Το 2011, ευχόμαστε η Πατρίδα μας να επιβιώσει σαν ένα προηγμένο Κράτος εντός της Ευρωζώνης, για να διασφαλίσει μακροπρόθεσμα στους πολίτες της ασφάλεια, ευημερία και προοπτική, σ’ έναν κόσμο μεταβαλλόμενο εξ αιτίας της δυναμικής εισόδου νέων ισχυρών κρατών -και των αναδυομένων οικονομιών τους- στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Ο κόσμος σήμερα αλλάζει ραγδαία. Η Κίνα έχει τόσους χρήστες διαδικτύου όσος και ο πληθυσμός ολόκληρης της Ε.Ε. Η ανάπτυξη στην ήπειρό μας έχει φτάσει στα όριά της, ενώ σε άλλα μέρη της γης, που μέχρι πρότινος δεν βρίσκονταν καν στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη, μόλις άρχισε. Οι φυσικοί και οικονομικοί πόροι του πλανήτη, όμως, δεν επαρκούν για να στηρίξουν το δικό μας υψηλό γενικό βιοτικό επίπεδο, εάν πρέπει κι άλλοι λαοί, όπως της Κίνας και της Ινδίας, να αναπτυχθούν στοιχειωδώς. Αυτή είναι και η πραγματική αιτία που, στο εξής, τίποτα δεν πρόκειται να είναι το ίδιο στις αναπτυγμένες κοινωνίες και οικονομίες, όπως ήταν μέχρι χθες.
Ελπίζω να μην είναι η χώρα μας αυτή που πρώτη θα πληρώσει το τίμημα της παγκόσμιας μεταβολής των ισορροπιών μεταξύ αναπτυγμένου και αναδυόμενου κόσμου και από αναπτυγμένο κράτος εντός της Ευρωζώνης που είναι σήμερα, να υποβιβασθεί σε μια αναδυόμενη οικονομία εκτός της Ευρωζώνης τα επόμενα χρόνια.
Τίποτα δεν κρίθηκε ακόμη…
Η ελληνική οικονομία δύσκολα θα επιβιώσει το 2011 εάν δεν αποκαταστήσει τη διεθνή αξιοπιστία της. Σήμερα, πυκνά σύννεφα σκεπάζουν τον ελληνικό ουρανό: χρηματιστήριο στο ναδίρ, τράπεζες εκτός διατραπεζικής, spread και CDS σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, τη στιγμή που οι οίκοι αξιολόγησης απειλούν με νέα υποβάθμιση την πιστοληπτική μας ικανότητα. Πριν την κρίση, η Ελλάδα δεν ήταν χώρα προορισμού διεθνών επενδύσεων. Σήμερα οι κίνδυνοι πολλαπλασιάστηκαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε –αντί να προσελκύουμε ξένους επενδυτές– διώχνουμε και αυτούς που έχουμε.
Μπορεί κανείς να αισιοδοξεί κάτω από τέτοιες συνθήκες; Ναι μπορεί, αρκεί να μην αυτοκτονήσουμε σα λαός και σαν πολιτικό σύστημα. Σίγουρα, πέρα από τους ενδογενείς κινδύνους, υπάρχουν και εξωγενείς. Εάν π.χ. προεξοφληθεί η αδυναμία επανόδου μας στις αγορές μετά τα μέσα του 2013, θα οδηγηθούμε υποχρεωτικά σε αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους μας, εάν η αδυναμία μας αυτή δεν αντισταθμιστεί από αντίστοιχη χαλάρωση των όρων αποπληρωμής του δημοσίου χρέους μας, που θα οφείλεται στα άλλα κράτη της Ευρωζώνης, στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ. Πιστεύω πως οι εταίροι μας και το ΔΝΤ δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψουν στο έλεος των κερδοσκοπικών τάσεων των αγορών, εάν εμείς είμαστε ενήμεροι με τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει στο επικαιροποιημένο Μνημόνιο.
Γι’ αυτό θα πρέπει, μέχρι τον Μάρτιο που επαναξιολογούμαστε ενόψει της καταβολής της 4ης δόσης, να λάβουμε όλα τα διαρθρωτικά μέτρα που πρέπει, ώστε να είμαστε εν τάξει απέναντι στους εταίρους μας και στη διεθνή κοινότητα που μας στηρίζουν, εάν θέλουμε να σώσουμε την Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης.