Ο Αντώνης Ζαϊρης βλέπει πως ο εφιάλτης για τους Έλληνες πλησιάζει. Πλεόνασμα, ανάπτυξη, επενδύσεις, είναι ένας μύθος. Η πραγματικότητα λέει πως ήταν λάθος που η κυβέρνηση δεν δέχθηκε πιστωτική γραμμή χρηματοδότησης. Που επένδυσε στο να βγει η χώρα από τα Μνημόνια. Που προκρίνει προσλήψεις και αυξήσεις στο Δημόσιο.
Στην Πολιτική και στην Οικονομία είναι κανόνας. Δεν μπορείς να λειτουργείς με υποθέσεις. Μπορείς ωστόσο να επεξεργάζεσαι σενάρια Στρατηγικής βασιζόμενης σε εμπειρικές, περιγραφικού τύπου εκτιμήσεις – αναλύσεις της πραγματικότητας. Το ένστικτο σου συνεπικουρεί.
Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει περίπτωση, Κυβέρνηση και κοινωνία, να μετανιώσουμε πικρά στο κοντινό μέλλον. Για δυο λόγους:
Η απόρριψη για την πιστωτική γραμμή χρηματοδότησης
Πρώτον, γιατί αβασάνιστα η Κυβέρνηση ήταν απορριπτική στην πιστωτική – προληπτική γραμμή χρηματοδότησης που θα ελαχιστοποιούσε το ρίσκο μιας άτακτης εξόδου στις αγορές. Είναι αλήθεια ότι επένδυσε πολλά στη Στρατηγική της εξόδου από τα μνημόνια για λόγους προφανώς πολιτικού εντυπωσιασμού.
Όμως από την άλλη η καθημερινότητα των αγορών δεν μας περίμενε με ανοικτή, ζεστή αγκαλιά να μας υποδεχτεί. Ατίθετα με ψυχρή λογική περιμένει να μας κατασπαράξει. Αυτό φαίνεται και από τις υψηλές αποδόσεις των ομολόγων. Το πολυπόθητο μαξιλάρι των επιπλέον 20 δισ. μέχρι πότε θα είναι ικανό και αρκετό να καλύπτει τα κενά της οικονομίας;
Το λάθος να βγούμε από τα Μνημόνια
Δεύτερον, γιατί αντίστροφα υπάρχει πιθανότητα να αποδειχθεί σύντομα ότι μεγάλο λάθος δεν ήταν ότι μπήκαμε στα μνημόνια. Αλλά μεγαλύτερο λάθος είναι ότι βγήκαμε από τα μνημόνια. Με μια Οικονομία σε αρρυθμία, ακανόνιστη και απροετοίμαστη. Με μια ανάπτυξη ασθενική και αναιμική, όπου δεν έχουν δημιουργηθεί και το περισσότερο εμπεδωθεί οι αναγκαίες προϋποθέσεις για μιά δυναμική εκτίναξη.
Από την άλλη μεθοδικά, οργανωμένα και συντονισμένα παρατηρούμε να εξελίσσεται και να επαναλαμβάνεται ο κακός μας εαυτός. Με αθρόες προσλήψεις σε Υπουργεία και φορείς της Κεντρικής Διοίκησης. Με απερίσκεπτη πολιτική κοινωνικών παροχών, μεμονωμένης Πολιτικής ενθάρρυνσης και επίκλησης του Κοινωνικού κράτους που ευνοούν βραχυπρόθεσμα κοινωνικές ομάδες. Π.χ. αύξηση κατώτατου μισθού, επαναφορά συλλογικών συμβάσεων, συνταξιούχοι, μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών. Και την ίδια στιγμή το δημογραφικό είναι σε έκρηξη και το ισοζύγιο εργαζομένων – συνταξιούχων είναι 1:0,7.
