Δεν είναι λίγες οι φωνές, ακόμη και μέσα στη Γερμανία, που επικρίνουν την καγκελάριο Α. Μέρκελ ότι καθυστέρησε να αντιδράσει στην Ελληνική κρίση, με οδυνηρά αποτελέσματα για το φαινόμενο ντόμινο που παρ’ολίγον να ακολουθήσει και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Πριν λίγο καιρό ο παλαίμαχος ηγέτης της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ, προ ημερών ο πρώην επίσης καγκελάριος Γέχαρντ Σρέντερ στο ίδιο μήκος κύματος, κατηγόρησαν την κ. Μέρκελ για μειωμένα αντανακλαστικά μπροστά στον κίνδυνο που απειλεί την Ευρώπη συνολικά, αλλά και για αποφάσεις που περισσότερο απευθύνονταν στο εσωτερικό της χώρας της, παρά υπηρετούσαν το κυρίαρχο ευρωπαϊκό όραμα το οποίο οικοδόμησαν με επιμονή μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Χέλμουτ Κολ. Είναι γεγονός ότι από την εκλογή της στην ηγεσία της χώρας της η Α. Μέρκελ, ελάχιστες φορές δήλωσε ότι κυρίαρχη μέριμνά της ήταν η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, μέσω μιας οργανωμένης οικονομικής διακυβέρνησης που θα σφυρηλατούσε την ενότητα της Ε.Ε., ώστε να κατορθώσει να αντιμετωπίσει τα ανερχόμενα ανταγωνιστικά θηρία της ανατολής, την Κίνα και την Ινδία.
Ακολούθησε αντιθέτως μια γερμανοκεντρική πολιτική που στηριζόταν στη διάθεση των προϊόντων της χώρας της στις φτωχότερες χώρες του νότου, οι οποίες κατανάλωναν με δανεικά, εγγράφοντας ελλείμματα, την ώρα που η Γερμανία παρουσίαζε πλεονάσματα. Μάλιστα όλον αυτόν τον στρεβλό σχεδιασμό που συνέφερε φυσικά τη χώρα της, δεν έκρινε σκόπιμο να τον παρουσιάσει στους πολίτες της. Αντιθέτως παρουσίασε τους εταίρους-πελάτες της ως κύριους υπαίτιους της κρίσης, προκαλώντας κύματα δυσαρέσκειας εναντίον των PIGS, όπως υβριστικά αναφέρουν τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου τα γερμανικά ταμπλόιντ.
Φυσικά και οι χώρες της ευρωζώνης με προβλήματα και πρώτη η Ελλάδα, έχουν μεγάλες ευθύνες, και για τις δημοσιονομικές εκτροπές, και για τη στρεβλή ανάπτυξη που παρουσίαζαν η οποία στηριζόταν στα δανεικά και στην κατανάλωση. Όπως επίσης ευθύνονται για την πελατειακή διόγκωση του δημόσιου τομέα και την γενίκευση της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα της οικονομίας. Ωστόσο και ενώ η απειλή των ανερχόμενων αγορών ήταν παρούσα, η Ευρώπη ως κοινότητα ήταν απούσα. Φαίνεται πως οι επιτηρήσεις των οικονομιών των χωρών μελών ήταν μάλλον για τα μάτια και πως κανένας δεν πίστευε ότι η κρίση θα εξελιχθεί τόσο γρήγορα, ώστε να κινδυνεύσει άμεσα η συνοχή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Η κρίση δανεισμού ωστόσο της Ελλάδας, που ήρθε σαν φυσική συνέπεια της κρίσης χρέους, φαίνεται πως κινητοποίησε δυνάμεις που διαιστάνθηκαν την απειλή και έσπευσαν, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, να προλάβουν τις εξελίξεις παρασύροντας ακόμη και τη διστακτική γερμανίδα καγκελάριο, η οποία τελευταία εμφανίζεται βασιλικότερη του βασιλέως υπέρ της συντεταγμένης οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Μένει να γίνει σωστός και ισορροπημένος σχεδιασμός του κοινού συμφώνου σταθερότητας, σε πολιτικά ισότιμη βάση, γιατί μόνο έτσι θα πεισθούν οι λαοί που σήμερα βλέπουν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται και δικαιολογημένα αντιδρούν, ότι το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι που οραματίστηκαν οι ηγέτες της Ευρώπης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ώστε να μην υπάρξει ποτέ πια τέτοιο ολοκαύτωμα, είναι ο μόνος σωστός δρόμος για τη Γηραιά Ήπειρο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
