Τις τελευταίες μέρες στη Βουλή συζητήθηκε εκτενώς ένα σχέδιο νόμου που έφερε προς ψήφιση ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης. Το γεγονός έδωσε αφορμή για ορισμένες σκέψεις και ερωτήματα.
Κατά πρώτο αφορά σε ποια χρονική στιγμή συζητάμε το νομοσχέδιο του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης; Το συζητάμε σε μια περίοδο που συζητείται εντόνως η προοπτική επιστροφής μέρος του αστικού πληθυσμού στην περιφέρεια, καθώς λόγω της κρίσης μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας αναζητά διεξόδους απασχόλησης. Το συζητάμε σε μια περίοδο όπου γίνεται επιτακτική η ανάγκη να αυξήσουμε δραστικά την αγροτική μας παραγωγή και που ολοένα και περισσότεροι μιλούμε για την αναμόρφωση του παραγωγικού προτύπου της χώρας.
Κατά δεύτερο. Αποτελεί η γεωργία, η κτηνοτροφία και η αλιεία έναν από τους βασικούς πυλώνες αυτού του νέου παραγωγικού προτύπου; Η απάντηση είναι προφανής: Πρέπει να αποτελέσει Πρέπει να φτάσουμε και πάλι στο επίπεδο όπου η γεωργία αποτελούσε “βαριά βιομηχανία” της χώρας με εξαγωγές που συνέβαλαν καθοριστικά στο θετικό ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών. Και το κυριότερο. Πρέπει η γεωργία, η κτηνοτροφία και η αλιεία μας να γίνει η ατμομηχανή της οικονομικής μας ανάπτυξης. Να τρέφει τους Έλληνες και να ανατρέφει τα παιδιά μας.
Αυτή είναι η αναγκαιότητα που καλούμαστε να ικανοποιήσουμε. Και σήμερα έχουμε την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα. Ειδικότερα τη φετινή χρονιά, που η ελληνική προεδρεία έχει θέσει ως προτεραιότητες τη γεωργία και την αλιεία ως βασικούς μοχλούς για την ανάπτυξη και την απασχόληση, ο αγροδιατροφικός και γεωργικός τομέας αποκτά μεγαλύτερη σημασία. Ταυτόχρονα, η συμφωνία για την νέα ΚΑΠ εξασφάλισε σημαντικούς πόρους ύψους περίπου 20 δις ευρώ για τη στήριξη του αγροκτηνοτροφικού τομέα στη χώρα μας θέτοντας τρεις σημαντικούς στόχους:
– βιώσιμη παραγωγή προϊόντων
– βιώσιμη διαχείριση των φυσικών πόρων
– ισορροπημένη περιφερειακή ανάπτυξη.
Όλα τα παραπάνω, δυστυχώς, υπερβαίνουν τα όρια της συζήτησης που έγινε στη Βουλή, καθώς, είναι και παραμένει επιτακτική η ανάγκη για ταχύτερες και μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις, αντί διορθώσεων, παρεμβάσεων και τροποποιήσεων επιμέρους προβλημάτων που υφίστανται και πάντα θα υφίστανται.
[quote text_size=”small”]
Με απλά λόγια πρέπει κάποια στιγμή να δούμε την μεγάλη εικόνα και να συζητήσουμε για ένα ρεαλιστικό και υλοποιήσιμο σχέδιο εθνικής στρατηγικής στον αγροτικό τομέα.
[/quote]
Ωστόσο, έως ότου φτάσουμε στο σημείο της πολιτικής ωριμότητας που θα μας επιτρέψει να συζητήσουμε σοβαρά ένα εθνικό σχέδιο αγροτικής ανάπτυξης, θα πρέπει να δούμε κάποιες επιμέρους ρυθμίσεις που δεν συμπεριλήφθηκαν στο νομοσχέδιο του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης.
Ένα κυρίαρχο ζήτημα παραμένει η ρύθμιση της αγοράς. Το μητρώο εμπόρων, το οποίο έχει ψηφιστεί από το 2011 (ν. 3955/11) αναβάλλεται διαρκώς, ενώ τα ανεξόφλητα υπόλοιπα εξακολουθούν να αυξάνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Οι ασυνεπείς «έμποροι», συνεχίζουν την επιδρομή τους στην αγροτική Ελλάδα, θερίζοντας παραγωγούς, συνεταιρισμούς και συνεπείς επιχειρηματίες. Οι τελευταίες ρυθμίσεις που έγιναν, δυστυχώς δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν προστασία των συναλλαγών από τα λεγόμενα “κανόνια” που απορυθμίζουν την αγορά.
Ένα δεύτερο θέμα, αποτελεί ο νόμος για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς που εκκρεμεί και αυτός από το 2011. Και εκκρεμεί, παρόλο που η μέθοδος των συνεργασιών, αποτελεί αυτή τη στιγμή μια σημαντική επιχειρηματική διέξοδο στο αγροτικό επιχειρείν.
