ΚΡΕΤΣΟΥ ΚΑΙ ΖΩΗ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ

Θα ζω εγώ μέχρι τότε να το δώ; Ή θα καταντήσουμε σύντομα να μας λυπούνται οι συμπατριώτες τής Κρέτσου περισσότερο από όσο λυπόμουν εγώ κάποτε εκείνους...;

Μοίρασε το

Έβλεπα σήμερα τη γνωστή φιγούρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην TV. Πρωτοστατούσε στον πόλεμο κατά των πλειστηριασμών και θυμήθηκα εκείνο τον παλιό της καυγά με την Ρουμάνα επίτροπο κα Κρέτσου. Τότε που η πρώτη τής έκανε «μαθήματα αριστερίλας».

Γιατί η Ρουμάνα τι ξέρει από κομμουνισμό άλλωστε;

Μαζί με τα παραπάνω, θυμήθηκα και κάποιες εικόνες από τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου. Τότε το μακρινό 1987 όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά τη χώρα του κόμη Δράκουλα.

Οι εικόνες ήταν πρωτόγνωρες για τα άγουρα μάτια ενός 16χρονου όπως εγώ τότε. Τα βιώματα από την Αθήνα της δεκαετίας του Νταλάρα περιελάμβαναν μόνο σχολείο, φροντιστήριο, προπόνηση, διακοπές τα καλοκαίρια, καμιά κόντρα με τα παπιά μετά το πιώμα στις ντίσκο και τα ροκ κλαμπ της εποχής κλπ….

Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ …ΖΩΗΣ

Εκεί όμως τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά.

Το πρώτο σοκ ήταν στα σύνορα. Εκεί οι στερημένοι Ρουμάνοι στρατιώτες σε άφηναν να περάσεις χωρίς να σε ξεβρακώσουν μόνο εάν τους έδινες καμιά κούτα με Αμερικάνικα τσιγάρα. Εμείς βέβαια ήμασταν προετοιμασμένοι. Κουβαλούσαμε πάντα μερικές κούτες μαζί μας, όπως όταν κουβαλάς ποπ κορν όταν επισκέπτεσαι σαν τουρίστας τα περιστέρια του Άγνωστου Στρατιώτη.

Στην έξοδο από τη Ρουμανία ήταν πολύ χειρότερα βέβαια. Γιατί τότε ούτε τα τσιγάρα τούς απέτρεπαν. Από το να ψάξουν μέχρι και στο κλιματιστικό του πούλμαν για αποσκιρτήσαντες Ρουμάνους που ήθελαν να ξεφύγουν από τον «παράδεισο του Κουτσούμπα».

Το δεύτερο σοκ ήταν στο ξενοδοχείο που διέμενα. Ήταν ένα από τα ελάχιστα κτίρια στην Τιμισοάρα που είχε ακόμα φως μετά τις 22:00 λόγω διακοπής του ρεύματος, μετά από εκείνη την ώρα στα σπίτια των Ρουμάνων. Εντάξει, και στην πατρίδα δυο κανάλια είχαμε τότε στην tv. Αλλά το να σου κόβουν το ρεύμα κάθε νύχτα είναι κάτι διαφορετικό και δε ξεχνιέται…

ΤΑ DACIA ΤΗΣ …ΖΩΗΣ

Σου έλεγε δηλαδή το κράτος: «τόσο έχω, τόσο σου δίνω και τζάμπα. Πέσε και κοιμήσου, αύριο το πρωί δουλεύεις και σε θέλω φρέσκο».

Στους δρόμους κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα ΜΟΝΟ μιας συγκεκριμένης μάρκας εγχώριας παραγωγής. Της Dacia, στα 1.2 κ.εκ. που σίγουρα δε θα θυμάστε. Γιατί το αυτοκίνητο αυτό ήταν τόσο μπακατέλα που στην Ελλάδα υπήρχαν ελάχιστα απο δαύτα καθώς δεν θα το αγόραζε ούτε ο fan του Λαφαζάνη.

Ειδικά αυτή η εικόνα ήταν η πιο σουρεάλ. Γιατί το κράτος – που σου παραχωρούσε αυτοκίνητα με επετηρίδα – είχε πολύχρωμα γούστα. Υπήρχαν γύρω σου εκατοντάδες αυτοκίνητα ίδιας μάρκας και μοντέλου. Αλλά διαφορετικού χρώματος, σαν τα συγκρουόμενα στο λούνα παρκ !!!

Αλλά ανάμεσα στους αυτοκινούμενους κλώνους έβλεπες που και που καμιά μαύρη Mercedes με ανθρώπους της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας» (αυτοκίνητο μαύρου χρώματος επιτρεπόταν μόνο σε αυτούς)…

ΤΟ ΤΖΑΜΠΑ ΡΕΥΜΑ

Μπακάλικα και λαϊκές αγορές φυσικά δεν υπήρχαν. Και έξω από τα κρατικά πρατήρια υπήρχαν τα πρωινά τεράστιες ουρές, τύπου «Public» την Black Friday αλλά χωρίς κλωτσομπουνίδι. Όλοι περίμεναν υπομονετικά με τα δελτία τροφίμων στα χέρια. Ο ένας πίσω από τον άλλον σαν τα μυρμήγκια περιμένοντας ώρες για ψωμί, ζάχαρη, κρέας, καφέ, βότκα κλπ. Θαύμαζα την υπομονή τους! Αλλά μήπως είχαν και τίποτα καλύτερο να κάνουν με το χρόνο τους; Αυτοί έκαναν πως δουλεύουν και το κράτος έκανε πως τους πληρώνει.

