ΓΡΑΜΜΑ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Μοίρασε το

του ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ

Ανοικτή επιστολή στον Πρωθυπουργό της χώρας Γιώργο Παπανδρέου έστειλε ο γνωστός, πλέον και απ’ τις συχνές τηλεοπτικές του εμφανίσεις, οικονομολόγος Γιάνης Βαρουφάκης. Γραμμένη στα αγγλικά (για ευνόητους λόγους…) η επιστολή επιχειρεί να καταγράψει ποιες και πόσες απ’ τις προεκλογικές υποσχέσεις τηρήθηκαν στον ενάμισυ χρόνο διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και τι μέλλει γενέσθαι… (Μετάφραση στα ελληνικά από τη ΜΑΡΙΑ ΦΛΩΡΟΥ)

Dear George,

A few days after the 2009 election that brought you to power, you told your cabinet in a televised meeting: “We are anti-authoritarians in authority”. Most of your cabinet, men and women who had been craving authority for years, looked at you incredulously, while your detractors mocked you. You seemed rather lonesome at that moment. And yet, to the degree that I know you, you were utterly authentic in uttering that thought.

Since then much poisoned water has flowed under the proverbial bridge. The utopian declarations were swamped by an angst-ridden effort to save the country. It forced you not only to clench your teeth, and to drown out your utopian self, but also to renounce some of your basic convictions about what ought, and what ought not, to be done by those in authority. To the extent that I know you, I am convinced you considered your harsh decisions to have been the best of a hideous lot. And I can imagine your loneliness just after you took each one of them.

Thus we arrived in May 2010, a juncture where you were ambushed by the most momentous decision any peacetime Prime Minister has had to face hitherto. You know that we disagreed on whether it was the correct decision. It matters little now. They convinced you that the deal you put your signature to was a genuine bailout; a lifejacket offered after a shocking shipwreck for the purposes of allowing the shipwrecked a chance to buy time and find their way, through stormy waters, toward some terra firma. I considered the same ‘bailout’ a massive ball-in-chain, attached to our collective ankles, dragging the whole of the eurozone toward the bottom (surplus and deficit nations alike, North and South bound together in a deathtrap). You chose to follow the advice of your councilors, and of the captains of finance, judging that the ‘bailout’ was, indeed, buying you precious time. Nevertheless, to the extent that I know you, your decision filled you with angst and sadness.

For months now you knew that the ‘bailout’ was failing because it was in its DNA to fail (and not because it was not followed as best as it could have been by your government). We, economists, as you well know, disagree on almost everything. History has, however, taught us two lessons: (1) You cannot save the bankrupt by means of expensive, new loans; and (2) Swinging austerity cannot and will not reduce the deficits and debts of a macro-economy caught in a savage recession, especially when it is unable to devalue its currency and, to boot, forced to operate in a recessionary global and regional environment. Last year’s ‘bailout’ violated both principles. Is it any wonder it failed?

Did you not know that it would? It is possible that you were hoping for a miracle of an economic (e.g. some major spurt of growth in the European economy that would help drag Greece out of the mire) or perhaps a political kind (some visitation upon Mrs Merkel by the holy spirit). Alas, it did not come. And now you are being called upon, for a second time in a year, to go against the grain of you beliefs, your facts, your instincts, your experiences (of the past year, at least). They tell you, just as they did last year: “Prime Minister, think of what will befall our nation if we do not secure fresh loans. How will we pay public sector wages and pensions?” To the extent that I know you, I know that you are biting your tongue.

Some months ago you became acquainted with a simple three step policy, called the Modest Proposal for Overcoming the Euro Crisis. My information is that you think of this proposal highly, both in terms of its technical merits and of its potential political appeal (even amongst German, Dutch, Austrian and Finnish audiences). Indeed, you have been recently informed that this proposal has been adopted by the European Trades Union Council, at the behest of its German and Austrian chapters.

As you know, the three policies inherent in the Modest Proposal address effectively (and without invoking the need for any substantial amendment to the Lisbon Treaty) the three sub-crises: (A) The banking crisis that is raging within the eurozone from France to Greece and from Germany to Spain; (B) The sovereign debt crisis that is dragging the periphery down (and along with it the ECB and the surplus regions of the eurozone), and (C) The crisis of under-investment that only a pan-European investment-led recovery program can deal with, thus putting the lasts nail in the Crisis’ coffin. If I thought you disagreed with this Modest Proposal, I would not have referred to it here. But I very much… fear you agree with it. (If not, please say so.)

