Κανείς στην πραγματικότητα δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά τι μπορεί να κάνει και τι θα κάνει πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ αν ή όταν γίνει κυβέρνηση. Κανείς δεν το ήξερε ούτε όταν ο Τσίπρας έλεγε ότι θα ξεσκίσει τη νύχτα των εκλογών τα Μνημόνια ούτε όταν σιγά-σιγά έριξε τους τόνους, έγινε, όπως λένε, ηπιότερος, ή πιο ρεαλιστής, υπόσχεται ολίγα και οπωσδήποτε όχι «πολύ» αριστερά, διόλου ανατρεπτικά.
Αιτία της ασάφειας δεν είναι τόσο και μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέδιο, δεν έχει πείρα κλπ, κλπ. Ο πρώτος λόγος είναι ότι κανείς δεν μπορεί εκ των προτέρων να γνωρίζει ποια θα είναι η κατάσταση την επομένη των εκλογών. Προσδοκία και αναμονή; Απάθεια και δυσπιστία ή πίεση για λύσεις εδώ και τώρα; Ξέσπασμα; Φόβος; Τι; Ο δεύτερος άγνωστος είναι η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ. Ταχύτητα και αποφασιστικότητα; Δισταγμοί περί του πρακτέου, βραδύτητα; Διχογνωμίες ασυγχώρητες, συγκερασμός απόψεων; Ο τρίτος (αλλά επαρκέστατος από μόνος του) λόγος είναι τίποτα δεν εξαρτάται μόνο από εμάς, τον κόσμο, την κυβέρνηση, τη χώρα. Υπάρχουν και άλλοι παίκτες, όπως ξέρουμε.
Όσοι νομίζουν ότι αρκεί ο κόσμος να είναι μαχητικός και ενωμένος (αμφίβολο) και η κυβέρνηση ανένδοτη, ώστε οι «άλλοι παίκτες» να κάνουν πίσω, κάνουν λάθος. Δεν κατανοούν πλήρως αυτό που οι ίδιοι λένε, ότι δηλαδή: Το κριτήριο του Βερολίνου/Βρυξελλών είναι μόνο αν τίθεται σε κίνδυνο η στρατηγική επιλογή τους για πλήρη και σταθερή επικράτηση της πολιτικής που σήμερα τους εξασφαλίζει την πολιτική και οικονομική ηγεμονία.
Μ’ αυτό το κριτήριο θα υποχωρήσουν ή θα είναι αδιάλλακτοι, όπως τώρα. Είναι ζήτημα εξουσίας, όχι στενά οικονομικό. Αν το ευρωπαϊκό κέντρο αποφάσεων (Βερολίνο/ Βρυξέλλες) θεωρήσει ότι οι πράξεις (ή οι προθέσεις…) της νέας ελληνικής κυβέρνησης αποτελούν απειθαρχία, ότι μπορεί να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση και ότι, συνεπώς, θέτουν σε κίνδυνο το όλο οικοδόμημα τότε θα αντιδράσουν λυσσαλέα, χωρίς δισταγμούς και οίκτο .
Με λόγια απλά:
Δεν μπορούμε να μείνουμε στο ευρώ με δικούς μας όρους, σύμφωνα με τα προηγούμενα. Μπορούμε να μείνουμε στο ευρώ αν εκείνοι μας θέλουν και τότε μπορεί να (ξανα)συζητηθούν οι όροι παραμονής. Αλλά μόνο στο πλαίσιο που δεν αμφισβητεί την κυριαρχία τους. Οπότε η ενότητα και η μαχητικότητα του κόσμου θα είναι αναγκαία (αλλά όχι ικανή) προϋπόθεση σε μια πραγματικά σκληρή διαπραγμάτευση. Για να εξαντλήσει τα όρια που εκείνοι θέτουν.