Για εμάς τους Έλληνες ήταν διαφορετικά βέβαια. Γιατί η συναλλαγματική διαφορά της δραχμής με το lei ήταν τέτοια που ακόμα κι ο φτωχός Έλληνας ήταν μπρούκλης στη Ρουμανία. Δε μιλάμε βέβαια αργότερα, για το ευρώ, το οποίο ήταν ο βασικός λόγος που κατέληξαν οι όμορφες και μορφωμένες Ρουμάνες σε ελληνικές κουζίνες και…κρεβάτια (για να κάνουν και το συσχετισμό οι Λαπαβίτσες και οι οπαδοί τους).

Αλλά οι Έλληνες φοιτητές ήταν επιπλέον άνετοι για τον εξής λόγο. Όλοι έβγαζαν περισσότερα κι από Ρουμάνο υπουργό λόγω της μαύρης αγοράς που άνθιζε με αγαθά που έφερναν από την Ελλάδα. Έκαναν δηλαδή το ίδιο με το προσωπικό της Ολυμπιακής, που έφερνε καλούδια από «την Ευρώπη» στους Έλληνες ιθαγενείς.

ΚΑΙ Ο …ΣΑΚΗΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ

Τζιν παντελόνια, ηλεκτρονικά είδη, καλλυντικά, αρώματα και κάθε είδος «πολυτελείας» έκαναν τον Έλληνα φοιτητή να γεμίζει τις τσέπες του και να μοιάζει πιο σέξυ κι από το Σάκη στα μάτια μιας Ρουμάνας.

Ερχόσουν στην Ελλάδα και σου φαινόταν παράλογο να θέλει η Ελληνίδα να τη διασκεδάσεις λίγο πριν τα «περαιτέρω». Σκεφτόσουν μέσα σου. «Ε, ρε Ρουμανία που σου χρειάζεται, που μου θες και μπουζούκια πριν μου κάτσεις…».

Γιατί στη Ρουμανία η διασκέδαση ήταν οι συγκεντρώσεις στα σπίτια με κατανάλωση φτηνής βότκας (για εντριβές) και για διακοπές πήγαιναν στις κρατικές κατασκηνώσεις.

Δε θέλω να γράψω περισσότερα για το παρελθόν γιατί όλα αυτά σήμερα έχουν αλλάξει. Και οι Ρουμάνοι, σε αντίθεση με τους Έλληνες που τα αποζητούν, προσπαθούν να τα ξεχάσουν…

Γιατί σήμερα τις ουρές που βλέπω εδώ, όπως αυτές για το ηλεκτρονικό εισητήριο, δεν θα τις δω πλέον εκεί. Αφού σήμερα πήραμε εμείς οικειοθελώς και απάξια τη θέση τους στον κομμουνιστικό χάρτη της Ευρώπης.

ΝΑ ΜΑΣ ΛΥΠΑΤΑΙ Η ΚΡΈΤΣΟΥ

Επίσης μαθαίνω από κάποιο φίλο που ειδικεύεται στην ίδρυση εταιρείας στη Ρουμανία, ότι ισχύουν τα εξής:

Φόρος 3% ή 1% αν έχεις έναν(!) υπάλληλο για τζίρο ως €500.000 με επέκταση στο €1.000.000 από 1/1/18. Εναλλακτικά, μπορείς να επιλέξεις να φορολογηθείς βάσει των κερδών με 16%. Οπότε υπολογίζεις τα περιθώρια κέρδους σου και διαλέγεις αυτό που σε συμφέρει…!

Επιπλέον τα κόστη στο ρεύμα, στα καύσιμα, ακόμα και στον τομέα μου στις τηλεπ/νίες είναι πολύ χαμηλότερα. Κ αι απουσιάζουν τα διάφορα χαράτσια «υπέρ ΔΑ» (ΔΑ = Δικοί μας Αφισοκολλητές) στα νομικά -και φυσικά- πρόσωπα.

Η ανάπτυξη τρέχει με 5,5%, η αύξηση των εισοδημάτων με 8%, των αποταμιεύσεων με 15% και της βιομηχανικής παραγωγής με 7%, ξεπερνώντας την Ελλάδα ως μέγεθος ΑΕΠ.

Αν το φιλοσοφήσουμε και θεωρήσουμε πως ο ζωή κάνει κύκλους, πόσα χρόνια λέτε να χρειαστεί να περιμένουμε ακόμα στην ουρά μέχρι να τη σιχαθούμε και να αποφασίσουμε να ξυπνήσουμε και μεις -σαν τους Ρουμάνους- από τον αριστερόστροφο/κρατικιστικό μας λήθαργο;

Θα ζω εγώ μέχρι τότε να το δώ; Ή θα καταντήσουμε σύντομα να μας λυπούνται οι συμπατριώτες τής Κρέτσου περισσότερο από όσο λυπόμουν εγώ κάποτε εκείνους…;

Αν δηλαδή υποθέσουμε πως αυτό ήδη δεν έχει συμβεί…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου