Είναι αδιανόητο για μια σοσιαλιστική κυβέρνηση να προκαλεί το κοινωνικό αίσθημα. Πολύ δε περισσότερο για ένα δημοφιλή νέο πολιτικό που αντλεί πολιτική δύναμη από τις ψήφους πολιτών που κατά τεκμήριο ανήκουν στη μεσαία τάξη. Ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι ένας απ’ αυτούς κι είναι υπουργός σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Βρίσκεται όμως στη δύσκολη θέση να καλείται να εφαρμόσει μια συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση με την τρόικα, η οποία – τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως και μάλλον βραχυπρόθεσμα όπως διατείνεται η κυβέρνηση – πλήττει την πλειονότητα των εργαζομένων. Προφανώς, οι δεσμεύσεις της χώρας έναντι των δανειστών της είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν ούτε το στοιχειώδες δικαίωμα της ελεύθερης διαπραγμάτευσης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας μεταξύ εργοδοτικών οργανώσεων και συνδικάτων.
Προ ημερών ωστόσο, η κυβέρνηση κι ο υπουργός παρότρυνε τις δυο πλευρές να καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα διασφαλίζει την αναγκαία, για την εφαρμογή του μνημονίου, κοινωνική ειρήνη. Και τώρα που οι δυο πλευρές συμφώνησαν, ο ίδιος ο υπουργός προαναγγέλλει νομοθετική πρωτοβουλία για την κατάργηση αποφάσεων της διαιτησίας (ΟΜΕΔ) που δίνουν για φέτος μισθολογικές αυξήσεις 1,5% και 3%, η οποία παραπέμπει ευθέως στην κατάργηση των ελεύθερων διαπραγματεύσεων για τη σύναψη συμβάσεων εργασίας, κάτι που προμηνύει θύελλα κοινωνικών αντιδράσεων.
Ασφαλώς, ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι νοήμων πολιτικός και το τελευταίο πράγμα που θα ζητούσε θα ήταν να βρεθεί και πάλι στο μάτι του κυκλώνα για ένα πρόβλημα που φάνηκε να επιλύεται από τους κοινωνικούς εταίρους. Συνεπώς, κάτι άλλο συμβαίνει που τον υπερβαίνει…
Όμως, από τη στιγμή που ο υπουργός Εργασίας διατείνεται ότι συνεχίζει να διαπραγματεύεται (ακόμα…;) με την τρόικα τους όρους και τις προϋποθέσεις εφαρμογής του μνημονίου, οφείλει να επισημάνει στους συνομιλητές του, πως στην περίπτωση που επιβάλλει (με το όποιο συνταγματικό εφεύρημα – δεν είναι εκεί το πρόβλημα…) το πάγωμα των μισθών του ιδιωτικού τομέα, η κατάσταση στη χώρα θα οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που θα θέσει σε κίνδυνο την ίδια την εφαρμογή του Προγράμματος Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης.
Οφείλει επίσης να τους επισημάνει πως η κυβέρνηση δεν έχει καμία δουλειά να αλλάζει συμφωνίες των παραγωγικών δυνάμεων, πόσο μάλλον όταν εκείνες κρίνουν πως δεν επιδεινώνουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας που είναι και το μεγάλο ζητούμενο για την έξοδο της χώρας απ’ την κρίση.
Αλλιώς, εύλογα συμπεραίνεται πως η Ελλάδα, μετά το μνημόνιο, διολισθαίνει σε ένα άλλο οικονομικό μοντέλο που κάθε άλλο παρά υπηρετεί τον όρο της “ελεύθερης οικονομίας” που διαχρονικά έχει επιλέξει ο ελληνικός λαός.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
