Η εικόνα της νοικοκυράς (τρόπος του λέγειν…) που πετά τη σακούλα των σκουπιδιών από το μπαλκόνι της στην πόρτα του γείτονα είναι μέρος της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι άλλη μια απόδειξη του ιδιότυπου τριτοκοσμισμού που χαρακτηρίζει τη φυλή των νέο-Ελλήνων. Είναι μια μικρογραφία των όσων διαδραματίζονται τις μέρες αυτές σε Γραμματικό και Κερατέα. Είναι αυτή η αντίληψη που υποκινεί τους κατοίκους σε «αντίσταση». Φευ, όταν όλο το Λεκανοπέδιο συνωμοτεί για να αφήσει τα σκουπίδια του έξω απ’ την αυλή τους, δεν μπορεί να μείνουν απαθείς…
Άντε λοιπόν να πείσεις όλους αυτούς τους «αγανακτισμένους» κατοίκους πως δεν υπάρχει κίνδυνος να γίνει σκουπιδαριό ο τόπος. Καμία εμπιστοσύνη δεν έχουν στο κράτος και όσους τους καθησυχάζουν. Βλέπετε οι εικόνες απ’ τη χωματερή των Λιοσίων είναι ο αδιάσειστος μάρτυρας για το τι τους περιμένει. Τους κατοίκους των Λιοσίων ουδείς τους ρώτησε πάντως. Με το αζημίωτο βέβαια, υποδέχονται χρόνια τώρα τα σκουπίδια της πρωτεύουσας. Ένας λόγος παραπάνω για τους προύχοντες του Γραμματικού και της Κερατέας να πάρουν το κάτι τοις παραπάνω. Τουλάχιστον να πέσουν, αλλά να πέσουν ηρωικά…
Διότι αυτοί, περισσότερο απ’ τον καθένα γνωρίζουν πως όταν συζητούμε για κατασκευή ΧΥΤΑ δεν συζητούμε για εικόνες όπως αυτές απ’ τα Λιόσια. Μιλάμε για κάτι εντελώς διαφορετικό, που πάντως κι αυτό στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι παρωχημένο και θα καταργηθεί τα επόμενα χρόνια. Κι εδώ μπαίνει η προχειρότητα του κράτους.
Τη στιγμή που οι ΧΥΤΑ (Χώροι Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων) βαίνουν προς κατάργηση και αντικαθιστούνται από τους ΧΥΤΥ (Χώροι Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων) στην Ελλάδα ο καυγάς εξακολουθεί να γίνεται για μια άχρηστη ταμπακιέρα. Πώς λοιπόν να μην υποψιάζονται οι κάτοικοι πως κάτι παίζεται πίσω απ’ την πλάτη τους. Και παίζονται πολλά…
Το βασικότερο όμως είναι ότι παίζεται το μέλλον του τόπου μας και η προστασία του περιβάλλοντος. Αυτό βεβαίως είναι αδύνατο να το αντιληφθούν οι νέο-Έλληνες. Αρκεί τα σκουπίδια να μην είναι στη πόρτα τους. Άμα είναι στου γείτονα δεν πειράζει. Κι ας φτάνει η βρώμα και στα δικά τους ρουθούνια…
Αφού λοιπόν μείναμε που μείναμε πίσω και τέλος του χρόνου θα αρχίσουμε να πληρώνουμε υπέρογκα πρόστιμα στην ΕΕ επειδή έπρεπε να έχουμε κλείσει τις χωματερές ήδη απ’ το 2008 – και πάλι οι «κουτόφραγκοι» μας έδωσαν αβάντζο – μήπως είναι ευκαιρία να τεθεί από μηδενική βάση το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων.
Η υπόλοιπη Ευρώπη το έχει λύσει προ πολλού. Μόνον η Ελλάδα αποτελεί ακόμα – κι εδώ – τη θλιβερή εξαίρεση. Αλλά η δυσκολία του εγχειρήματος έγκειται στο ότι ένας ολόκληρος λαός που έχει μάθε να φωνάζει για να διεκδικεί το… άδικό του, που έχει μάθει να μην ακολουθεί κανόνες και νόμους, που έχει μάθει να πετά τα σκουπίδια του στο δρόμο και στην αυλή του διπλανού, πρέπει να εκπαιδευτεί ώστε να συνεισφέρει ενεργά σε μια διαδικασία που αφορά πρωτίστως τον ίδιο, την υγεία του και την υγεία των παιδιών του.
Διότι για να φτάσουμε στο επίπεδο να κάνουμε διαχείριση υπολειμμάτων κι όχι απορριμμάτων, θα πρέπει προηγουμένως η διαλογή τους να γίνεται στην πηγή. Στο κάθε σπίτι δηλαδή. Στο κάθε νοικοκυριό. Παράλληλα με τις νέες υποδομές για τις οποίες θα πρέπει άμεσα να μεριμνήσει η Πολιτεία, θα πρέπει να φροντίσει να ενημερώσει και να εκπαιδεύσει ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ τους πολίτες σε μια άλλη πρακτική. Αλλού, τα κουτάκια και τα μπουκαλάκια, αλλού τα αποφάγια, αλλού οι ηλεκτρικές συσκευές.
Και βεβαίως όποιος τολμήσει να ξαναπετάξει σκουπίδια απ’ το μπαλκόνι, να τον πετάξουν απ’ τον μπαλκόνι!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
