Δεν τον ψήφισα ποτέ. Παρόλα αυτά ήταν ένα μυθικό πρόσωπο και –ίσως- ο τελευταίος «μεγάλος» στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας…
Ένας τεράστιος πολιτικός «έφυγε» χθες αφήνοντας τη σφραγίδα του σε συγκλονιστικές στιγμές της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αμφιλεγόμενος -όπως όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί άλλωστε- έχει συνδέσει το όνομά του με την τέχνη της διαπλοκής, τον «ανένδοτο», το «βρώμικο ‘89» και στιγμές που όσο και αν το θες, είναι αδύνατον να προσπεράσεις αβίαστα!
Σίγουρα όμως αγωνίστηκε για τη «φανέλα» που πίστεψε και έμεινε πιστός…
Είναι ο άνθρωπος που σήκωνε το τηλέφωνο και επικοινωνούσε με τον πιο μισητό (πολιτικά) αντίπαλό του, είναι ο άνθρωπος που κάθισε σε ένα τραπέζι με τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο για το καλό της Ελλάδας, είναι ο άνθρωπος που έχει ακούσει και έχει κατηγορηθεί όσα λίγοι ακόμα και τις επόμενες εκατονταετίες!
Δεν ξέρω αν ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορέσει να τον χαρακτηρίσει με ασφάλεια, ούτε αν θα επαληθευθούν όσα του αποδόθηκαν για την πολιτική του διαδρομή…
Ένα ξέρω: Ότι στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αξίζει ένας τεράστιος σεβασμός γιατί –χωρίς καμία αμφιβολία- ήταν ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός που πέρασε από την Ελλάδα
Δεν παρακολουθώ ποδόσφαιρο. Παρόλα αυτά τον ήξερα και –ίσως- είναι (και θα είναι) ο μακροβιότερος capitano που γύρισε την πλάτη στην φρενίτιδα των εκατομμυρίων και έμεινε για 25 χρόνια, πιστός στη «φανέλα»!
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη που θα κρίνει αν ο Francesco Totti ήταν καλός ποδοσφαιριστής ή όχι! Είναι όμως ένας αθλητής που έμεινε πιστός στην ομάδα του για 25 ολόκληρα χρόνια και που κατάφερε να την οδηγήσει σε νίκες, τρόπαια και γύρους θριάμβου!
Ναι! Σίγουρα έζησε ήττες… Σίγουρα έζησε το γιουχάισμα, όλων αυτών που χθες έκλαιγαν επειδή θα «αποχωρούσε»…
Σίγουρα απογοητεύτηκε και –ίσως- κάποιες στιγμές ένιωσε προδομένος…
Παρόλα αυτά σαν αληθινός μονομάχος στάθηκε όρθιος, πολέμησε και τη στιγμή της υπόκλισης πήρε αυτό που του άξιζε: τον τεράστιο σεβασμό από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη!
Γιατί η απώλεια (όποια και αν είναι αυτή) αναγκάζει όλους μας, να δούμε την αληθινή διάσταση των ανθρώπων που «χάνουμε»!
Δύο πρόσωπα τόσο «ξένα» μεταξύ τους, με διαφορά λίγων ωρών, επέλεξαν την «έξοδό τους» αφήνοντας, στον «μάταιο τούτο κόσμο» (που λέει και ο ποιητής), το στίγμα τους.
Υποκλίθηκαν και είπαν «αντίο» αναγκάζοντας τους αιμοδιψείς «θεατές της αρένας» να σηκωθούν όρθιοι και να τους χειροκροτήσουν! Και –σίγουρα- κάποιοι ένιωσαν ντροπή, που δεν χειροκρότησαν νωρίτερα…
Ο Κωνσταντίνος Μητροτάκης, για κάποιους ο «γκαντέμης διαπλεκόμενος» και, για άλλους ένας τεράστιος πολιτικός «έφυγε» ήσυχα κάνοντας την μίζερη πολιτική ζωή μας παμπτωχη και όλους μας να αναρωτιόμαστε: «και τώρα ποιος έμεινε»;
Ο Francesco Totti αποφάσισε να… κρεμάσει τα παπούτσια του και να αποχωρήσει με το «10» όχι μόνο στην πλάτη του αλλά (όπως λένε οι γνωρίζοντες το άθλημα και στην 25χρονη καριέρα του, κάνοντας το άθλημα φτωχότερο και την «παράγκα» πιο… ευρύχωρη!
Αναρωτιέμαι…
Πόσο δίκαιοι είμαστε πριν την απώλεια; Πόσο «μικροί», εμπαθείς και άδικα κριτικοί μπορούμε να γίνουμε, όταν δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε, πόσο τρομακτικό είναι «τα δεδομένα μας να γίνονται ζητούμενα»;
Αναρωτιέμαι…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