You may say: “Let’s say I agree with your proposal. How can I, as PM of a small, bankrupt nation, go to Brussels and propose a revamp of the whole of the eurozone? Especially when my present advisors tell me to drop any such ideas?”

If you do say this, my answer will be: How can you, as PM of a small, bankrupt nation, go to Brussels to accept a new multi-billion loan which will, under all plausible assumptions (even if all privatisation and spending cut targets are met to the full), fail to slow down (let alone reverse) the explosive path of the country’s national debt? How will you, and the other EU leaders, deal a year from now with the legitimacy crisis both in Europe’s North and South which is inevitable as the loan guarantees of the German and Dutch taxpayers end up (via the Greek state) in the coffers of quasi-bankrupted zombie banks, while all along Greek debt continues to rise, Greek GDP is falling, the Greeks are pushed further into misery without anything to show for it, and the Dutch and Germans are asked to dig deeper one more time to ‘save’ them?

You may well ask: “So, what do I do then?”

I shall answer you in a manner that will sound utopian to many but which I am convinced is your last realistic chance. If anyone can understand the realism of my suggestion, that person is you: Hop on your pushbike this evening, alone, without bodyguards or advisors, and cycle to Syntagma Square, the central square in front of our Parliament where the anti-austerity, anti-government demonstrations occur every night. Once there, people will heckle you at first but, seeing that you are alone, the crowd will part like the Red Sea and a path will form that allows you to move to the square’s centre, where a Speaker’s Corner has been set up. Request from the organisers the right to speak for twelve minutes, the length of time allotted to all comers. And address the stunned crowd.

Tell them that the time has come for Greeks to reclaim our lost dignity. Announce that your government will not accept any more loans as long as the eurozone is refusing to debate its institutional restructuring and policy orientation along the lines of a set of rational principles. Proclaim that your government, if need be, will proceed within the eurozone but without loans. If anyone asks you what are the rational principles on which the eurozone must be refounded, and how this could be achieved expeditiously, you know the answer; we have provided it in the Modest Proposal. You have already studied it, anyway. Explain it yourself to the amassed people. And add that until a debate is held in Brussels along these lines (lines that serious European politicians like J.C. Yuncker and G. Tremonti have already drawn), you will not accept a single euro from our partners. State clearly that you will demand a debate on the idea of a eurobond and on the use of eurobonds in order to energise the European Investment Bank so as to effect a New Deal for Europe. Suggest that the EFSF should be recapitalising banks instead of lending to states. Show your people, and the world, that you know that there is an alternative. Make it abundantly clear that until this debate creates new prospects for growth and prosperity in the eurozone, Greece will do that which it ought to have done ages ago: To live within its means! And if they ask you about how you will pay for wages and pensions, answer that you will reduce the highest public sector salary to the level of the second largest and then both to the level of the third largest and then these three to the level of the fourth largest; and so on until all the necessary reductions are effected so that the Greek state breaks even. Add that we shall end all defence contracts till further notice. That the Greek state will do all that is necessary so as to survive without one euro of additional, expensive loans from the EU.

As you are approaching the end of your talk, raise your voice and say that it is preposterous that the same people who accuse Greece of living off borrowed money are now insisting that today’s bankrupt and humbled Greece take out many more billions of loans when everyone knows that it will be impossible to repay them. Finish up by drawing a comparison with the spivs in the US who, prior to 2008, forced expensive loans upon insolvent poor families, only this time the deed is aimed against a  whole country. Declare once and for all that as a European citizen, and Chair of the Socialist International, you do not feel you have the right to sign another loan agreement that jeopardises not only a small Mediterranean country but the whole of the eurozone and, even, the idea of a united, democratic Europe.

At the very end, look into one of the cameras trained in your direction by some member of the audience, the video of which will soon find its way onto youtube; look into its lens and address the German viewer, in English, saying: “It is a scandal of the first degree that you, the hard working German, should be furnishing loans to my government which, tragically, I am forced not to use to reinvigorate our ailing economy but which I am coerced to pay back zombie banks which, fully aware of their awful state, hoard the money, refuse to loan it to business and, thus, end up like black holes that absorb your economic energy at the same time that you Greek counterpart here is suffering with no hope for the future.”

At that point, wave a short goodbye and walk toward your parked pushbike. For the first time in a long while you will not feel lonely anymore. You will have contributed toward a moving moment of participatory democracy; the form of democracy that you and I discussed quite a few times, and shed a lot of ink as well as sweat trying to incorporate into your party’s platform all those years ago. Syntagma Square may not be, as the demonstrators would have liked it, a locus of Direct Democracy (something that requires not just participation but also real executive power) but  it does, I think, constitute a modern rendition of the Ancient Agora in which the anti-authoritarian George I know fits like a glove.

We await you tonight. Around 7pm would be nice!

PS. Now that I think of it, perhaps it is better not to come alone. Why not bring along (as long he too possesses a pushbike and wants to partake) your old friend from college, Antonis Samaras (the leader of the Official Opposition). Take turns to address the crowd, singing from more or less the same hymn book, thus mkaing history. Did our European partners not demand of you consensus with the opposition at this pivotal juncture? Let’s give them consensus then.

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ (από την ΜΑΡΙΑ ΦΛΩΡΟΥ)

Αγαπητέ Γιώργο,

Λίγες μέρες μετά τις εκλογές του 2009 που σε έφεραν στην εξουσία, κατά τη διάρκεια ενός τηλεοπτικού meeting, είπες στα μέλη του Υπουργικού σου Συμβουλίου «Είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία». ΟΙ περισσότεροι εξ’ αυτών, άντρες και γυναίκες που την εξουσία τη λαχταρούσαν για χρόνια, σε κοίταξαν με δυσπιστία, την ίδια στιγμή που οι επικριτές σου άρχισαν να σε χλευάζουν. Έδειχνες αρκετά μόνος εκείνη τη στιγμή. Κι ωστόσο, στο βαθμό που σε γνωρίζω, ήσουν τελείως αυθεντικός στην διατύπωση των σκέψεών σου

Έκτοτε, πολύ δηλητηριασμένο νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι κάτω από τη γέφυρα των παροιμιωδών δηλώσεων. Οι ουτοπικές δηλώσεις βούλιαξαν από μία υπερφορτωμένη με άγχος προσπάθεια να σώσεις τη χώρα. Μια προσπάθεια που όχι μόνο σε ανάγκασε να σφίξεις τα δόντια και να καταπνίξεις τον ουτοπικό σου εαυτό, αλλά και να αποποιηθείς κάμποσες από τις βασικές σου πεποιθήσεις σχετικά με το τι πρέπει, και τι δεν πρέπει, να κάνουν αυτοί που ασκούν την εξουσία. Στο βαθμό που σε ξέρω, είμαι πεπεισμένος ότι πιστεύεις πως οι αποφάσεις σου ήταν οι καλύτερες που μπορούσες να πάρεις ανάμεσα σε ένα σωρό απεχθέστατες άλλες και μπορώ να φανταστώ τη μοναξιά σου αφού πήρες την κάθε μια από αυτές.

Κι έτσι φτάσαμε στο Μάιο του 2010, ένα σταυροδρόμι στο οποίο σου την έστησε η πιο βαρυσήμαντη απόφαση που έπρεπε να λάβει οποιοσδήποτε Πρωθυπουργός εν καιρώ ειρήνης είχε υπάρξει έως τώρα. Ξέρεις ότι διαφωνήσαμε σε σχέση με το αν ήταν η σωστή απόφαση. Αλλά πλέον δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σε έπεισαν ότι η συμφωνία την οποία υπέγραψες ήταν ένα πραγματικό σχέδιο διάσωσης, ένα σωσίβιο που μας προσέφεραν μετά από ένα σοκαριστικό ναυάγιο, προκειμένου να δώσουν στους ναυαγούς την ευκαιρία να «αγοράσουν» χρόνο και να βρουν το δρόμο τους, μέσα από τρικυμίες, προς μία terra firma. Αυτό το σχέδιο διάσωσης, εγώ το θεωρώ μια σιδερένια μπάλα, αλυσοδεμένη στους αστραγάλους μας, που τραβάει ολόκληρη την ευρωζώνη στο βυθό (χρεωμένα και μη κράτη, Νότο και Βορρά σφιχτοδεμένα σε μια παγίδα θανάτου). Επέλεξες να ακολουθήσεις τις συμβουλές των συμβούλων σου και των επι κεφαλής της οικονομίας, κρίνοντας ότι το «σχέδιο διάσωσης», σου αγόραζε, στην πραγματικότητα, τον πολύτιμο χρόνο που χρειαζόσουν. Ωστόσο, στο βαθμό που σε ξέρω, η απόφασή σου σε γέμισε με άγχος και στενοχώρια.

Μήνες τώρα γνώριζες ότι το «σχέδιο διάσωσης» αποτύγχανε επειδή ήταν στο DNA του να αποτύχει (κι όχι επειδή δεν το ακολουθούσε η κυβέρνησή σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο). Εμείς οι οικονομολόγοι, όπως πολύ καλά ξέρεις, διαφωνούμε σχεδόν στα πάντα. Η Ιστορία, ωστόσο μας έχει διδάξει τα εξής δύο μαθήματα: 1)Δεν μπορείς αν γλιτώσεις την χρεωκοπία μέσω ακριβών, καινούριων δανείων και 2) Η αχαλίνωτη αυστηρότητα δεν μπορεί και δεν θα μειώσει το έλλειμμα και το χρέος μίας μακροοικονομίας φυλακισμένης σε άγρια ύφεση, ειδικά όταν είναι ανίκανη να υποτιμήσει το νόμισμά της και, επιπλέον, είναι αναγκασμένη να λειτουργεί σε ένα ευρύτερο παγκόσμιο και τοπικό περιβάλλον ύφεσης. Το «σχέδιο διάσωσης» του περασμένου έτους καταπάτησε και τις δύο αυτές αρχές. Είναι να απορούμε που απέτυχε;

Δεν ήξερες ότι θα αποτύγχανε; Είναι πιθανό να ήλπιζες σε ένα θαύμα οικονομικού (π.χ. κάποια μεγάλη αιφνίδια εκτόξευση της ευρωπαϊκής οικονομίας που θα συνέβαλλε στο να τραβήξει την Ελλάδα έξω από το βούρκο) ή ίσως πολιτικού είδους (μία επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στη κυρία Μέρκελ). Αλίμονο, αυτό το θαύμα δεν συνέβη ποτέ. Και τώρα καλείσαι, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο να βαδίσεις ενάντια στη θέληση, στις πεποιθήσεις σου, στα γεγονότα, στα ένστικτά σου, και στις εμπειρίες σου(αυτές της τελευταίας χρονιάς τουλάχιστον). Σου λένε, όπως σου έλεγαν πέρυσι: «Κύριε Πρωθυπουργέ, σκεφθείτε τι μας επιφυλάσσει η μοίρα για το έθνος μας αν δεν εξασφαλίσουμε νέα δάνεια. Πως θα πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις του Δημοσίου;» Στο βαθμό που σε ξέρω, ξέρω ότι δαγκωνόσουν για να μην μιλήσεις.

Μερικούς μήνες νωρίτερα πληροφορήθηκες την ύπαρξη μας απλής πολιτικής τριών βημάτων, η οποία ονομάζεται Πρόταση Διεξόδου από την Κρίση στην Ευρωζώνη (Modest Proposal for Overcoming the Euro Crisis) . Οι πληροφορίες μου, μου λένε ότι τρέφεις μεγάλη εκτίμηση για αυτήν την πρόταση, όχι μόνο σε ό,τι αφορά τα τεχνικά της πλεονεκτήματα αλλά και τον πιθανό πολιτικό της θετικό αντίκτυπο (ακόμα και στους Γερμανούς, στους Ολλανδούς, στους Αυστριακούς και τους Φινλανδούς). Πράγματι, πρόσφατα πληροφορήθηκες ότι η πρόταση αυτή υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, με εντολή των Γερμανών και Αυστριακών αντιπροσώπων.

