Όταν η Γερμανία κάνει εσωτερική υποτίμηση για να διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα των κυρίαρχων γερμανικών επιχειρήσεων, θεωρείται αδιανόητο να επιτραπεί στους Έλληνες η οποιαδήποτε παρεκτροπή.
Τα στοιχεία θέλουν τους Γερμανούς εργαζόμενους να μην απολαμβάνουν ακόμα το μερίδιο που τους αναλογεί από τα πλεονάσματα του εξωτερικού ισοζυγίου που παρήγαγε η γερμανική οικονομία, καθώς βλέπουν τις αμοιβές τους να παραμείνουν καθηλωμένες στα επίπεδα του 2000 – ίσως και χαμηλότερες. Συγκεκριμένα, η πρόσφατη συμφωνία εργοδοτών και συνδικάτων προβλέπει για το 2011 αυξήσεις μεταξύ 2 και 2,6%, οι οποίες, αφαιρώντας τον πληθωρισμό, συνεπάγονται μείωση των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων.
Με την αθέατη εσωτερική υποτίμηση οι Γερμανοί εργαζόμενοι επιδοτούν ουσιαστικά τις γερμανικές επιχειρήσεις, αυξάνουν τις γερμανικές εξαγωγές και μειώνουν τις εισαγωγές, γεγονός που, σε συνδυασμό με την υπερχρέωση των εταίρων που αναγκάζονται να δανείζοντας με υψηλά επιτόκια, διευρύνουν τη γερμανική υπεροχή στην Ευρωζώνη και ισοπεδώνουν τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες.
Διαπιστώνοντας ότι το μοντέλο αυτό αποδίδει, οι παντοδύναμες γερμανικές επιχειρήσεις και τράπεζες, δεν έχουν κανένα λόγο να το μεταβάλουν. Αντιθέτως, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν ήσυχο και συντεταγμένο το …στράτευμα των Γερμανικών εργαζομένων, τα γερμανικά ΜΜΕ καλλιεργούν και συντηρούν τον μύθο των “τεμπέληδων” του Νότου, τους οποίους “επιδοτούν” (αντί δανειοδοτούν με ληστρικά επιτόκια) οι “εργατικοί” Γερμανοί.
Είναι ο “μύθος” αυτός ουσιαστικά που γεννά και το “πρόβλημα” του πολιτικού κόστους στις πολιτικές ηγεσίες των πλουσίων χωρών, οι οποίες με τη σειρά τους εμφανίζονται διστακτικές να “βοηθήσουν”, χωρίς αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις, τους “φτωχούς” του Νότου, για να μη καταρρεύσει, υποτίθεται, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα – το οποίο αποδεδειγμένα έχει ευνοήσει τις ισχυρές χώρες του βιομηχανικού ευρωπαϊκού Βορρά.
Ένα ευρωπαϊκό οικοδόμημα ανομοιογενές που την ίδια ώρα που δημιουργεί πλεονάσματα σε κάποιους, προκαλεί χρέη σε κάποιους άλλους. Κι αυτό διότι, πέραν όλων των άλλων, ο ετεροβαρής ενδοκοινοτικός καταμερισμός εργασίας, με το πρόσχημα των “κανόνων ανταγωνισμού” περιορίζει στις χώρες του Νότου τη δυνατότητα παραγωγής βιομηχανικών ή υψηλής τεχνολογίας προϊόντων, την ίδια στιγμή που η εξουδετέρωση της δασμολογικής προστασίας καθιστά μη ανταγωνιστικά τα γεωργικά και βιοτεχνικά προϊόντα τους σε σχέση με τα προϊόντα που παράγουν τρίτες χώρες – με τα εξευτελιστικά – στα όρια της δουλείας – κόστη εργασίας.
Συρρικνώνοντας λοιπόν τα περιθώρια ουσιαστικής ανάπτυξης των “αδύναμων χωρών” της ευρωπαϊκής περιφέρειας, με τη χρηματοδότηση της εξυπηρέτησης χρέους αντί της παροχής ρευστότητας για παραγωγικές επενδύσεις, η μόνη επιλογή που προσφέρεται στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφερείας, είναι οι αποκρατικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και οι υποθήκες ακίνητης δημόσιας περιουσίας – με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική τους κυριαρχία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
