Αντιλαμβάνεται κανείς πως ακόμα κι αν η οποιαδήποτε κυβέρνηση ήθελε να πουλήσει δημόσια γη δεν θα μπορούσε.
Όχι μόνο γιατί – από τη στιγμή που θα αποδεικνύονταν ανίκανη να διαχειριστεί πολιτικά ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, πείθοντας βουλευτές της συμπολίτευσης, αρχικά, και τον ελληνικό λαό, εν συνεχεία, για την ορθότητα του εγχειρήματος – θα κινδύνευε με πτώση. Αλλά το κυριότερο γιατί σε μια αγοραπωλησία πρέπει να γνωρίζεις τι πουλάς και τι αξία έχει αυτό που πουλάς. Και αφού τα μάθεις όλα αυτά, να βρεις και τον αγοραστή.
Συνεπώς, καθησυχαστικό μπορεί να ακούγεται ότι η περιουσία του Δημοσίου φτάνει τα 280 δισ., αλλά τώρα που η Τρόικα ζήτησε απ’ αυτά, 50 δισ., το ερώτημα είναι αν όντως είναι δυνατό να συγκεντρωθούν αυτά τα χρήματα και με ποιο τρόπο. Άλλο λοιπόν να λες κάτι κι άλλο να (μπορείς να) το κάνεις.
Το σίγουρο είναι πως η κυβέρνηση ουδέποτε μίλησε για εκποίηση δημόσιας περιουσίας. Αναφέρεται σε ένα πρόγραμμα που θα συνδυάζει αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ και αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας με εισπρακτικό στόχο 50 δισ. Ακόμα και στο συμφωνητικό προθέσεων που υπέγραψε ο υπουργός Οικονομικών με την Τρόικα, τέτοια διατύπωση δεν υπάρχει. Ούτε βεβαίως σημαίνει πως ό,τι υπέγραψε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θα ενταχθεί στο επικαιροποιημένο μνημόνιο της κυβέρνησης με την Τρόικα, για να είναι, (τότε και μόνο) δεσμευτικό για τη χώρα.
Από τη στιγμή λοιπόν που ο Γιώργος Παπανδρέου για τους όποιους λόγους…, δεσμεύτηκε να φέρει νόμο που θα απαγορεύει την πώληση δημόσιας γης, είναι προφανές πως η κυβέρνηση μιλάει για κάτι άλλο. Ίσως να είναι αυτό που λέει η αξιωματική αντιπολίτευση, περί αξιοποίησης, με σύγχρονες μορφές προχρηματοδότησης, το λεγόμενο bridge financing για τη μείωση του χρέους.
Πράγματι, τέτοιες μορφές αξιοποίησης δεν προϋποθέτουν απαραιτήτως πώληση. Μπορεί να αφορούν και σε μακροχρόνιες μισθώσεις. Κι αναρωτιέται κανείς. Έχει τόσο μεγάλη διαφορά αν διατεθεί η χρήση μιας έκτασης φιλέτο για 99 χρόνια αντί να πωληθεί; Είναι προφανώς προσχηματικό να παίζει κανείς με τέτοιες έννοιες, ίσα ίσα για να διασκεδάσει το ελληνικό στερεότυπο περί ιδιοκτησίας γης…
Σε κάθε περίπτωση, είναι εξίσου προφανές πως η ουσία δεν βρίσκεται εδώ. Βρίσκεται σε ό,τι παραδέχθηκε ο πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ, Ηλίας Μόσιαλος. Πως μόλις το 15% της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου είναι γνωστό και καταγεγραμμένο. Ένα 40% είναι καταπατημένο. Και σε ένα 22% τα στοιχεία είναι ελλειπή. Συνεπώς, επιστρέφουμε στην ουσία. Πως για να πουλήσεις, να εκμισθώσεις μακροχρόνια, ή έστω να αξιοποιήσεις “κάτι” πρέπει να γνωρίζεις τι συνιστά και την αξία του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
