ENA μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς της Ευρώπης (και όλου του κόσμου) απέναντι στην Ελλάδα οφείλεται σε πρόθεση «τιμωρίας» προς έναν λαό που μόνος έβγαλε τα μάτια του, όταν διά στόματος ανώτατων παραγόντων από δύο κυβερνήσεις, ομολόγησε πως διαφέρει από την κυρίαρχη προτεσταντική αντίληψη των αξιών στην Bόρεια Ευρώπη.
Ανάμεσα σε λαούς που πιστεύουν ακόμη στο ρηθέν από τον Μαξ Βέμπερ πως «η εργασία προάγει τη δόξα του Θεού» χάσαμε την αξιοπιστία μας όταν ομολογήσαμε μόνοι μας πως δεν πληρώνουμε φόρους, δεν έχουμε επαγγελματική ηθική, τεμπελιάζουμε και μετά παραποιούμε τα λογιστικά στοιχεία για να τους κοροϊδέψουμε.
Αλλά μετά η μπόρα πήρε και άλλους λαούς – ευτυχώς για εμάς. Eτσι γίνεται φανερό πως ολοένα και περισσότεροι αναλυτές αλλά και η κοινή γνώμη στον κόσμο έχουν καταλάβει ότι η συνέχιση της τιμωρίας των λαών δεν πρόκειται να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα: Ούτε οι Eλληνες θα γίνουν Bορειοευρωπαίοι αλλά ούτε η κρίση στο ευρώ θα τιθασευτεί, τουλάχιστον όσο συνεχίζεται η αδυναμία του νομίσματος αυτού να σταθεί στο ύψος του στον χάρτη των παγκόσμιων οικονομικών δυνάμεων.
Ταυτόχρονα, όλοι πλέον διαπιστώνουμε τον φαύλο κύκλο τιμωρίας και κάθαρσης (δηλαδή, ανάπτυξης) των οικονομιών που αποσταθεροποιούν το παγκόσμιο οικοδόμημα. Αλλά από πού να αρχίσουν: Πρώτα πρώτα, αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως η συνέχιση της τιμωρίας δεν έχει νόημα. Η προσδοκία ή ακόμη και η συζήτηση μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους δεν έχει σήμερα καμία σημασία όσο η χώρα δεν έχει καταφέρει να φρενάρει στον κατήφορο της ύφεσης. Τι νόημα έχουν λοιπόν οι συζητήσεις των ακαδημαϊκών, τραπεζικών, αναλυτών και πολιτικών για το πότε και πώς θα αρχίσει η ανάπτυξη και πόσο μπορεί να ξεπληρώσει η Ελλάδα από τα χρέη της, όταν ακόμη καταγράφουν την κατωφέρεια της ελληνικής οικονομίας και ψάχνουν να βρουν λύσεις που ποτέ στο παρελθόν δεν εφαρμόσθηκαν πουθενά;
Αυτές τις μέρες δύο τουλάχιστον ευρωπαϊκά μέσα μιλούν για πρώτη φορά για «αντιφατικούς στόχους» που τίθενται στην Ελλάδα, για «5% επιτόκια τιμωρίας», για απαλλαγή πληρωμής τόκων μέχρι να περάσει η κρίση και για την εκτίμηση ότι τα spreads θα έπεφταν αν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δήλωναν χωρίς αστερίσκους ότι θα στηρίξουν την Ελλάδα. Επίσης ένα γερμανικό οικονομικό ινστιτούτο τολμά να συγκρίνει την περίπτωση βοήθειας προς την Ελλάδα με τη βοήθεια προς τη Γερμανία στο τέλος του Β’Α Παγκοσμίου Πολέμου. Αν επικρατούσε η σημερινή λογική παραδειγματικής τιμωρίας μιας χώρας, δεν θα έπρεπε οι Σύμμαχοι να είχαν βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Γερμανίας! Μεγάλες και βαριές κουβέντες. Είναι βέβαιο πλέον ότι οι Ευρωπαίοι πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να συνεχίσουν τη σκληρή πολιτική απέναντι στις προβληματικές χώρες.
Όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν χαλάρωση του εσωτερικού μετώπου για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας και τη δημοσιονομική εξυγίανση. Δείχνουν όμως μια νέα διάσταση στρατηγικής στην αντιμετώπιση των Ευρωπαίων. Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, χωρίς να απεμπολήσουν ούτε ίχνος από την ιδεολογική τους ταυτότητα και καθαρότητα (ή όσο έχει μείνει από αυτήν), μπορούν να δείξουν προς τα έξω την απαραίτητη ελάχιστη συμφωνία πως θα γίνει καλή χρήση της βοήθειας που χρειαζόμαστε για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