Όπως ξέρεις, οι τρεις ενυπάρχουσες πολιτικές στην Πρόταση αυτή αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά ( και χωρίς να επικαλούνται την ανάγκη οποιασδήποτε ουσιαστικής μεταβολής στην Συνθήκη της Λισσαβόνας) τις τρεις επιμέρους κρίσεις: Α) την κρίση των τραπεζών που μαίνεται στην ευρωζώνη, από τη Γαλλία έως την Ελλάδα κι από τη Γερμανία έως την Ισπανία, Β) Την κυριαρχούσα κρίση χρέους η οποία τραβάει την περιφέρεια στο βυθό (και μαζί με αυτήν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης) και Γ) Την κρίση της απώλειας επενδύσεων την οποία μόνο ένα πανευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδυτικής ανάκαμψης θα μπορούσε να αντιμετωπίσει, βάζοντας έτσι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Κρίσης. Εάν πίστευα ότι διαφωνούσες με αυτήν την Πρόταση δεν θα την είχα αναφέρει σε αυτή μου την επιστολή. Αλλά πολύ φοβάμαι… πως συμφωνείς…(αν όχι, σε παρακαλώ να μου το πεις).

Μπορεί να πεις: «Ας πούμε ότι συμφωνώ με την πρότασή σας. Πως μπορώ εγώ, ο Πρωθυπουργός ενός μικρού χρεωκοπημένου έθνους, να πάω στις Βρυξέλλες και να προτείνω το ξανασουλούπωμα ολόκληρης της ευρωζώνης; Ειδικά όταν οι τωρινοί συμβουλάτορές μου, μου λένε να απορρίπτω οποιεσδήποτε τέτοιες ιδέες;»

Αν όντως το πεις αυτό, η απάντησή μου θα είναι: «Πως μπορείς εσύ, ο Πρωθυπουργός ενός μικρού, χρεωκοπημένου έθνους, να πας στις Βρυξέλλες για αν δεχτείς ένα δάνειο πολλών δισεκατομμυρίων το οποία, σύμφωνα με όλες τις εύλογες εκτιμήσεις (ακόμα κι αν καταφέρεις να επιτύχεις πλήρως τους στόχους σου για ιδιωτικοποιήσεις και μείωση των δαπανών), θα αποτύχει να καθυστερήσει 9πόσο μάλλον να ανατρέψει) την εκρηκτική πορεία του εθνικού χρέους της χώρας; Πως εσύ και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες θα αντιμετωπίσετε την κρίση νομιμοποίησης στον ευρωπαϊκό Νότο αλλά και στον Ευρωπαϊκό Βορρά, η οποία θα είναι αναπόφευκτη μόλις καταλήξουν τα δάνεια των Γερμανών και Ολλανδών φορολογούμενων (μέσω της ελληνικής πολιτείας) σε σχεδόν χρεωκοπημένες τράπεζες-φαντάσματα, την ίδια στιγμή που το ελληνικό χρέος θα συνεχίσει να αυξάνεται, το ελληνικό ΑΕΠ να μειώνεται, οι Έλληνες να εξωθούνται όλο και πιο βαθειά στη φτώχεια και τη μιζέρια χωρίς κανένα αποτέλεσμα και οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί να καλούνται για άλλη μια φορά να χώσουν το χέρι βαθειά στις τσέπες τους για να πληρώσουν τη «σωτηρία» των ελλήνων;

Μπορείς φυσικά να ρωτήσεις: «Τότε, λοιπόν, τι κάνω;»

Θα σου απαντήσω με ένα τρόπο ο οποίος θα ακουστεί ουτοπικός σε πολλούς αλλά για τον οποίο είμαι πεπεισμένος ότι είναι η τελευταία σου ρεαλιστική επιλογή. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να αντιληφθεί το ρεαλισμό της πρότασής μου, αυτός είσαι εσύ. Άρπαξε το ποδηλατάκι σου απόψε, μόνος, χωρίς σωματοφύλακες και συμβουλάτορες, και πήγαινε μέχρι την Πλατεία Συντάγματος, την κεντρική πλατεία μπροστά από τη Βουλή μας όπου οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατά της αυστηρότητας λαμβάνουν χώρα κάθε βράδυ. Μόλις βρεθείς εκεί, οι άνθρωποι μάλλον θα σε αποδοκιμάσουν αρχικά, αλλά βλέποντας ότι είσαι μόνος, τα πλήθη θα χωρίσουν στη μέση σαν τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας κι ένα μονοπάτι θα σχηματιστεί για να φτάσεις μέχρι το κέντρο της πλατείας, όπου έχει στηθεί ένα Βήμα για τον Ομιλητή. Ζήτα από τους οργανωτές το δικαίωμα να μιλήσεις για δώδεκα λεπτά, το χρόνο δηλαδή που δίνεται σε όλους όσους έρχονται. Κι απευθύνσου στο έκπληκτο πλήθος.

