Ορισμένοι υποστηρίζουν πως η ανεξέλεγκτη άνοδος των spread αποτυπώνει την έλλειψη εμπιστοσύνης των αγορών προς την Ελλάδα και συγκεκριμένα την αμφισβήτηση της δυνατότητας της χώρας να αξιοποιήσει την “παράταση χρόνου” που της έδωσε προ ενός έτους η Τρόικα για να γλιτώσει τη χρεοκοπία.
Ορθή διαπίστωση, πλην όμως δυο παρατηρήσεις χρίζουν ιδιαίτερης σημασίας.
Πρώτον. Είναι σημαντικό να αποσαφηνιστεί το περιεχόμενο της έννοιας “αγορών”. Αν “αγορές” νοούνται η Wall Street και τα μεγάλα χρηματιστήρια, τότε η λέξη εμπιστοσύνη δε στέκει. Εμπιστοσύνη θα υφίστανται αν “αγορά” θεωρούνταν οι επιχειρήσεις εκείνες ή τα κεφάλαια που επενδύονταν στη χώρα, δίνοντας θέσεις εργασίας, δημιουργώντας πλούτο και φορολογικά έσοδα στο κράτος. Τέτοιες “παραγωγικές επενδύσεις” η Ελλάδα έχει να δει χρόνια. Που σημαίνει πως τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα δε χαίρει καμίας εμπιστοσύνης της παγκόσμιας αγοράς, για να έχει χαθεί ξαφνικά σήμερα.
Δεύτερο. Καθώς η χώρα δεν αποτελεί πεδίο “παραγωγικών επενδύσεων”, αναπόφευκτα μετατρέπεται σε πεδίο κερδοσκοπίας. Και η κερδοσκοπία ως γνωστό είναι αέρας, είναι φούσκα, είναι κλίμα, που διαμορφώνεται με τον τρόπο που καθημερινά πλέον οι Έλληνες διαπιστώνουν να διαμορφώνεται σε βάρος της χώρας. Το ακριβές της υπόθεσης είναι πως οι “αγορές” αποφάσισαν προ 16 περίπου μήνες να ασχοληθούν με την Ελλάδα για να κερδοσκοπήσουν. Είναι ένα “παιχνίδι” πολύπλοκο με προεκτάσεις εκτός από κερδοσκοπικές και οικονομικό-γεωπολιτικές. Είναι όμως ένα παιχνίδι που το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο συνηθίζει να παίζει με εταιρίες – τα τελευταία χρόνια και με χώρες. Απλά, η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα της Ευρωζώνης που ως “αδύναμος κρίκος” της κτυπήθηκε δίνοντας άλλη διάσταση σε μια πρακτική κατά τα άλλα συνηθισμένη, πλην άγνωστη μέχρι σήμερα στους περισσότερους Έλληνες και την ελληνική πολιτική ηγεσία.
Βεβαίως, ουδείς παραγνωρίζει πως καλώς ή κακώς (κακώς βέβαια) αυτοί είναι οι παγκόσμιοι κανόνες του παιχνιδιού. Παγκοσμιοποίηση σημαίνει ελεύθερη (κι ως επί το πλείστον) ανεξέλεγκτη κίνηση (κερδοσκοπικών) κεφαλαίων. Κι η Ελλάδα ως ανεπτυγμένη χώρα είναι αναγκασμένη να παίζει σε αυτό το παράλογο και πολύπλοκο παιχνίδι. Το πρόβλημα είναι πως η ηγεσία του τόπου εμφανίστηκε ανέτοιμη όχι μόνο να ανταποκριθεί επαρκώς στους κανόνες του “παιχνιδιού”, αλλά και να τους κατανοήσει, με το τίμημα της ανεπάρκειας να καταβάλλεται από τους πολίτες.
Ωστόσο, μια ελληνική παροιμία λέει πως το αγώι ξυπνά τον αγωγιάτη. Είναι λοιπόν η ώρα η ηγεσία του τόπου (πολιτική, επιχειρηματική, τραπεζική) να ενώσει δυνάμεις και δεξιότητες. Να επανεξετάσει όλες τις παραμέτρους της κατάστασης (που μάλλον εμπόλεμη είναι) και να συμφωνήσει …χθες, σε ένα εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης της.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
