Η χώρα έχει σοβαρό πρόβλημα και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης αδυνατεί να το καταλάβει, αλλά ούτε και ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Όπως είπε πρόσφατα σε ομιλία του σε εκδήλωση της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων (ΕΕΔΕ) ο κ. Στέλιος Ράμφος, «στην Ελλάδα ελπίζουμε για να μην σκεφτόμαστε». Ακόμα χειρότερα, η χώρα ζει μέσα σε διαρκείς φαντασιώσεις, βλέποντας παντού εχθρούς και εις βάρος της συνομωσίες, που τής απαγορεύουν να ερμηνεύει και να βλέπει την πραγματικότητα.
Και η τελευταία είναι δραματική. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε φάση «διαρθρωτικής καταρρεύσεως», η οποία, όσο χάνεται χρόνος για την αποτελεσματική αντιμετώπισή της, θα καταστεί μοιραία και διαλυτική για τον κοινωνικό, πολιτικό και παραγωγικό ιστό της χώρας.
Όπως μάς έλεγε προσφάτως ο διαπρεπής οικονομολόγος κ. Δημήτρης Ιωάννου, συγγραφέας του βιβλίου Ανατέμνοντας την Ελληνική Κρίση (εκδ. Παπαζήση), «η εγχώρια οικονομία δεν συρρικνώθηκε τεχνητά εξ αιτίας μίας δόλιας οικονομικής πολιτικής που επιβάλλουν οι ξένοι και η τρόϊκα. Το σημερινό επίπεδο του Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος μας δεν είναι προϊόν συρρικνώσεως». Αντίθετα, είναι συμβατό με το παραγωγικό επίπεδο της χώρας, η οποία παγκοσμίως είχε την υψηλότερη συμμετοχή της καταναλώσεως στο ΑΕΠ της (86%). Με διαφορετικά λόγια, η χώρα συμπεριφερόταν καταναλωτικά όπως το Βέλγιο, έχοντας όμως τέσσερις φορές χαμηλότερη παραγωγή από αυτό και δέκα φορές λιγότερες κατά κεφαλήν εξαγωγές.
«Με αφορμή μία ανεύθυνη δημοσιονομική πολιτική που εφαρμόσθηκε από το 2000 έως το 2009, η ελληνική οικονομία άρχισε να εξελίσσεται παραμορφωτικά σε μία κλασσική περίπτωση κλαδικής δυσπλασίας, η οποία δεν μπορούσε να οδηγήσει πουθενά αλλού εκτός από την κατάρρευσή της σε προβλεπτό χρονικό διάστημα. Η ήδη ισχνή παραγωγική βάση της χώρας συνέχισε να υποχωρεί (αναλογικά προς τους υπόλοιπους κλάδους), δίνοντας την θέση της στην διευρυμένη εξυπηρέτηση της καταναλώσεως, στην εκτίναξη του όγκου και των αξιών των ακινήτων, και στον γιγαντισμό του δημόσιου τομέα, ο οποίος ήταν και εκείνος που δημιουργούσε τα απαραίτητα εισοδήματα μέσω του θηριώδους δανεισμού του, που είχε καταστεί επιτρεπτός από την παραίσθηση που επικρατούσε διεθνώς, στην πρώτη περίοδο της ΟΝΕ, ότι από τούδε και εις το εξής το ελληνικό Δημόσιο ήταν εξ ίσου φερέγγυος δανειζόμενος με το γερμανικό ή το φινλανδικό».
Αυτά αναφέρει ο κ. Δημ. Ιωάννου και είναι σαφές ότι θέτει ξεκάθαρα το τεράστιο θέμα της διαρθρωτικής καταρρεύσεως, που θα μπορούσε να είναι απότοκος πλήρους παραγωγικής ανεπάρκειας. Αντιθέτως, παρά την εσωτερική υποτίμηση που υπέστη η οικονομία τα έξι τελευταία χρόνια, η καταναλωτική της δύναμη διατηρείται –και αυτό το βλέπει κανείς στις νέες επιχειρήσεις που δημιουργούνται, όταν αυτό συμβαίνει. Οι περισσότερες από αυτές είναι μικρές εταιρείες παροχής υπηρεσιών (καφετέριες, σουβλατζίδικα, κομμωτήρια, κλπ.), αλλά σε μία «συρρικνωμένη» πλέον αγορά, η οποία πάσχει απελπιστικά από ρευστότητα και έλλειψη παραγωγικών επενδύσεων.
Θα πρέπει δε να θεωρείται βέβαιον ότι μία περίοδο κρίση θα γνωρίσουν και δύο ζωτικοί τομείς της οικονομίας, όπως είναι ο τουρισμός και η ναυτιλία. Η προσφυγική κρίση και η επιπόλαιη αντιμετώπισή της είναι πολύ πιθανόν να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην τουριστική κίνηση, παράλληλα δε η ναυτιλία θα έχει προβλήματα λόγω της πτώσεως των μεταφορικών ναύλων.
Οι αρνητικές αυτές προοπτικές, στην παρούσα φάση του επιπέδου της ανεργίας στην χώρα μας, κάνουν επιτακτική την ανάγκη να υπάρξει σταδιακή έξοδος από την οξύτατη «διαρθρωτική κρίση», μέσω ριζικού μετασχηματισμού της κλαδικής συνθέσεως της οικονομίας. Το Δημόσιο, το λιανικό εμπόριο και οι παραδοσιακές υπηρεσίες δεν επαρκούν πια σε καμμία περίπτωση για να διατηρηθεί «εν ζωή» οι οικονομικός ιστός της χώρας. Οι δε κρατιστές οικονομολόγοι που διατείνονται ότι η οικονομία μας πάσχει από ζήτηση, παραπλανούν και δημαγωγούν.
[quote text_size=”small”]
Μοναδική ελπίδα για την χώρα είναι η δυνατότητά της, από …χθες και σε βάθος εικοσαετίας, να αρχίσει να παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά, με παράλληλη άνοδο της συμμετοχής τους στο ΑΕΠ, η οποία σήμερα δεν ξεπερνά το 19%. Μόνον υπό παρόμοιες συνθήκες η χώρα θα μπορέσει να διατηρήσει ικανοποιητικά επίπεδα αμοιβής της εργασίας, με σταδιακή μείωση της ανεργίας.
[/quote]
Με βάση λοιπόν αυτή την εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη παραγωγικού μετασχηματισμού, η ημιπληγική από την δημαγωγία και την θεωρητική πολιτική ασυναρτησία ελληνική κοινωνία θα χρειαστεί να συνειδητοποιήσει το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, το μεγάλο και πολύ οξύ πρόβλημά της δεν είναι μία συγκυριακή υποχώρηση του εισοδήματός της –η οποία θα μπορούσε να αποκατασταθεί με μέτρα νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
Η κρίση έχει βαθειά διαρθρωτικά αίτια, με κυρίαρχο στοιχείο της την καταναλωτική της υφή εις βάρος της αντίστοιχης παραγωγικής. Όσο αυτό δεν γίνεται αντιληπτό και δεν διορθώνεται, η καταβύθιση θα συνεχίζεται με όλο και πιο οδυνηρό τρόπο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
