Το μνημόνιο 1 μας τελείωσε και προφανώς σε επίπεδο κοινωνίας μας «μισοτελείωσε» και πλέον ετοιμαζόμαστε για το σκληρότερο και «αποτελεσματικότερο» μνημόνιο 2, που θα μειώσει το έλλειμμαστον κοινοτικό μέσο όρο με ορίζοντα τετραετίας.
Φυσικά δεν υπάρχει κανένας πολίτης της χώρας μας που δεν έχει δει τη ζωή του να αλλάζει προς το «ασκητικότερον», καθώς το εισόδημά του, αν φυσικά ακόμα υπάρχει, συμπιέζεται ποικιλοτρόπως και πανταχόθεν.
Όπως δεν υπάρχει πολίτης που να μην έχει ακούσει από ειδικούς και μη ότι η σωτηρία της οικονομίας και κατ’ ακολουθίαν της χώρας είναι η ανάπτυξη, έτσι γενικώς και αορίστως. Όμως ξέρουμε για ποια ανάπτυξη μιλάμε; Γιατί και τα προηγούμενα χρόνια παρουσιάζαμε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης που όμως δεν οφείλονταν στην παραγωγή ανταγωνιστικών προϊόντων είτε στη βιομηχανία είτε στην αγροτική οικονομία που τη γονάτισαν οι χωρίς έλεγχο επιδοτήσεις. Οφείλονταν σε μια πλασματική ευημερία που στηριζόταν στα δανεικά! Δανεικά το κράτος από τις αγορές, δανεικά οι πολίτες από τις τράπεζες, επιδοτήσεις οι αγρότες που αντί να τις επενδύσουν σε νέες ανταγωνιστικές καλλιέργειες, τις χρησιμοποιούσαν ως επιδόματα επιβίωσης, πολλές φορές και προκλητικού πλουτισμού του τύπου, όλα τα κιλά όλα τα λεφτά.
Παράλληλα με την αλματώδη αύξηση των δημοσίων δαπανών οι οποίες σχεδόν διπλασιάσθηκαν την τελευταία εξαετία. Αυτή δηλαδή τη στρεβλή ανάπτυξη που μας οδήγησε στα τερατώδη ελλείμματα και στην τρομακτική κρίση χρέους που όλοι βιώνουμε. Αυτή την ανάπτυξη την απορρίπτει μετά βδελυγμίας το επώδυνο σχέδιο διάσωσης της χώρας, το οποίο υποστηρίζουν εταίροι και σύμμαχοι, αλλά όπως είναι φυσικό δεν στηρίζουμε εμείς που υφιστάμεθα τις συνέπειες. Και ακόμη αντιδρούμε μάλλον υποτονικά γιατί ελάχιστοι από τους κυβερνώντες λένε το σύνολο της αλήθειας, προτιμώντας για πολιτικούς λόγους να την διοχετεύουν σε δόσεις.
Γιατί μέσα στη συνταγή δεν είναι μόνο η εσωτερική υποτίμηση με το τσεκούρωμα μισθών και συντάξεων, η φτωχοποίηση δηλαδή των πολυπληθών κυρίως μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας, αφού δεν μπορεί να υποτιμηθεί το κοινό νόμισμα, είναι και τα λουκέτα των μικρομεσαίων, και η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων, είναι και η έκρηξη της ανεργίας, παράλληλα με ένα εξοντωτικό σφίξιμο των κρατικών δαπανών, ώσπου να ισοσκελιστεί ο κρατικός προϋπολογισμός, εν μέσω επίσης προβλεπόμενης ύφεσης. Και γιατί όλα αυτά; Για να αλλάξει κάποια στιγμή το παραγωγικό μοντέλο, και τα χρήματα που θα διοχετευτούν στην αγορά να πάνε σε νέες παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα είναι ανταγωνιστικές καθώς θα σχεδιάζονται σε ένα νέο περιβάλλον εργασιακών σχέσεων που οι ατομικές συμβάσεις και ο εκβιασμός της ανεργίας θα τις τροφοδοτεί με φθηνά εργατικά χέρια.
Αυτό είναι περιγραμματικά το πλαίσιο που στηρίζεται η συνταγή των μνημονίων, η οποία εντέχνως αποκρύβεται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, είτε από το φόβο της έκρηξης η πρώτη, είτε για να δημιουργήσει φρούδες ελπίδες η δεύτερη. Θα μου πείτε ότι είναι όλα τόσο μαύρα που σε λίγο θα ζήσουμε μια κατάσταση που λίγο θα απέχει από κρανίου τόπο; Όχι αν δρομολογηθούν άμεσα και χωρίς γραφειοκρατικές διαδικασίες αυτές οι περίφημες νέες επενδύσεις, και διοχετευτούν χρήματα από την Ε.Ε. όπως πρότεινε ο κ. Γιούνγκερ, που και το κλίμα θα αλλάξουν και νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργήσουν.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