Μπορούμε επίσης να φύγουμε από το ευρώ με μονομερή απόφασή μας. Αλλά αν αυτό χαλάει τη στρατηγική τους τότε θα αντιδράσουν, δεν θα μας πουν καλή νύχτα και καλή τύχη. Εκτός αν φεύγοντας έχουμε ήδη ετοιμάσει άλλο χώρο συμμαχιών διατεθειμένο και ικανό να μας προστατεύσει οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά. Απέναντι, δηλαδή, σε κάθε είδους πιθανά αντίποινα, άμεσα ή μέσω τρίτων. Ένα δεν μπορούμε να κάνουμε: να φύγουμε από το ευρώ ή και την ΕΕ χωρίς να έχουμε κάποια διεθνή στήριξη, μόνοι μας στον Κόσμο. Όποιος παραγνωρίζει τη διεθνή, γεωπολιτική, πλευρά μιας τέτοιας απόφασης είναι άφρων ή παράφρων. Η εκ των προτέρων διεθνής στήριξη αλλάζει τις παραμέτρους της διαπραγμάτευσης. Άλλωστε ποιος είναι βέβαιος ότι η στήριξη θα προσφερθεί μόνο αν φύγουμε από το ευρώ/ΕΕ και όχι για να μείνουμε; Έχει μελετηθεί αν ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, μας θέλουν εντός ή εκτός ΕΕ/ευρώ;
Τρίτο «σενάριο» είναι να φύγουμε από το ευρώ με κοινή επιθυμία και απόφαση Αθήνας/Βερολίνου/Βρυξελλών οπότε τα πράγματα διευκολύνονται αλλά και πάλι θα είναι αφελής όποιος πιστέψει ότι το πράγμα τέλειωσε. Πάλι το Βερολίνο/Βρυξέλλες δεν θα έχουν κανένα λόγο να αφήσουν να φανεί ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος επιβίωσης εκτός από το δικό τους. Το να φύγουμε από το ευρώ «κοινή συναινέσει» δεν μας εξασφαλίζει ασυλία και ησυχία να κάνουμε τη δουλειά μας, αν αυτό δεν έχει συμφωνηθεί επισήμως, εγγράφως, ρητά και λεπτομερώς. Υπό τον όρο ότι οι συμφωνίες τηρούνται…
Το ερώτημα αν η Ελλάδα έχει τέτοια στρατηγική θέση και τόσο ορυκτό πλούτο ώστε να είναι απαραίτητη στη σημερινή Γερμανία/Βρυξέλλες δεν μπορεί, ούτε αυτό, να απαντηθεί με κάποια στοιχειώδη βεβαιότητα ώστε να στηριχθεί επάνω της μια πολιτική, ένα λελογισμένο ρίσκο. Και αυτό θα διαφανεί αφότου (και εφ’ όσον) ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση και έχει τα κότσια και την ευφυία να τραβήξει το σκοινί της διαπραγμάτευσης ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Κουραστικά επαναλαμβάνω ότι αποχώρηση από το ευρώ σημαίνει ριζική αλλαγή προσανατολισμού εξωτερικής πολιτικής, αλλαγή συμμαχιών. Και αυτό πρέπει να έχει προετοιμαστεί από πριν ώστε να γνωρίζουμε κατά προσέγγιση τους όρους υποδοχής, είτε μιλάμε για τις ΗΠΑ, είτε για τη Ρωσία είτε για τους εξωγήινους. Το σταθερό ερώτημα βάσης είναι αν η παραμονή ή η αποχώρηση από το ευρώ μας διασφαλίζει το κυρίαρχο ζητούμενο: την εθνική ανεξαρτησία. Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη σε καμία από τις δυο περιπτώσεις.
Το κακό είναι ότι τίποτα από αυτά δεν συζητείται ανοιχτά, ανοιχτόκαρδα και λεπτομερώς, χωρίς καχυποψίες έτσι ώστε τα εκατέρωθεν επιχειρήματα, οι διαφωνίες και οι συγκλίσεις να έχουν νόημα-αυτό σημαίνει προετοιμάζω τον κόσμο αλλά και εμάς τους ίδιους. Η παραμονή ή η αποχώρηση από το ευρώ είναι πρόβλημα για δυνατούς λύτες, οικονομικό και γεωπολιτικό. Πριν να αποφασίσουμε αν θα μείνουμε στο λασπώδες λιμάνι του καπιταλισμού ή θα ανοίξουμε πανιά για το σοσιαλιστικό όνειρο ας αποφασίσουμε να το κάνουμε με πυξίδα την επάρκεια των απαντήσεων.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
