Από την μελέτη των περιπτώσεων των χωρών που βρέθηκαν στον στόχο των πακέτων σωτηρίας ή και του ΔΝΤ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνάγεται πως καμία περίπτωση δεν μοιάζει με την άλλη. Αργεντινή, Μεξικό, Τουρκία, Ρουμανία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία. Από κοντά αυτές τις μέρες φιγουράρουν τα προβλήματα των ΗΠΑ, και προσφάτως της υποβάθμισης της Ιταλίας σε «αρνητική προοπτική».
Προσφάτως επίσης τα spreads της Ισπανίας, της Ελλάδας και της Ιρλανδίας δέχθηκαν ισχυρές πιέσεις και βρέθηκαν στα υψηλότερα σημεία – ρεκόρ το καθένα. Όπως λένε οι αναλυτές – οικονομολόγοι, οποιαδήποτε χώρα μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση χρεωκοπίας, αν έχει την ατυχία είτε κακών χειρισμών εκ μέρους της είτε να βρεθεί στο στόχαστρο των κύκλων του «κακού».
Η ερμηνεία ότι το «κακό παιδί» – Ελλάδα είναι υπεύθυνη που ξεκίνησε ο χορός των αποσταθεροποιητικών και κερδοσκοπικών κινήσεων δεν ευσταθεί. Εδώ και πάνω από δύο χρόνια, βλέπουμε τις αδυναμίες τόσο της ευρωπαϊκής οργάνωσης και διαχείρισης ενός κοινού νομίσματος όσο και της δύναμης των πιέσεων εκ μέρους των «αγορών». Αν η Ελλάδα ήταν το «κακό παιδί» γεννάται το ερώτημα γιατί η Πορτογαλία και η Ιρλανδία παρασύρθηκαν στην κρίση. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, αν και δεν είναι εύκολη με λίγες γραμμές, εν τούτοις μπορεί γενικά να προδιαγραφεί: φταίει το όλο οικοδόμημα και ο ανεπαρκής νομισματικός έλεγχος που εξασκείτο μέχρι τώρα, τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο.
Ταυτόχρονα βγαίνει άλλο ένα συμπέρασμα: ότι δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτε στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ για να ελεγχθούν οι «αγορές» – δηλαδή οι παράγοντες που παράγουν και συντηρούν τις πιέσεις πάνω στις οικονομίες χωρών και ολόκληρων περιοχών. Το μέτρο του προβλήματος φαίνεται ως εξής: η γραμμένη και ελεγχόμενη παγκόσμια οικονομία είναι 77 τρις δολάρια, τόσο είναι το παγκόσμιο ΑΕΠ, που μετριέται από τις κυβερνήσεις, κινείται στις φανερές συναλλαγές και υφίσταται εποπτεία. Πάνω από αυτό υπάρχει μία άλλη οικονομία, αυτή των παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων κάθε είδους, η οποία σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις ανέρχεται σε 600 – 700 τρις δολάρια. Μόνο το 20% περίπου από αυτή την αγορά είναι γνωστό, δηλαδή ποιοι κατέχουν τίτλους, που είναι αυτοί, κλπ. Το υπόλοιπο είναι «άπιαστο» και ίσως ακατανόητο από τις κυβερνήσεις. Αυτό και μόνο το στοιχείο αρκεί για να γίνει αντιληπτό, πως είναι αδύνατη η άσκηση οποιασδήποτε πολιτικής αν δεν ελεγχθεί αυτό το κομμάτι της οικονομίας.
Όλοι όσοι ευρίσκονται και δραστηριοποιούνται σε αυτό το κομμάτι είναι οιονεί κερδοσκόποι, αφού έχουν στα χέρια τους τίτλους και συμβόλαια που ποντάρουν σε “credit events» όπως αυτά «λανσάρονται» κάθε μέρα ως πιθανά από κάθε είδους αναλυτές, τραπεζίτες, διαχειριστές κεφαλαίων, και καθηγητές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το Σάββατο ο οίκος Fitch, ανέφερε πως ακόμη και παράταση της πληρωμής του χρέους της Ελλάδος (όχι μείωση) θα θεωρηθεί ως credit event χρεωκοπίας. Αυτό είναι πολύ κοντά στις ανάγκες των αγορών να έχουν ξεκάθαρους ορισμούς και να μη υπάρχει αμφιβολία, ώστε να εκτελεστούν τα σχετικά συμβόλαια που προβλέπουν το συγκεκριμένο γεγονός.
Αυτά για να ξέρουμε τι πρέπει να γίνει τελικά και πόσο συμμετέχει ο καθένας στο σημερινό πρόβλημα, μέρος του οποίου είναι η Ελλάδα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