Με ένα οργανωμένο συνεταιριστικό σχήμα, όχι σαν αυτό που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα και είναι χρεωμένο και υπερχρεωμένο, αλλα με ομάδες παραγωγών, αγροτικές ενώσεις και clusters, μπορεί να δημιουργηθούν οικονομίες κλίμακας, αλλά και να γίνουν οι αναγκαίες επενδύσεις σε ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές μεταποίησης, συσκευασίας και εμπορίας, ώστε να παράγονται “τελικά προϊόντα” με προστιθέμενη αξία.
Για να επιδιώξουμε μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της έλλειψης συνεταιριστικής επιχειρηματικότητας που συνδέεται άμεσα με την απουσία ενιαίας εθνικής στρατηγικής για το εμπόριο των αγροτικών μας προϊόντων. Εκεί θα πρέπει να προσδιοριστούν με σαφήνεια οι αγορές – στόχοι και να περιγράφονται τα προϊόντα αιχμής, ώστε τόσο οι συνεταιρισμοί, όσο και οι παραγωγοί να βρουν την πορεία τους. Σε κάθε περίπτωση,
Η εμπορική και προϊοντική στρατηγική θα πρέπει να χαράσσεται και να σχεδιάζεται κεντρικά.
Το τρίτο θέμα που θέλω να επισημάνω και απασχολεί ιδιαίτερα τους γεωργούς, αποτελεί η διαχείριση των υδάτινων πόρων και η διάθεση από την πολιτεία, καλής ποιότητας, οικονομικού, επαρκούς και συνεχούς, καθ’όλο το χρόνο, νερού άρδευσης. Είναι κι αυτό μέρος που αφορά τη συνολική αγροτική μας στρατηγική.
Αυτά είναι τα μεγάλα προβλήματα που κατά τη γνώμη μου, χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης. Και θέλω πάνω απ’ όλα αυτά να έχουμε στο μυαλό μας ότι όσες πολιτικές και να σχεδιάσουμε, όσους πόρους και να διαθέσουμε, μπροστά και όχι πίσω από όλα αυτά, είναι οι άνθρωποι, οι Έλληνες γεωργοί.
Γι’ αυτό πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στην ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού, πριν αυτό αποδυναμωθεί τελείως.
Σήμερα, η αγροτική εκπαίδευση, κατάρτιση και δια βίου μάθηση, έχει περιοριστεί στα τυπικά σεμινάρια που παράγουν μόνο τυπικά προσόντα, όπως αυτά που υποχρεούνται να παρακολουθούν οι γεωργοί για την υλοποίηση των σχεδίων βελτίωσης. Επίσης υπάρχουμε κάποιες σχολές ΣΕΚ οι οποίες όμως δεν έχουν ενταχθεί σε ένα ευρύτερο στρατηγικό σχεδιασμό για το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν.
Για την αλλαγή κατεύθυνσης, αρκεί να βασιστούμε σε «καλά παραδείγματα» όπως π.χ. μελέτες που έχουν γίνει από το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο από το 2002 κιόλας και οι οποίες περιλαμβάνουν:
– εκπαιδευτικά αγροκτήματα, δηλ. πρότυπες πραγματικές αγροτικές επιχειρήσεις από εκπαιδευμένους και πιστοποιημένους γεωργούς για την πρακτική άσκηση των νέων αγροτών. Εδώ πρέπει να επισημάνω ότι με χαρά ενημερωθήκαμε από τον πρόεδρο του ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ ότι ο θεσμός έχει ξεκινήσει και στις 5 Φεβρουαρίου εγκαινιάζεται ένα τέτοιο αγρόκτημα στο νομό Ηρακλείου.
– η διασύνδεση του θεσμού της δια βίου κατάρτισης με το πράσινο πιστοποιητικό (που τόσα χρόνια δεν υλοποιείται) και το οποίο για την διατήρηση του τίτλου, απαιτεί την υποχρεωτική παρακολούθηση προγραμμάτων δια βίου μάθησης.
Τέλος, η πραγματική καινοτομία για τη ελληνική γεωργία που ασκείται κυρίως σε απομονωμένες και δυσπρόσιτες περιοχές, θα ήταν η δημιουργία ενός ηλεκτρονικού πανεπιστήμιου. Ο θεσμός αυτός κατά το πρότυπο διεθνών πανεπιστημίων, με διαδικτυακά μαθήματα και εξ’ αποστάσεως μάθηση, σε συνδυασμό με την πρόθεση του Πρωθυπουργού για την ανάπτυξη ευρυζωνικών δικτύων στην ύπαιθρο, θα σημάνει μια πραγματική εξέλιξη της αγροτικής εκπαιδευτικής πρακτικής στη χώρα μας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
