Η επιβίωση της χώρας συνδέεται πλέον άμεσα με την “αξιοποίηση” της δημόσιας περιουσίας του κράτους. Πρόκειται για διαπίστωση που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Στο κείμενο των συμπερασμάτων του πρόσφατου Συμβουλίου Κορυφής στις Βρυξέλλες είναι σαφώς διατυπωμένο πως η Ελλάδα θα πρέπει να προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, ύψους 50 δισ. €, αν επιθυμεί να χαίρει της “στήριξης” των Ευρωπαίων εταίρων.
Με απλά λόγια, αν στις 15 Απριλίου, το υπουργικό Συμβούλιο δεν εγκρίνει το τελικό σχέδιο που θα παρουσιάσει το υπουργείο Οικονομικών, ως το τελικό αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων με τους εντεταλμένους της Τρόικας, η πέμπτη δόση του δανείου των 110 δισ.€ κινδυνεύει να μην καταβληθεί. Όπως βεβαίως, κινδυνεύει να μην υλοποιηθούν οι ευρωπαϊκές αποφάσεις για επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους και μείωση των επιτοκίων δανεισμού, που ελήφθησαν με την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα πουλήσει μέρος των “ασημικών” της.
Κοντολογίς, τα 50 δισ.€ απ’ την “αξιοποίηση” της δημόσιας περιουσίας, αποτελούν “εγγύηση επιβίωσης” για τη χώρα. Χωρίς αυτά, οι δανειστές σταματούν να μας χρηματοδοτούν, η αγορά στεγνώνει πλήρως από ρευστό και η Ελλάδα χρεοκοπεί και επισήμως.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν πως περιθώρια για “παζάρια” η κυβέρνηση δεν έχει. Στη δεινή κατάσταση που έχει περιέλθει δεν έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει ελκυστικές τιμές πώλησης. Έτσι, συμβαίνει στη ζωή όταν ο πωλητής πουλά υπό πίεση – πόσο μάλλον όταν ο αγοραστής το γνωρίζει. Συνεπώς, διαπιστώσεις του τύπου “η αξία της ΔΕΗ, όπως αποτιμάται χρηματιστηριακά, είναι χαμηλή”, είναι μάλλον κενού περιεχομένου. Η πραγματική τιμή είναι εκείνη που ο πωλητής θα συμφωνήσει με τον αγοραστή. Δεν είναι ούτε η (υψηλή) τιμή που θέλει να πουλήσει ο πωλητής, ούτε η (χαμηλή) τιμή που θέλει να αγοράσει ο αγοραστής.
Συνεπώς, γίνεται αντιληπτή πως με 50 δισ.€ οι δανειστές και επίδοξοι αγοραστές μας θα επιδιώξουν να αγοράσουν (αξιοποιήσουν, επενδύσουν…) όσα περισσότερα μπορούν. Οι συνθήκες του ευνοούν. Όπως προφανώς ευνοήσουν προ ετών την Ελλάδα όταν ζούσε στην ψευδαίσθηση των “ευημερούντων αριθμών” και οποιαδήποτε σκέψη αξιοποίησης μεταφράζονταν σε “εκποίηση”, επειδή “οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες”.
Συνεπώς, το ερώτημα που τίθεται στο πολιτικό σύστημα και την κοινωνία δεν είναι, αν η “αξία” της δημόσιας περιουσίας είναι χαμηλή ή ψηλή. Αλλά, αν η χώρα αντέχει το κόστος να αρνηθεί την πώληση της. Διότι, η άρνηση προϋποθέτει μια εξίσου επώδυνη για την κοινωνία, πολιτική-κοινωνική συμφωνία εναλλακτικών τρόπων εξεύρεσης πόρων που θα εξασφαλίζει τόσο την επιβίωση της χώρας, όσο και την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας…
Υπάρχει; Κι αν επιδιωχθεί να υπάρξει είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να πληρώσει το όποιο κόστος της…;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
