Η κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να κρύβεται και να διαχειρίζεται επικοινωνιακά και σε βάρος της χώρας το πολιτικό-εσωκομματικό πρόβλημα που της δημιουργεί η αναπόφευκτη, ως φαίνεται πλέον, συμφωνία με τους εταίρους για νέο δανεισμό και νέο Μνημόνιο. Οι χρονικές καθυστερήσεις περί της διευθέτησης των διαδικαστικών, οι ανεδαφικές απειλές περί αποστολής μεταναστών στο Βερολίνο, ή διενέργειας εκλογών ή δημοψηφίσματος, δεν συνιστούν διαπραγμάτευση. Συνιστούν απώλεια πολύτιμου χρόνου με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και να επιτείνεται η αίσθηση του αδιεξόδου.
Προ επικείμενου και απευκταίου αδιεξόδου, η κυβέρνηση θα έχει δυο επιλογές: Είτε να δεχθεί άρον άρον νέο πακέτο δανεισμού με επαχθείς μνημονιακούς όρους (την ώρα που η Ελλάδα θα έβγαινε από το Μνημόνιο και θα απολάμβανε κι αυτή τα οφέλη της “ποσοτικής χαλάρωσης”), είτε θα κληθεί να διαχειριστεί μια χρεοκοπία και μια “χωρίς ευρώ” κατάσταση στην Ελλάδα.
Αναρωτιέμαι αν αυτό είναι συνειδητή επιλογή προκειμένου να φέρει τον ελληνικό λαό προ τετελεσμένων και εκείνος πλέον υπό το καθεστώς πίεσης να αποφασίσει είτε με εκλογές, είτε με δημοψήφισμα την μεταβολή της εντολής της 25 Ιανουαρίου, η οποία ήταν να μπει τέλος στα Μνημόνια, αλλά όχι τέλος στο ευρώ! Αν πρόκειται για συνειδητή επιλογή τότε η κυβέρνηση παίζει ένα επικίνδυνα καιροσκοπικό παιχνίδι σε βάρος της χώρας και πριν είναι πολύ αργά, οφείλει άμεσα να απαντήσει:
[quote text_size=”small”]
Θέλει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη ή έχει κρυφό σχέδιο επιστροφής της χώρας στη δραχμή;
[/quote]
Αν η κυβέρνηση επιδιώκει πράγματι την παραμονή της χώρας στο ευρώ, η διαδικασία είναι συγκεκριμένη και συμφωνημένη (προσφάτως και από την ίδια…). Είτε στην Αθήνα, είτε στο Παρίσι, είτε στις Βρυξέλλες, τα excel των Ευρωπαίων τεχνοκρατών δεν μπορούν αποφευχθούν με προφάσεις περί “πολιτικής διαπραγμάτευσης”. Διότι πολιτική διαπραγμάτευση παραπέμπει σε ειδική μεταχείριση της Ελλάδας, κάτι που δεν γίνεται αποδεκτό από τους Ευρωπαίους, διότι αλλοιώνει το γενικό πλαίσιο αρχών και κανόνων που ισχύουν για όλα τα μέλη της Ευρωζώνης και διακινδυνεύει τη συνοχή της, σε μεγαλύτερο βαθμό από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας απ’ αυτή. Για αυτό, οι Ευρωπαίοι εμφανίζονται ανυποχώρητοι στο να χρηματοδοτήσουν χωρίς όρους και προϋποθέσεις, αλλά ταυτόχρονα ελαστικοί στους πειραματισμούς και ανεκτικοί στους ακκισμούς της κυβέρνησης. Ελπίζουν πως αργά ή γρήγορα, η κυβέρνηση θα λογικευθεί και θα διαπραγματευθεί με χαρτί και μολύβι, συμφωνώντας στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων που υλοποιούσε και η κυβέρνηση Σαμαρά.
Αν όμως η κυβέρνηση έχει κρυφό σχέδιο εξόδου της χώρας από το ευρώ, τότε οι χειρισμοί της δικαιολογούνται. Δημιουργεί συνθήκες αδιεξόδου για να χρεώσει στους εταίρους την ευθύνη ενός ενδεχόμενου Grexit και να αποποιηθεί την πολιτική ευθύνη έναντι των Ελλήνων πολιτών. Όμως, όποιο επικοινωνιακό χειρισμό κι αν επιλέξει, η Ιστορία θα είναι αμείλικτη μαζί της. Ο κ. Τσίπρας θα είναι ο πρωθυπουργός της χρεοκοπίας και της εξόδου της χώρας από το ευρώ. Και η πολιτική ευθύνη θα βαρύνει αποκλειστικά τον ίδιο. Δεν θα βαραίνει ούτε την προηγούμενη κυβέρνηση που του παρέδωσε χώρα με πλεόνασμα και σε διαδικασία οικονομικής ανάκαμψης, ούτε τους Ευρωπαίους εταίρους που θα έχουν αρνηθεί να παραβιάσουν για χατήρι του τους κανόνες λειτουργίας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
[quote text_size=”small”]
Εύχομαι κι ελπίζω η κυβέρνηση να μην έχει κρυφή ατζέντα το Grexit και η δήθεν “σκληρή διαπραγμάτευση” να είναι απλώς πρόφαση για εσωκομματική κατανάλωση, προκειμένου να γλυκάνει στα στελέχη του το “χάπι” της στροφής προς το ρεαλισμό. Μπορεί κάτι τέτοιο να έχει επιπτώσεις στη συνοχή και ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ, πλην όμως δεν θα έχει επιπτώσεις στη χώρα.
[/quote]
Επειδή λοιπόν οι Έλληνες πολίτες ψήφισαν για ένα καλύτερο αύριο κι επειδή το καλύτερο αύριο δεν το εξασφαλίζει η επιστροφή της χώρας στη δραχμή, θα πρέπει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ άμεσα να σταματήσει να κρύβεται και να παραδεχθεί το ταχύτερο δυνατό πως η προώθηση των μεταρρυθμίσεων είναι ο μόνος δρόμος για να συγχρονιστεί η Ελλάδα με τη νέα εποχή που εισέρχεται σταδιακά η Ευρώπη, δηλαδή από τη σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία στην “ποσοτική χαλάρωση” και την επάνοδο σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Αν αυτό σημαίνει για το ΣΥΡΙΖΑ έμμεση ή άμεση αποδοχή της ουσίας του Μνημονίου (δηλαδή των μεταρρυθμίσεων), δεν πειράζει. Η Ιστορία δεν θα τον τιμωρήσει επειδή ξεγέλασε ορισμένους ψηφοφόρους. Θα είναι όμως αμείλικτη μαζί του αν βάλει τη χώρα σε περιπέτειες. Γιατί αυτό θα σημάνει ανυπολόγιστο εθνικό κόστος από το πρόσκαιρο και επουσιώδες πολιτικό κόστος που θα σημάνει η παραδοχή τού “Τελικά είμαστε κι εμείς μνημονιακοί”!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
