Δυστυχώς, στην καθημερινότητά μας το αυτονόητο, το νόμιμο και το λογικό αναμετράται στα ίσα με την κουτοπονηριά, την παρανομία και τη λαμογιά. Δεν χρειάζεται να μαντέψουμε ποιος νικάει. Και υπεύθυνοι δεν είναι μόνο οι πέντε δέκα νταήδες, θρασύδειλοι, βολεμένοι. Εξίσου υπεύθυνο είναι και το συντριπτικό ποσοστό των μελών μιας κοινωνίας που δεν άκουσαν, δεν είδαν, δεν κατάλαβαν. Της κοινωνίας του «τι σε νοιάζει εσένα;» και της κοινωνίας του «ωχ, αδερφέ, μη χώνεις τη μύτη σου για να μη βρεις κανένα μπελά».
Σε μια τέτοια κοινωνία μεγαλώνουμε και διδάσκουμε παιδιά. Και ως έθιμο πλέον – αυτονόητο και αδιατάρακτο – κάθε φθινόπωρο στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας υλοποιείται το «δικαίωμα» της κατάληψης.
Ε, ας το πούμε ξεκάθαρα πλέον. Δεν υπάρχει τέτοιο δικαίωμα. Η κατάληψη οποιουδήποτε δημοσίου κτιρίου ή δρόμου, η απαγόρευση πρόσβασης σε δημόσια αγαθά είναι ενέργειες παράλογες, παράνομες και υποτιμητικές για μια κοινωνία που θέλει να λέγεται πολιτισμένη. Βέβαια, το μάθημα «όποιος έχει το θράσος και τα μέσα κλείνει το δρόμο και κατεβάζει το γενικό διακόπτη του ρεύματος χωρίς ίχνος ντροπής ή κάποιας επίπτωσης» είναι από τα πρώτα που παπαγαλίζουν οι μαθητές μας.
Προσωπικά, ως γονιός και ως εκπαιδευτικός αισθάνομαι ντροπή και θυμό για το «δικαίωμα» των καταλήψεων.
– Θυμό που ξεκινώ να πάω στο σχολείο μου για μάθημα και γίνομαι άθελά μου μέρος μιας φαρσοκωμωδίας, καθώς δυο τρεις (συνήθως οι πλέον αδιάφοροι…) ήρθαν δέκα λεπτά νωρίτερα και με μια αλυσίδα έκλεισαν τις πόρτες «για το καλό της παιδείας».
– Θυμό που οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους μαθητές δεν ξέρουν, δεν είδαν, αν και αρκετοί από αυτούς ήρθαν στο σχολείο χωρίς τσάντες και έχουν ήδη κανονίσει πού θα πιούνε το πρωινό τους καφεδάκι.
– Θυμό που οι γονείς (αν και εκ του νόμου υπεύθυνοι για τα ανήλικα παιδιά τους) είναι απόντες ή κάνουν επιτόπου μεταβολή με τα (συνήθως) μελετηρά παιδιά τους για να μη χάνουν χρόνο, καθώς θα πρέπει να διαβάσουν με άνεση για το απογευματινό φροντιστήριο.
– Θυμό που, αν γίνει ψηφοφορία για την κατάληψη (συνήθως καταλήγει σε παρωδία), γίνεται αφού έχει ήδη κλείσει το σχολείο και σε αιτήματα με τα οποία συχνά γελάνε κι αυτοί που τα γράφουν.
– Ντροπή που παντού ψιθυρίζεται (συχνά λέγεται και φανερά) ότι η κατάληψη γίνεται για να χαθεί το μάθημα, αφού η αγωνιστικότητα και ο ζήλος για τον «ιερό αγώνα» υπέρ της παιδείας εξατμίζεται σε πέντε λεπτά, αφού πρώτα έχουν «τσεκάρει» οι υπεύθυνοι της φαρσοκωμωδίας ότι έχει φύγει και ο τελευταίος καθηγητής που περίμενε – ωσεί ηλίθιος – έξω από μια αλυσοδεμένη πόρτα.
– Ντροπή που οι μαθητές το τραβάνε μέχρι το σημείο που δεν θίγονται άλλα κεκτημένα, όπως η ιερή αγελάδα που ακούει στο όνομα «πενθήμερη εκδρομή της Γ΄ Λυκείου». Αν ανάψει κανένα προειδοποιητικό σημάδι, ξαφνικά τα προβλήματα λύνονται, το χαρτάκι με τα αιτήματα τσαλακώνεται και πετάγεται στον κάδο και όλα «μέλι γάλα»….
– Ντροπή που καλλιεργείται μέσα στο σχολείο η νοοτροπία των αυριανών μπαχαλάκηδων.
– Ντροπή που με αυτό τον τρόπο ευτελίζεται ο ρόλος των μαθητών, ο θεσμός των μαθητικών συμβουλίων και η αξία των μαθητικών αγώνων.
– Ντροπή που έγραψα αυτό το άρθρο, καθώς υπό καθεστώς στοιχειώδους λογικής και αγάπης για τη μόρφωση και το σχολείο, αυτά θα έπρεπε να ακούγονται ως ερχόμενα από ένα παράλληλο σύμπαν…
Ευθύνη έχουμε όλοι μας. Μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
