Ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται ραγδαία, διαπιστώνουν φίλοι και εχθροί του Ευρώ και πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν. Φόβος για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών διακατέχει τα υψηλά κλιμάκια των Ευρωπαίων ιθυνόντων.
Αναφέρονται ιδίως στην άνοδο της ακροδεξιάς, δηλωμένο αντίπαλο του ευρώ, τουλάχιστον στα λόγια. Εσχάτως, όμως, και ισχυρό τμήμα της γαλλικής ελίτ αμφιβάλλει για την χρησιμότητα του ευρώ, αν εξυπηρετεί τη Γαλλία. Θα καταργηθεί το ευρώ; Θα διαλυθεί η ΕΕ;
Το πρώτο σαφές δεδομένο σήμερα είναι ότι το ευρώ προκαλεί ανισότητες, ενοχλητικές για αρκετούς, ανυπόφορες για πολύ περισσότερους. Και το δεύτερο είναι ότι οι ανισότητες ευνοούν τη Γερμανία, την ηγεμονία της στην ΕΕ. Ωστόσο η γερμανική υπεροχή ήταν γνωστή και δεδομένη (γνωστές ήταν και οι ανισότητες) πριν να δημιουργηθεί το ευρώ, όταν υπήρχε το μάρκο. Μην ανακαλύπτουμε τώρα την πυρίτιδα. Το ευρώ ίσως ενίσχυσε μια προϋπάρχουσα τάση/κατάσταση, δεν τη δημιούργησε. Η κατάργηση του ευρώ δεν θα εξαλείψει τη γερμανική ισχύ επειδή δεν οφείλεται στο ενιαίο νόμισμα. Το πρόβλημα είναι η γερμανική ισχύς.
Χωρίς το ευρώ η Γερμανία θα είναι ισχυρή αλλά μήπως μόνο το ενιαίο νόμισμα εξασφαλίζει την ηγεμονία της; Η ΕΕ ιδρύθηκε με την ελπίδα των ευρωπαϊκών ελίτ ότι ενωμένες θα ανακτήσουν το απολεσθέν βάρος στις πλανητικές υποθέσεις. Για να πείσουν και τους λαούς υποσχέθηκαν ευημερία και εκπλήρωσαν την υπόσχεση για δυο-τρεις δεκαετίες. Το εγχείρημα της ΕΕ βρίσκεται τώρα σε σημείο καμπής, ίσως καταστροφικής. Και τούτο επειδή, διαδοχικά, ξεκίνησε τη θριαμβευτική (ως τώρα) πορεία του ο νεοφιλελευθερισμός συνδεδεμένος με την Παγκοσμιοποίηση, έπεσε η ΕΣΣΔ, ηγεμόνευσε η Γερμανία στην ΕΕ. Ίσως κάποιοι νομίζουν ότι το δολάριο προσδίδει ισχύ στις ΗΠΑ. Συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο.
Η συνολική ισχύς των ΗΠΑ επιτρέπει στο δολάριο να παίζει καθοριστικό διεθνή ρόλο και να ενισχύει τις ΗΠΑ είτε είναι ισχυρό ως νόμισμα είτε όχι. Η διαφορά είναι ότι η νεοφιλελεύθερη γερμανική πολιτική στηρίζεται στο (και από το) διεθνές περιβάλλον, ειδικότερα από τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ, δεν είναι υπόθεση αποκλειστικά του Βερολίνου, απαιτεί ευρεία συναίνεση. Η αλαζονική γερμανική πολιτική μπορεί να αλλάξει αν οι ευρωπαϊκές ελίτ αποσύρουν την υποστήριξή τους. Και θα την αποσύρουν αν χάσουν τον έλεγχο των λαών τους, αν, δηλαδή, εξαναγκαστούν. Αν το ευρώ χάσει τη μάχη με το δολάριο ή/και με το κινέζικο νόμισμα (γουάν). Αν η Γερμανία/ΕΕ χάσει οριστικά κι άλλες σημαντικές μάχες όπως πχ με την απώλεια της Ουκρανίας, στη σκληρή αντιπαράθεση με τη Ρωσία, ή αν πχ χάσει και την Ελλάδα. Η ευρεία και πολύ ισχυρή συμμαχία περί την Γερμανία των διεθνοποιημένων (ευρωπαϊκών) ελίτ, Εθνών/Κρατών, και «ρετιρέ» αστικών τμημάτων, μπορεί να αντιμετωπιστεί από επίσης ευρύτατες δυνάμεις που ηθελημένα ή συμπτωματικά θα βάλλουν εναντίον του ίδιου στόχου, από την ίδια ή διαφορετική σκοπιά. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο/κατεύθυνση η υποψηφιότητα Τσίπρα στην Ευρώπη αποκτά νόημα.
