Η επιβολή στη χώρα μας του προγράμματος δημοσιονομικής «εξυγίανσης» μέσω των μνημονίων, είχε -όπως είναι πασίγνωστο- ως συνέπεια τη δραστική περικοπή του ύψους των δημοσίων δαπανών για την υγεία, παιδεία, δημόσια διοίκηση, επενδύσεις. Όχι όμως όλων. Υπήρξε ένας και μοναδικός τομέας όπου η κυβέρνηση ήταν ιδιαίτερα γαλαντόμος, δαπανώντας αφειδώς το δημόσιο χρήμα: η στήριξη των τραπεζών.
Για την αποφυγή της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος (εκείνου που χρηματοδότησε επί δεκαετίες τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας) η κυβέρνηση αφενός επανασχεδίασε τον τραπεζικό χάρτη, προγραμματίζοντας τη μείωση διά συγχωνεύσεων του αριθμού των τραπεζών και την χρηματοδότησή τους (έναντι της απόκτησης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μετοχών αντίστοιχης ονομαστικής αξίας) με δισεκατομμύρια ευρώ που ήρθαν να προστεθούν στο άχθος του δημόσιου χρέους. Από μόνη της η στήριξη αυτή δεν θα ήταν σκανδαλώδης αν η χρηματοδότηση δεν λάμβανε το χαρακτήρα διασπάθισης, ή αν οι τράπεζες πράγματι επιτελούσαν το σκοπό για τον οποίο χρηματοδοτήθηκαν.
Με το πρόσφατα ψηφισμένο πολυνομοσχέδιο δρομολογήθηκε όμως η εκποίηση σημαντικού μεριδίου των συστημικών τραπεζών σε τιμές χαμηλότερες τόσο από την τιμή κτήσης των μετοχών από το ΤΧΣ όσο και από τις τρέχουσες χρηματιστηριακές τιμές.
[quote text_size=”small”]
Έτσι η κάθε μετοχή της Eurobank εκποιήθηκε περίπου στο 1/5 της τιμής την οποία κατέβαλε το ΤΧΣ πριν από μερικούς μήνες και η κάθε μετοχή της Εθνικής περίπου στο μισό. Σαν να μην έφτανε αυτό οι τράπεζες μειώνουν διαρκώς το δανεισμό προς τους ιδιώτες, από τα 257 δις ευρώ το Δεκέμβριου του 2010 στα 217 δις ευρώ το Δεκέμβριο του 2013.
[/quote]
Αν συνυπολογίσουμε τους τόκους συνάγεται ότι η πραγματική πιστωτική επέκταση ήταν αρνητική σε ποσοστό άνω του 30% μέσα σε μια τριετία. Η αποστράγγιση αυτή, που οδηγεί σε κατάρρευση την οικονομική δραστηριότητα, ήταν αρχικά σχεδόν επιβεβλημένη λόγω της διαρροής καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες. Από το 2012 όμως οι τραπεζικές καταθέσεις σταθεροποιήθηκαν, ενώ ο δανεισμός συνέχισε να συρρικνώνεται.
Από την άλλη πλευρά τα μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά δάνεια προς ιδιώτες από 16,1% του συνόλου των χορηγήσεων το 2011 ανήλθαν σε 32,2% στις 30.9.2013 και σήμερα, κατ’ εκτίμηση, υπερβαίνουν το 35%. Παράλληλα τα ληξιπρόθεσμα χρέη φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων προς το δημόσιο διογκώνονται από τις αρχές του 2013 ως σήμερα κατά περίπου 1 δις ευρώ μηνιαία (!), και ήδη υπερβαίνουν τα 60 δις, ενώ οι οφειλέτες οι οποίοι αδυνατούν να τα αποπληρώσουν είναι περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι (!).
Με άλλες λέξεις, η μνημονιακή συγκυβέρνηση την τελευταία διετία «επέτυχε» να στηρίξει το τραπεζικό σύστημα πτωχοποιώντας τους πολίτες, μετά την πτώχευση («συντεταγμένη χρεοκοπία») του κράτους. Αφού απομύζησε με τα πολυώνυμα χαράτσια, τέλη, φόρους, εισφορές την ελληνική οικονομία και τα νοικοκυριά, στήριξε τις τράπεζες με χρήμα των φορολογουμένων, και εκείνες αρνούνται πεισματικά (και με καταστροφικό τρόπο) να επιστρέψουν τη δάνεια ρευστότητά τους εκεί απ’ όπου προήλθε: την ελληνική οικονομία και τα νοικοκυριά. Είναι προφανές ότι αν θέλουμε να επιτύχουμε πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας μας χρειαζόμαστε ένα εντελώς διαφορετικό μείγμα οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής, από μια κυβέρνηση εντελώς διαφορετική από τη σημερινή
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
