Όταν η Ελλάδα ζητούσε πριν από μήνες την ενεργοποίηση της κοινοτικής αλληλεγγύης από τους εταίρους της, η κωλυσιεργία της Γερμανίας είχε εξοργίσει όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά και τη διεθνή κοινότητα, που την κατηγορούσε, δικαίως, ότι λειτουργούσε κοντόφθαλμα, κοιτάζοντας κυρίως τα δικά της συμφέροντα και άφηνε σε δεύτερη μοίρα το συμφέρον της ευρωζώνης.
Γνωστές ήταν οι εντάσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ Μέρκελ – Σαρκοζί, αλλά και η παρεμβάσεις του προέδρου Ομπάμα προς τη γερμανίδα καγκελάριο που την παρότρυναν να αντιμετωπίσει άμεσα το ελληνικό πρόβλημα, καθώς κάθε μέρα που περνούσε ο κίνδυνος επέκτασης της κρίσης και σε άλλες χώρες του κοινού νομίσματος ήταν άμεσος.
Η κ. Μέρκελ καθυστέρησε χαρακτηριστικά περιμένοντας ως γνωστόν να γίνουν πρώτα οι εκλογές στην Ρηνανία Βετσφαλία, τις οποίες τελικά έχασε, για να αλλάξει τελικά ρότα, αφού πρώτα η χώρα μας έφθασε να δανείζεται με τοκογλυφικά επιτόκια, που έκαναν το μνημόνιο αναπόφευκτο με την παράλληλη εμπλοκή του ΔΝΤ. Πολλοί οικονομικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι αν η Κομισιόν είχε δράσει νωρίτερα η κατάσταση στην ευρωζώνη θα ήταν διαφορετική, δεν θα παρουσιαζόταν το φαινόμενο ντόμινο που ζούμε το τελευταίο διάστημα με την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης στην Ιρλανδία και την ενδεχόμενη επέκτασή του σε Πορτογαλία, Ισπανία ίσως και Ιταλία.
Από τη μια υπάρχει η κατηγορία προς τη Γερμανία ότι δεν διέγνωσε σωστά την καταιγίδα που ερχόταν και έδρασε καθυστερημένα. Από την άλλη όμως υπάρχουν εκείνοι που λένε πως το πρόβλημα της Ευρώπης είναι συνολικό και πως η συνολική έλλειψη ανταγωνιστικότητάς της είναι αυτή που δημιουργεί την οικονομική της κρίση, καθώς έχει να αντιμετωπίσει τα ανταγωνιστικά θηρία της ανατολής, την Κίνα και την Ινδία. Άρα επισημαίνουν το ότι η Γερμανία παρουσιάζει πλεονάσματα εις βάρος άλλων χωρών της ευρωζώνης αλλά και συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που καταναλώνουν τα προϊόντα της εμφανίζοντας ελλείμματα, μοιάζει σαν φαύλος κύκλος που δεν έχει μέλλον στο οικονομικά παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που ζούμε.
Η Γερμανία σήμερα μπορεί να στηρίξει τις υπό κρίση χώρες της ευρωζώνης, σε πέντε χρόνια θα μπορεί; Για το λόγο αυτό είτε μας αρέσει είτε όχι η δημοσιονομική εξυγίανση και ο έλεγχος όλων των χωρών της Ένωσης από έναν μόνιμο μηχανισμό που θα προλαβαίνει εκτροπές, είναι αυτή τη στιγμή μονόδρομος. Όχι μόνο οι «άτακτοι» έλληνες αλλά όλα τα μέλη της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας πρέπει να συμφωνήσουν και να κινηθούν ενωμένα απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις της εποχής, να προωθήσουν συνολικά την ανάπτυξη και να αντιμετωπίσουν με μια νέα ανταγωνιστική πολιτική τις επιθέσεις των διεθνών αγορών. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια πιο δεμένη και συντονισμένη οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης. Αν συνεχιστεί, κυρίως από τους μεγάλους, η πολιτική να χρησιμοποιούν τους ασθενέστερους της ευρωζώνης ως σίγουρους καταναλωτές των προϊόντων τους και να αποφεύγουν να κινηθούν συνολικά και κυρίως ισότιμα, μπορεί το μεγάλο όραμα της ενωμένης Ευρώπης να καταλήξει για όλους Εφιάλτης.
Το άρθρο του Κώστα Χριστοφιλόπουλου δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΧΡΗΜΑ ΤΡΙΤΗ
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
