ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ένα μέρος των Eλλήνων (ενίοτε και διαπρεπών) οικονομολόγων προτιμά να κάνει οικονομική πολιτική από τηλεοράσεως και με εντυπωσιασμούς τύπου προεκλογικού μπαλκονιού. Βρίθει καθημερινά το τηλεοπτικό πρόγραμμα από προτάσεις οι περισσότερες των οποίων στερούνται ρεαλισμού.
Ταυτόχρονα διαχέονται από το διαδίκτυο και μεταφέρονται σαν πανδημικός ιός από τον έναν στον άλλον αποδέκτη, που –λωβοτομημένος πλέον– τείνει να χωνεύει αμάσητα όλα τα υποπροϊόντα της ενημέρωσης.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι η ποικιλία και η ετερόκλητη υφή των προτάσεων αυτών είναι ευθέως ανάλογη της καθυστέρησης που παρατηρείται στη διαδικασία να βρεθεί το πρακτέο, να βρεθεί κάποια λύση. Oσο επιμηκύνονται και μακραίνουν οι συζητήσεις τόσο γεμίζει ο αέρας από ιδέες.
Σήμερα έχουμε φτάσει στο επικίνδυνο σημείο να μην μπορεί να ακουστεί καμία άλλη φωνή εκτός από εκείνες που κατηγορούν το μνημόνιο, την Ε.Ε. και την ελληνική κυβέρνηση για τους χειρισμούς της. Κάθε επιχείρημα που ρίχνει νερό στον μύλο της αντιμνημονιακής προσέγγισης μεγεθύνεται υπέρμετρα, ενώ λείπει σχεδόν παντελώς κάθε άλλη φωνή ισορροπίας. Στη δύσκολη αυτή κατάσταση συμβάλλει και η απουσία του επίσημου κυβερνητικού λόγου – αντίλογου, που θα απέκρουε τέτοια κατασκευάσματα με ουσιαστικά επιχειρήματα.
Η στήλη αναλαμβάνει τον άχαρο ρόλο να πει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, τουλάχιστον κρίνοντας τις προτάσεις που ρίχνονται από προσωπικότητες, οι οποίες με το κύρος τους προσπαθούν να υποσκιάσουν τη λογική, τον ρεαλισμό και τη δυναμική που υπάρχει εντός της Ε.Ε., στον βαθμό που αφορούν τη χώρα μας.
Μια τελευταία πρόταση που γυρίζει και «μαζεύει μαλλί» δημοσιότητας είναι αυτή της μεταφοράς (μέρους) των χρεών των χωρών της ευρωζώνης προς την ΕΚΤ, με ταυτόχρονη έκδοση ευρωομολόγων, τα οποία με τη σειρά τους θα αυξήσουν τη ρευστότητα (διατιθέμενα) προς τρίτες αναπτυσσόμενες αγορές και θα χρηματοδοτήσουν έτσι την ανάπτυξη όλης της ευρωζώνης. Η πρόταση αυτή ουσιαστικά στοχεύει, να πείσει τους Eυρωπαίους ότι μπορεί να υπάρξει λύση στην ευρωπαϊκή κρίση χωρίς να τροποποιηθούν οι Συνθήκες της Λισαβόνας και του Μάαστριχτ, χωρίς να χρειαστούν λεφτά φορολογουμένων και χωρίς να αποθερμανθεί τελείως η ευρωπαϊκή οικονομία λόγω της εφαρμοζόμενης αντιπληθωριστικής πολιτικής. Πρόσφατη παραλλαγή της πρότασης περιλαμβάνει και τη διακοπή των αμυντικών δαπανών από την Ελλάδα για ένα χρονικό διάστημα.
Τεχνικά ίσως είναι εύκολο να συμφωνήσει κανείς με μία πρόταση σαν και αυτή. Ξέρουμε πως τα ευρωομόλογα θα είναι οπωσδήποτε μια λύση, αλλά σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Επειδή όμως η οικονομία είναι τελικά μια κοινωνική και πολιτική επιστήμη και επειδή τα ζητήματα που την αφορούν δεν μπαίνουν στο εργαστήριο σαν τα πειράματα φυσικής και μαθηματικών, πρέπει κανείς να αναζητήσει λύσεις σε όλο το φάσμα των παραμέτρων που συνιστούν ένα πρόβλημα.
Εν προκειμένω έχει φανεί πως τα πράγματα με το χρέος της Ελλάδας προσκρούουν σε δύο παράγοντες: (α) Στην πολιτική άρνηση πολλών κρατών να δεχτούν την έκδοση ευρωομολόγων, αφού το κλίμα δεν είναι κατάλληλο και αντιδρούν λαοί και κυβερνήσεις. (β) Στην αντίρρηση και την επίθεση που δέχεται η ελληνική πλευρά σε κάθε είδους τέτοιες προτάσεις που γενικεύουν τη λύση του προβλήματος, αλλά δεν επικεντρώνονται στο ζήτημα της ελληνικής ραστώνης. Γι αυτά τα δύο ζητήματα η πρόταση που σχολιάζουμε δεν λέει κουβέντα. Γιατί άραγε;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