Πες τους πως ήρθε η ώρα για εμάς τους Έλληνες να διεκδικήσουμε πίσω τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Ανακοίνωσε τους ότι η κυβέρνηση δεν θα δεχθεί περισσότερα δάνεια όσο η ευρωζώνη αρνείται να διαπραγματευθεί τη θεσμική της ανασυγκρότηση και τον προσανατολισμό της πολιτικής της σύμφωνα με ένα σύνολο ορθολογιστικών αρχών. Διακήρυξε ότι η κυβέρνησή σου, αν χρειαστεί, θα συνεχίσει την πορεία της μέσα στην ευρωζώνη αλλά χωρίς δάνεια. Αν κάποιος σε ρωτήσει για τις ορθολογιστικές αρχές πάνω στις οποίες θα πρέπει αν επανιδρυθεί η ευρωζώνη, και πως θα μπορούσε αυτό να επιτευχθεί σύντομα, ξέρεις την απάντηση, την δώσαμε μέσα από την Πρόταση Διεξόδου. Ούτως ή άλλως, την έχεις ήδη μελετήσει. Εξήγησέ την εσύ ο ίδιος στο συγκεντρωμένο πλήθος. Και πρόσθεσε ότι, μέχρι να γίνει λάβει χώρα μία συζήτηση στις Βρυξέλλες σύμφωνα με αυτές τις αρχές (αρχές τις οποίες σοβαροί Ευρωπαίοι πολιτικοί, όπως οι J.C. Yuncker και G. Tremonti, έχουν ήδη αναλύσει), δε θα δεχθείς ούτε ένα ευρώ από τους εταίρους μας. Ξεκαθάρισε ότι θα απαιτήσεις μία συζήτηση πάνω στην ιδέα ενός ευρωομολόγου προκειμένου να ενεργοποιηθεί η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ώστε να επιτευχθεί μία Νέα Συμφωνία για την Ευρώπη.

Πρότεινε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας να ανακεφαλαιοποιεί τα τραπεζικά ιδρύματα αντί να δανείζει τα κράτη. Δείξε στο λα’ό σου και στον κόσμο ότι ξέρεις πως υπάρχει μία εναλλακτική. Ξεκαθάρισε ότι μέχρι μία τέτοιου είδους συζήτηση να δημιουργήσει καινούριες προοπτικές για ανάπτυξη και ευημερία στην ευρωζώνη, η Ελλάδα θα κάνει αυτό που θα έπρεπε να είχε κάνει εδώ και χρόνια: θα ζήσει με τα δικά της μέσα και τους δικούς της οικονομικούς πόρους! Κι αν σε ρωτήσουν πως θα πληρώσεις τους μισθούς και τις συντάξεις, να απαντήσεις ότι θα μειώσεις τους υψηλότερους μισθούς του δημοσίου στο βαθμό του δεύτερου τη τάξη υψηλότερου μισθού και μετά και τις δύο αυτές κατηγορίες θα τις μειώσεις ώστε να φτάσουν στο ύψος του τρίτου υψηλότερου μισθού κι αυτές τις τρεις κατηγορίες θα τις ρίξεις στο επίπεδο του τέταρτου υψηλότερου μισθού. Και θα συνεχίσεις έτσι μέχρι να γίνουν όλες οι απαραίτητες μειώσεις ώστε το ελληνικό κράτος να επανέλθει σε μία οικονομική ισορροπία. Κι ότι θα παγώσουν όλες οι συμβάσεις αμυντικού εξοπλισμού μέχρι νεωτέρας. Ότι η το Ελληνικό κράτος θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να επιβιώσει χωρίς να πάρει ούτε ένα ευρώ από πρόσθετα, ακριβά δάνεια από την ΕΕ.

