Ιδού λοιπόν! Τα φημολογούμενα μέτρα για τα δημοσιονομικά και τη φορολογία είναι πλέον γεγονός. Με κάμποσους μήνες προετοιμασίας (και πως αλλιώς δηλαδή θα γινόταν νωρίτερα;) η κυβέρνηση ανακοίνωσε το περιεχόμενο των “σκληρών μέτρων” για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας.
Πλέον ο καθένας μπορεί να κρίνει. Είναι όντως “σκληρά” και για ποιους; Και το κυριότερο, αποπνέουν ένα αίσθημα δικαιοσύνης;
Αναμφισβήτητα οι απαντήσεις ποικίλουν και σίγουρα δεν μπορούν να βρίσκουν σύμφωνους όλους και σε όλα. Όμως, η εντύπωση που δημιουργούν είναι πως κινούνται σε μια κατεύθυνση αποκατάστασης αρκετών αδικιών και παράδοξων.
Είναι επί παραδείγματι αδικία, οι δημόσιοι υπάλληλοι με την ασφάλεια που τους προσφέρει η μονιμότητα και με τη σιγουριά του μισθού που μπαίνει, βρέξει-χιονίσει, να είναι οι καλύτερα αμειβόμενοι υπάλληλοι. Πόσο μάλλον όταν είναι γνωστό πως γίνονταν οι προσλήψεις στο Δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια. Για το μέγεθος της αδικίας αρκεί να ρωτηθεί ένας νέος ή νέα – που μετά από λαμπρές σπουδές και μεταπτυχιακούς τίτλους βρίσκεται να εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα με εξαντλητικά ωράρια και χαμηλό μισθό – για το πως βλέπει το συμμαθητή του – που με λιγότερες δυνατότητες και σπουδές, αλλά καλό “δόντι” μπήκε – στο Δημόσιο να παίρνει περισσότερα και πιο χαλαρά.
Είναι επί παραδείγματι αδικία να δουλεύουν οι μισοί Έλληνες για να ενισχύουν το εισόδημα όσων με τον α ή β τρόπο βρέθηκαν να έχουν στην κατοχή τους μεγάλη ακίνητη περιουσία. Και γιατί δηλαδή να μη φορολογηθούν αυστηρά οι εισοδηματίες που δεν εργάζονται, αλλά εισπράττουν τα ενοίκια, όσων με δυσκολίες μεγάλες ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα.
Είναι επίσης αδικία να επιτρέπεται σε μια ευρεία γκάμα επαγγελματιών να φοροδιαφεύγουν, όταν κάποιοι άλλοι επαγγελματίες δεν έχουν την επιλογή κι είναι τα μόνιμα υποζύγια του φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος.
Είναι επίσης αδικία να μη φορολογούνται αυστηρά τα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων που δεν επανεπενδύονται για εκσυγχρονισμό ή για νέες θέσεις εργασίες, αλλά αποσύρονται από την αγορά σε ασφαλείς λογαριασμούς ή θυρίδες τραπεζών του εξωτερικού.
Είναι επίσης αδικία ορισμένες συντεχνίες εργαζόμενων να έχουν το προνόμιο των χρυσών εθελούσιων εξόδων και των παχυλών συντάξεων, όταν άλλες κατηγορίες εργαζομένων παίνονται με συντάξεις που αγγίζουν τα όρια της αστειότητας.
Καθείς μπορεί να συμπληρώσει τη λίστα των παραπάνω αδικιών. Το ερώτημα μέχρι σήμερα ήταν αν θα υπήρχε κάποια κυβέρνηση που θα προσπαθούσε να τις αποκαταστήσει. Και μετά τις τελευταίες εξαγγελίες για ένα μόνο πράγμα δεν μπορεί να κατηγορηθεί η κυβέρνηση: ότι δεν προσπαθεί να είναι δίκαιη.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