Καμιά βεβαίως αντίρρηση για όλα αυτά, εξάλλου ποιός λογικός άνθρωπος θα διαφωνούσε!! Πότε όμως; Σε ένα περιβάλλον Οικονομίας που παράγει. Μιας πραγματικής Οικονομίας που λειτουργεί συνεργαζόμενη με τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Μιας οικονομίας με Ανταγωνιστικότητα, προηγμένη καινοτομία και υψηλό τεχνολογικό know-how. Με αυτoυποκινούμενη παραγωγικότητα λόγω βαθιάς πίστης ότι κάτι θα αλλάξει σε αυτή τη χώρα με όφελος που θα αντανακλά σε όλους αλλά και ικανός αριθμός Eπιχειρήσεων, Eλληνικών και Πολυεθνικών. Επιχειρήσεις που θα συνεχίσουν να υπάρχουν, να παραμένουν ανοικτές και να εξασφαλίζουν θέσεις εργασίας. Προτού δεχτούν τις αναγκαστικές, κανονιστικές κρατικές παρεμβάσεις. Και που η Πολιτεία θα τις εξασφαλίσει σταθερότητα περιβάλλοντος για να λειτουργήσουν με όρους ανταγωνιστικότητας στην εσωτερική και εξωτερική Αγορά.
Ο εφιάλτης πλησιάζει
Δυστυχώς αλλά ο εφιάλτης θα πλησιάζει. Θα βρεθούμε απροετοίμαστοι αν δεν απαλλαγούμε από τους κακούς δαίμονες – συνήθειες που υπάρχουν μέσα μας. Αν δεν κατανοούμε την πραγματικότητα ως έχει και όχι να την ερμηνεύσουμε με βάση τα προσωπικά μας πιστεύω. Αν δεν είμαστε λιγότερο επιρρεπείς στο παραμύθι της επόμενης μέρας που θα έχει τέλος καλό.
Αυτό σημαίνει τα εξής:
Πλεόνασμα, ανάπτυξη, επενδύσεις είναι μύθος
Ο μύθος του πλεονάσματος πρέπει να εξαφανιστεί καθώς δεν υπάρχει. Προκύπτει βεβαίως, εδώ και χρόνια, λόγω ασυνέπειας του Κράτους στην πληρωμή των υποχρεώσεών του και λόγω καθυστέρησης υλοποίησης του προγράμματος Δημοσίων επενδύσεων. Πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το 2021, 3,5% του ΑΕΠ, μεταφράζεται με την Ανάπτυξη να πηγαίνει περίπατο. Και την ανάκαμψη της πραγματικής οικονομίας σε μόνιμο λήθαργο.
Ο μύθος του πραγματικού ρυθμού Ανάπτυξης καταρρέει. Για το πρώτο εξάμηνο (με όρους πραγματικής ανάλυσης) η ανάπτυξη είναι στο 0,55%. Άρα για να επιτευχθεί ο στόχος προϋπολογισμού 2,1% για το 2018, απαιτείται για το δεύτερο εξάμηνο ανάπτυξη 3,65%. Πράγμα ανέφικτο. Ως εκ τούτου, στα τέλη του χρόνου θα κινηθεί στο 1,5%-1,8% του ΑΕΠ. Δηλαδή θα συνεχίσει να παραμένει αναιμικός.
Ο μύθος των Επενδύσεων που πρέπει να αναλυθεί και να διευκρινιστεί ότι οι εγχώριες επενδύσεις δεν αρκούν. Πρέπει να υποστηριχθούν από αντίστοιχο ρυθμό αποταμίευσης.
Ως εκ τούτου χρειάζονται αναγκαστικά ξένα επενδυτικά κεφάλαια. Και ταυτόχρονα να στοιχειοθετηθεί μία δυναμική στρατηγική Εξαγωγών που άμεσα θα καλύψει το χάσμα Αποταμίευσης – Επενδύσεων. Και θα προκάνει την συρρίκνωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Εάν όλα αυτά συνδυασθούν βεβαίως και με την εμπειρία των, εδώ και πολλά χρόνια, ανίκανων διαχειριστών της εξουσίας τότε ο κίνδυνος μεγιστοποιείται. Και η ανασφάλεια θα κατατρύχει μεγάλες ομάδες της κοινωνίας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