Όταν θα πλησιάζεις στο τέλος της ομιλίας σου, ύψωσε τη φωνή σου και πες ότι είναι παράλογο και βλακώδες οι ίδιοι εκείνοι που κατηγορούν την Ελλάδα ότι ζούσε εδώ και χρόνια με δανεικά χρήματα, να επιμένουν τώρα ότι η χρεωκοπημένη και ταπεινωμένη Ελλάδα, θα πρέπει να πάρει περισσότερα δάνεια δισεκατομμυρίων όταν όλοι ξέρουν πως είναι αδύνατον να τα ξεπληρώσουμε. Τελείωσε την ομιλία σου κάνοντας μία σύγκριση με τους κομπιναδόρους στις ΗΠΑ που, πριν το 2008, ανάγκασαν φτωχές οικογένειες να δανειστούν, μόνο που αυτή τη φορά η όλη απάτη στήνεται ενάντια σε μία χώρα. Δήλωσε μία και καλή πως, σαν Ευρωπαίος πολίτης και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, νιώθεις ότι δεν έχεις το δικαίωμα να υπογράψεις για τη σύμβαση ενός ακόμα δανείου που θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο όχι μόνο μια μικρή Μεσογειακή χώρα, αλλά ολόκληρη την ευρωζώνη και, πέρα από αυτήν, την ιδέα μίας ενωμένης και δημοκρατικής Ευρώπης.

Στο τέλος, κοίτα προς την κατεύθυνση μίας κάμερας από αυτές που θα είναι στραμμένες προς την πλευρά σου από κάποιον από το κοινό, του οποίου το βίντεο σύντομα θα βρεθεί ανεβασμένο στο youtube. Κοίτα καλά μέσα στην κάμερα και απευθύνσου στον Γερμανό θεατή, στα αγγλικά, λέγοντας: «είναι σωστό σκάνδαλο εσύ, ο σκληρά εργαζόμενος Γερμανός, να παρέχεις στην κυβέρνησή μου δάνεια τα οποία, κατά τραγικό τρόπο, εγώ είμαι αναγκασμένος να τα χρησιμοποιήσω όχι για να δώσω νέα πνοή στην ταλαιπωρημένη μου οικονομία, αλλά για να ξεπληρώσω τράπεζες-φαντάσματα, οι οποίες, έχοντας επίγνωση της θλιβερής τους κατάστασης συσσωρεύουν τα χρήματα, αρνούνται να τα δανείσουν στις επιχειρήσεις και έτσι καταλήγουν να αποτελούν μαύρες τρύπες οι οποίες απορροφούν την οικονομική σου ενέργεια την ίδια στιγμή που οι Έλληνες συμπολίτες σου υποφέρουν χωρίς ελπίδα για το μέλλον.»

Σε αυτό το σημείο, κούνησε το χέρι σου σε έναν σύντομο χαιρετισμό και προχώρησε προς το παρκαρισμένο σου ποδήλατο. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό δεν θα νιώθεις μόνος πια. Θα έχεις συμμετάσχει σε μία συγκινητική στιγμή της συμμετοχικής δημοκρατίας· τον τύπο αυτό της δημοκρατίας για τον οποίο εσύ κι εγώ συζητήσαμε ουκ ολίγες φορές και χύσαμε πολύ μελάνι και ιδρώτα στην προσπάθειά μας να τον ενσωματώσουμε, όλα τα περασμένα χρόνια, στο πρόγραμμα του κόμματος σου. Η Πλατεία Συντάγματος μπορεί να μην είναι όπως οι διαδηλωτές θα το επιθυμούσαν, ένας τόπος Άμεσης Δημοκρατίας (κάτι το οποίο απαιτεί όχι μόνο συμμετοχή αλλά και πραγματική εκτελεστική δύναμη) ωστόσο, αποτελεί πιστεύω μία μοντέρνα εκδοχή της Αρχαίας Αγοράς στην οποία ο αντιεξουσιαστής Γιώργος ταιριάζει γάντι.

Σε περιμένουμε απόψε. Κατά τις 7, θα ήταν υπέροχα!

ΥΓ: Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως θα ήταν καλύτερα να μην έρθεις μόνος σου. Γιατί να μην φέρεις μαζί σου (εφόσον κι αυτός διαθέτει ένα ποδήλατο και θέλει να συμμετάσχει) τον παλιό σου φίλο από το κολλέγιο, τον Αντώνη Σαμαρά (τον ηγέτη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης). Απευθυνθείτε διαδοχικά στο πλήθος, λέγοντας πάνω κάτω τα ίδια πράγματα και γράφοντας, έτσι, ιστορία. Δεν σας ζήτησαν, άλλωστε, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας συναίνεση σε αυτό το, ζωτικής σημασίας, σταυροδρόμι; Τότε, ας τους δώσουμε συναίνεση!!!

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου