Ο Κώστας Χριστίδης προτείνει μια ριζική φορολογική τομή. Γιατί οι φόροι μας στερούν την ελευθερία μας. Σε αυτήν περιλαμβάνεται ο αναλογικός φόρος εισοδήματος. Προηγείται όμως ο εξορθολογισμός των δημοσίων δαπανών. Για να μην χρηματοδοτούν οι φορολογούμενοι τα καπρίτσια του πελατειακού κράτους.
Προσφάτως το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών παρουσίασε, για τέταρτο συνεχές έτος μια μελέτη. Την προσδιορίζει ως την “Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας”. Την ημέρα δηλαδή κατά την οποία οι φορολογούμενοι παύουν να εργάζονται για το κράτος. Και μπορούν να διαθέσουν τα έσοδά τους κατά το δοκούν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ημερομηνία αυτή μετετέθη, επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Από την 22η Ιουνίου για το έτος 2014 στην 18η Ιουλίου για το 2018, δηλ. 26 ολόκληρες ημέρες. Αυτή η “άνευ αμοιβής” πρόσθετη εργασία παρέχεται αναγκαστικά από όλους τους Έλληνες.
- Για να ιδρυθούν νέοι κρατικοί φορείς. Τα ΝΠΔΔ πλην ΟΤΑ από 1068 το 2015 αυξήθηκαν σε 1211 το 2017. Αύξηση 13,39%.
- Για να προσληφθούν πρόσθετοι μετακλητοί υπάλληλοι.
- Για να ιδρυθεί νέο πρωθυπουργικό γραφείο στην Θεσσαλονίκη.
- Για να πραγματοποιηθούν αναρίθμητα ταξίδια του υπουργού Άμυνας με τα τρία πρωθυπουργικά αεροπλάνα.
- Για να γίνουν και για άλλες αλόγιστες δαπάνες ενός σπάταλου και μεγαλομανούς κράτους.
Απαιτείται ριζική φορολογική τομή
Το φορολογικό μας σύστημα εν ολίγοις είναι ένα αίσχος! Χιλιάδες σελίδες. Εκατομμύρια λέξεις. Διαρκείς αλλαγές (ιδιαιτέρως κατά τα τελευταία χρόνια), στρατιές υπαλλήλων στο υπουργείο Οικονομικών και τις συναφείς ανεξάρτητες αρχές. Και το αποτέλεσμα είναι άδικη μεταχείριση των φορολογουμένων, αλώβητη φοροδιαφυγή, γραφειοκρατία, αυθαιρεσία και διαφθορά, αντικίνητρα για εργασία και επενδύσεις.
Η ανάγκη μιας ριζικής φορολογικής τομής (μιας ακόμη, αλλά πράγματι τελευταίας!) είναι προφανής.
Το πρώτο που πρέπει να έχουμε σχετικώς υπόψη είναι ότι οι δημόσιες δαπάνες αποτελούν το κρίσιμο μέγεθος. Αυτό καθορίζει την επιβάρυνση των πολιτών. Όχι οι φόροι. Οι δημόσιες δαπάνες χρηματοδοτούνται, κάθε φορά, με έναν συνδυασμό φόρων και δανεισμού. Η διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι οι φόροι γίνονται άμεσα αντιληπτοί, τουλάχιστον από όσους πράγματι τους πληρώνουν. Ενώ τα χρέη δημιουργούν μίαν επίπλαστη ευφορία που μετατρέπεται σε απελπισία, όταν έρθει αναπόδραστα η στιγμή του περιορισμού ή της πλήρους αποστέρησης νέων δόσεων δανεισμού.
Εξορθολογισμός δημοσίων δαπανών
Προέχει, κατά συνέπεια, ο εξορθολογισμός των δημοσίων δαπανών. Σε συνδυασμό με ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, περιλαμβανομένων και ιδιωτικοποιήσεων λειτουργιών που δεν χρειάζεται να επιτελούνται από δημοσίους υπαλλήλους (π.χ. φύλακες, καθαρίστριες, οδηγοί, λογιστές κ.ά.).
Ακολούθως, να υλοποιηθεί μια ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση με τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά:
- Πρώτον, να δημιουργεί αρκετά έσοδα για να μπορεί το κράτος να χρηματοδοτεί τις θεμιτές αρμοδιότητές του.
- Δεύτερον, να χαρακτηρίζεται από απλότητα και σαφήνεια.
- Τρίτον, να ανταποκρίνεται στην επιταγή του άρθρου 4 του Συντάγματος, κατά την οποία “οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους”.
- Τέταρτον, να μην περιέχει αντικίνητρα για επιπλέον εργασία, αποταμίευση, επενδύσεις.
Λύση ο αναλογικός φόρος εισοδήματος
Υπάρχει λύση που ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές αυτές; Υπάρχει.
Είναι ο αναλογικός φόρος εισοδήματος. Συνίσταται στην καθιέρωση ενός ενιαίου χαμηλού συντελεστή (π.χ. 15%). Ή, έστω, δύο ή τριών συντελεστών με ήπια προοδευτικότητα, με ταυτόχρονο καθορισμό ενός υπολογίσιμου αφορολόγητου ορίου και κατάργηση κάθε άλλης φοροαπαλλαγής.
Το σύστημα αυτό εφαρμόζεται σε αρκετές χώρες με εντυπωσιακά αποτελέσματα και πρέπει ήδη να αρχίσει να απασχολεί την επόμενη κυβέρνηση.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Κώστα Χριστίδη στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