Εφ’ όσον έχει στόχο να συσπειρώσει (κατά το δυνατόν) τη διάσπαρτη, πολιτικά ασυντόνιστη, και ενίοτε ασυνάρτητη, ευρωπαϊκή Αριστερά με στόχο τη γερμανική ηγεμονία. Το σημείο σύγκλισης είναι το Έθνος. Το κάθε Έθνος που κινδυνεύει και δεν μπορεί μόνο του να αντιμετωπίσει τους υπερφίαλους Γερμανούς. Αν κάτι αποκαλύπτει η εκτόξευση του λεπενισμού στη Γαλλία είναι ότι όταν ευρείες λαϊκές δυνάμεις αμφισβητούν το υπάρχον καθεστώς, οι πιο ευάλωτες ή/και ευφυείς εθνικές ελίτ επανεξετάζουν τη στάση τους.
Η υπεράσπιση του Έθνους/Κράτους δεν σημαίνει απομονωτισμό. Καταφύγιο δεν είναι η μοναχική πορεία αλλά ο καθορισμός μιας διαφορετικής (ευρωπαϊκής) συλλογικότητας. Η ενότητα της ΕΕ βασίζεται τώρα στην ταύτιση των πολιτικών δυνάμεων, συντηρητικών και ιστορικά θεωρούμενων σοσιαλιστικών, όλων των καθεστωτικών δυνάμεων. Εταίροι στην εξουσία, στη διαφθορά και στην αναξιοπιστία. Με αποτέλεσμα θιγόμενες αστικές δυνάμεις να φεύγουν από το μαντρί, να ανέρχεται η ακροδεξιά. Σύμφωνα με την οπτική των ελίτ αν σε μια μεγάλη χώρα/κλειδί, όπως η Γαλλία, ή σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, κρίσιμη, όμως, για ποικίλους λόγους (πχ γεωπολιτικούς), ανατραπούν κυβερνήσεις/όργανα πειθήνια των εντολών τους και αναλάβουν κάποιοι απείθαρχοι (δεξιοί ή αριστεροί) τότε όλο το σημερινό οικοδόμημα κινδυνεύει να καταρρεύσει.
Η Γερμανία και όλη η ευρωπαϊκή ελίτ που τη στηρίζει ή θα αλλάξει πολιτική ή θα σπάσει η σημερινή ΕΕ, θα γίνει ( ή μάλλον θα μείνει) ένας διεθνής παρίας. Απόδειξη ότι αυτός είναι ο φόβος της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης ελίτ είναι ότι πολέμησε άγρια και τελικά εξουδετέρωσε τον διόλου ακροδεξιό Μπερλουσκόνι, σάρκα από τη σάρκα της, αλλά με την εθνική απαίτηση να είναι σεβαστή η Ιταλία, εξ ου και η απειλή του αποχώρησης από το ευρώ, όπως ψιθυρίζει τώρα και η γαλλική ελίτ. Αν αποτύχει η απόπειρα επαναφοράς του Σαρκοζί και η γαλλική ελίτ συγκλίνει στη γραμμή του Εθνικού Μετώπου κατά της γερμανικής ηγεμονίας τότε η πίεση στις Βρυξέλλες/Βερολίνο θα γίνει αφόρητη. Χωρίς Γαλλία δεν υπάρχει ΕΕ.
Η Αριστερά ενδιαφέρεται για την ανατροπή του καπιταλισμού και γι’ αυτό αποδίδει σημασία στην ιδεολογική/πολιτική προέλευση και κατεύθυνση των λαϊκών αντιδράσεων. Οι νεοφιλελεύθερες ελίτ, όμως, δεν ανησυχούν τώρα για τον κίνδυνο ανατροπής του καπιταλισμού. Αλλά και δεν ενδιαφέρονται, γενικώς και αορίστως, για τη σωτηρία του καπιταλισμού-όταν μάλιστα δεν κινδυνεύει. Τις ενδιαφέρει να έχουν και να ασκούν αυτές τώρα την Εξουσία. Η Εξουσία τους είναι ο στόχος.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
