“Μόλις που γέννησες και δεν πρόλαβες να χαρείς. Φεύγεις αλαφιασμένη για την Αίγυπτο. Η εξουσία άγρυπνη με σκοπό να σκοτώσει το Παιδί. Άγρυπνη κι εσύ για να το σώσεις. Μικρομάνα, πρόσφυγας. Από μικρή απέναντι στον Άρχοντα του κόσμου. Τον βλέπεις να ξεψυχάει. Σπαράζεσαι. Τι φρικτό για μια Μάνα να κηδεύει το Παιδί! Δεν είναι μόνο αυτό. Είσαι Μάνα ενός κακούργου, ενός αποτυχημένου, ενός ατιμασμένου. Κακούργα, αποτυχημένη, ατιμασμένη κι εσύ. Ανελέητη και οδυνηρή η ρομφαία που σε διαπέρασε.
Ανελέητη και οδυνηρή η κοινή γνώμη. Μαζί με τη θρησκεία αποφάσισαν. Τέλος το Παιδί. Το σκέπασε ο τάφος. Στο περιθώριο εσύ. Να περιμένεις το δικό σου θάνατο. Τέλος, είπαμε…
Όποιος θυμώνει με τη ζωή του, όποιος τα βάζει με τη θρησκεία, όποιος είναι στο τέλος, ας σηκώσει το βλέμμα του σε αυτή τη Μάνα. Δεν θα του πει τίποτα. Δεν χρειάζεται, άλλωστε…
Όποιος βαδίζει σίγουρα, όποιος διδάσκει μισογυνισμό, όποιος τα ξέρει όλα, ας ρίξει μια καλύτερη ματιά στην εικόνα της Κοίμησης. Σε μία λεπτομέρεια. Συνήθως αθέατη στους βιαστικούς, στους σίγουρους. Στο κέντρο της εικόνας και μπροστά στο νεκρό σώμα της Μάνας, ο Χριστός κρατάει αγκαλιά ένα βρέφος. Αυτή γέννησε τη Ζωή και η Ζωή γεννάει τον Άνθρωπο. Αυτή Τον πήρε αγκαλιά κι Αυτός της δίνει το Φως. Ο Θεός και η Γυναίκα. Πέρα από τη φυσική τάξη, πέρα από τις κοινωνικές προδιαγραφές, πέρα από τις ανθρώπινες βεβαιότητες.
Αν γυρίσουμε λίγο ανάποδα τον κόσμο (μας), ίσως δούμε το Χριστό να κρατάει αγκαλιά κι άλλη ψυχή….
Τρέλα, ε; Ναι! Μανικός έρωτας είναι Αυτός!”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
