Η απλή λογική επιβάλλει την προσέγγιση της Ελλάδας με την Κίνα. Η σύνθετη λογική αναβάλει την εξεύρεση μεθόδου υλοποίησης της προσέγγισης. Με απλά λόγια, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια… Κι ως αποδεικνύεται είναι τα λόγια τα μεγάλα που οδηγούν την Ελλάδα στην φτώχεια.
Στις μέρες του ΔΝΤ, του σκληρού πακέτου λιτότητας, του περιορισμού των εργασιακών δικαιωμάτων, της ανασφάλειας του Ασφαλιστικού, της έλλειψης ρευστότητας στην αγορά και της αβεβαιότητας για το τι μέλλει γενέσθαι, η υπογραφή των 14 διακρατικών συμφωνιών μεταξύ του Γιώργου Παπανδρέου και του Κινέζου Αντιπροέδρου Ζανγκ Ντεγιάνγκ δεν μπορεί παρά να είναι μια ευχάριστη είδηση. Προσφέρει μια νότα αισιοδοξίας. Δημιουργεί ένα παράθυρο ελπίδας και προοπτικής. Μέχρι εδώ, για την ώρα.
Διότι έως ότου να δέσει η ελληνοκινεζική “συμμαχία” και να φανεί πως λειτουργεί με συγκεκριμένα αποτελέσματα, χρειάζεται επιφυλακτικότητα (όχι καχυποψία) στην εκδήλωση πανηγυρισμών. Κατ’ αρχήν η Ιστορία διδάσκει.
Ανέκαθεν οι Έλληνες περίμεναν την εξωτερική βοήθεια που θα έρχονταν για να τους σώσει. Τελικώς, η βοήθεια ήταν μια χίμαιρα κι ό,τι κατάφερναν οι Έλληνες αν κατάφερναν, το κατάφερναν μόνοι τους. Το 1821 περιμέναμε τη Ρωσική βοήθεια. Απεδείχθη πως ήταν ένα εφεύρημα των υποκινητών της επανάστασης για να τονώσουν το φρόνημα των Ελλήνων. Η επανάσταση ξεκίνησε χωρίς τους Ρώσους.
Τους Ρώσους περίμενε κι η κυβέρνηση Καραμανλή αρκετά χρόνια αργότερα. Το άνοιγμα όμως της Αθήνας προς τη Μόσχα, έμεινε λόγια και διακηρύξεις χωρίς αντίκρισμα. Αποδείχθηκε πως όλο το σόου των επισκέψεων Πούτιν στην Αθήνα έγινε για να τονωθεί επικοινωνιακά το ηγετικό προφίλ του Κώστα Καραμανλή και το κομματικό του ακροατήριο που ήθελε “εναλλακτική” (βλ.αντιαμερικανική) εξωτερική πολιτική και για να διαπραγματευτεί καλύτερα ο Ρώσος πρόεδρος με την Άγκυρα, την ενεργειακή συμφωνία που εξ αρχής επιθυμούσε και τελικώς υλοποίησε λίγο διάστημα μετά.
Κάπως έτσι, το μεγαλόπνοο σχέδιο της κατασκευής του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη πετάχθηκε στις καλένδες – υποτίθεται με υπαιτιότητα της Σόφιας… Πλην όμως όσο υφίσταντο το “άνοιγμα” οι Έλληνες επιχειρηματίες έτρεχαν στη Μόσχα για δουλειές και συμφωνίες. Άνθρακας ο χρυσός; Τα στοιχεία των επενδύσεων των εξαγωγών και των εισαγωγών λένε την αλήθεια…
Είναι δυνατό να υπάρξουν ανάλογες διαψεύσεις προσδοκιών και σε ό,τι αφορά την επικείμενη ελληνο-κινεζική “συμμαχία”; Στην πολιτική (ιδιαίτερα την ελληνική…) όλα είναι πιθανά. Για αυτό κι ο πήχης των προσδοκιών οφείλει να είναι χαμηλά. Από την άλλη, ουδείς παραγνωρίζει την υπεροχή του κινεζικού γίγαντα στο υπό διαμόρφωση νέο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον. Εξ ου κι η λογική της προσέγγισης είναι απλή και αυτονόητη. Όχι όμως κι η υλοποίηση…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
