Τριήμερο το πένθος, τριήμερος ο θρήνος. Με μεσίστιες τις σημαίες υπέρ πεσόντων συμπολιτών μας οι οποίοι υπήρξαν θύματα των τελευταίων πλημμυρών/φυσικών καταστροφών στη Μάνδρα Αττικής.
Αλήθεια πόσο φταίνε τα φυσικά φαινόμενα για τις καταστροφικές συνέπειες των οποίων ευθύνονται και οι άνθρωποι;
Γιατί πράγματι υπάρχουν φαινόμενα -πχ σεισμοί – τα οποία δεν σχετίζονται με την βούληση ή την δυνατότητα παρέμβασής μας.
Όταν όμως:
- Δεν παίρνεις μέτρα αντιπυρικής προστασίας των δασών.
- Δεν φροντίζεις την συστηματική αναδάσωση των καμένων
- Μπαζώνεις τα ρέματα (!).
- Χορηγείς άδειες ανέγερσης κτισμάτων πάνω σε αυτά.
- Δεν φροντίζεις την απρόσκοπτη ροή /απορροή των υδάτων.
- Δεν καθαρίζεις τα φρεάτια κ.ο.κ.
Τότε γιατί απορείς για τις συμφορές που σε βρίσκουν;
ΠΡΟΣ ΤΙ Ο ΘΡΉΝΟΣ;
Γιατί θρηνείς, υποκριτικά, επί των ερειπίων και πάνω από τους σωρούς των θυμάτων; Και γιατί – υποκριτικότερα -κηρύττεις 3μερο πένθος;
Αλλά και τι νόημα (πέραν του εντυπωσιασμού και της επικερδούς τηλεθέασης) έχει το πολυήμερο μαστίγωμα των αισθήσεων, των αισθημάτων , καθώς και της αισθητικής με την συνεχή προβολή των σκηνών αφανισμού;
Αντί τα – “ανιδιοτελή, επιτελούντα …. λειτούργημα” – ΜΜΕκτροχιασμού να υπερβάλλουν (εκ παραδρομής ή εκ συστήματος;) με την υπερπροβολή και επανάληψη των όσων συνέβησαν, γιατί δεν κάνουν κάτι πολύ απλό και, ταυτόχρονα, πολλαπλά χρήσιμο;
Να καλέσουν (σε ανώτατο επίπεδο) τα κόμματα σε δημόσια διαβούλευση ώστε να σ υ ν α π ο φ α σ ί σ ο υ ν στη λήψη γενναίων αποφάσεων – αδιαφορώντας για το όποιο πολιτικό κόστος – σχετικά με κατεδαφίσεις και αναμορφώσεις των περιοχών υψηλού κινδύνου;
Ασφαλώς το ίδιο θα μπορούσαν να κάνουν:
- Οι ίδιοι οι κομματικοί σχηματισμοί εντός του Κοινοβουλίου (αντί να επιρρίπτουν σε αλλήλους τις ευθύνες).
- Ο κος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Δυστυχώς τα παραπάνω μόνον ως … ιδεατά ευσταθούν ή και ως ρητορικά (θα πρέπει) να εκληφθούν. Μάρτυς μου το βεβαρυμένο (τους) παρελθόν.
Κάθε φορά που βλέπω παρόμοιες καταστάσεις θλίβομαι.
Η ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
Όταν όμως αναλογίζομαι τη (μία από τα ίδια) στάση αδιαφορίας της (φερόμενης ως) πολιτείας /Κράτους μας που … πενθεί υποκριτικά για λίγες ημέρες και, μετά, συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα χωρίς να παίρνει τα απαραίτητα μέτρα, απογοητεύομαι.
Τέλος όταν -τώρα – η “θλίψη” ο “πόνος” των κρατούντων εκδηλώνεται και με επίσημο τρόπο: κήρυξης 3ήμερου εθνικού πένθους μετά μεσίστιων σημαιών εξοργίζομαι. Θυμάμαι – συνειρμικά – κάποιες ταινίες όπου οι θύτες γκάγκστερς πήγαιναν με λουλούδια στην κηδεία των θυμάτων τους (!).
Βέβαια εδώ κανείς (αρμόδιος) δεν δολοφόνησε κανέναν από τα θύματα άμεσα. Έμμεσα όμως ; Αφού και οι παραλείψεις , η απραξία, η αδιαφορία, η έλλειψη πρόνοιας και προστασίας “σκοτώνουν”!…
ΥΓ Στην απόγνωση μου εξαιτίας της διαιώνισης της αφόρητης αυτής κατάστασης σκέπτομαι αν εμείς οι πολίτες έχουμε τρόπο παρέμβασης. Ενδεχομένως ναι, αν αποφασίσουμε τον ενταφιασμό – με κάθε επισημότητα και πάνδημη συμμετοχή το (βασικό αίτιο των δεινών μας) ΚΣ= Κομματικό Σύστημα και μετά, κηρύξουμε -υποκριτικά – …”Κομματικό Πένθος”, αέναης όμως διάρκειας.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Κώστα Δημ. Χρονόπουλου στο new deal