Στο ίδιο έργο θεατές. Με παρηκμασμένους, ανυπόληπτους ηθοποιούς και κομπάρσους οι οποίοι αποτελούν συνονθύλευμα αλληλουποβλεπόμενων κομματανθρώπων.
Στην ουσία πρόκειται για αποκόμματα και αποκαΐδια του πάλαι ποτέ Π.Σ = Πολιτικού Συστήματος τα οποία δεν παράγουν πλέον πολιτική, αλλά άκρατο κομματισμό. Προεξάρχουν οι προσωπικές ιδιοτελείς επιδιώξεις και η πλήρης αδιαφορία για την βελτίωση της ζωής των πολιτών.
Το τραγικό είναι πως – δήθεν – κόπτονται και για το καλό, την ενότητα των κομμάτων τους. Τόσο παθιασμένα που όταν βρουν την ευκαιρία, τα τινάζουν όλα στον αέρα, προκειμένου να εξυπηρετήσουν ίδια ή αλλότρια (καθ’ υπαγόρευσιν/κατ’ εντολήν) συμφέροντα.
Ορισμένοι πέτυχαν όχι μόνον την διάλυση των Κυβερνήσεών τους, αλλά – αργότερα – έγιναν και …. Πρωθυπουργοί !!!…τιμής, αβελτηρίας, αποκολοκύνθωσης, αμνησίας, μιθριδατισμού, προβατοποίησης ένεκεν; (Διαλέξτε).
Τώρα πάλι … το βιολί –βιολάκι. Στα κόμματα Συμπολίτευσης και Αντιπολίτευσης άρχισαν να ξαναβαράνε τα όργανα.
Στην Κυβέρνηση τα πράγματα είναι αρκετά μπλεγμένα δεδομένου ότι ανοίγονται διάφορα μέτωπα: τόσο ανάμεσα στους Συγκυβερνώντες, όσο και εντός του ιδίου του ΣΥΡΙΖΑ, όπου η ομάδα των 53 διαφοροποιείται εντονότερα πλέον. Στην Αξιωματική Αντιπολίτευση το έργο επαναλαμβάνεται:
Τ’ είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα.
Εκεί που άρχισαν – δημοσκοπικά τουλάχιστον – να σηκώνουν αρκετά κεφάλι, να σου οι … μπηχτές!…
Προβεβλημένα μεγαλοστελέχη που δεν μπορεί να θεωρηθούν ως αδαή, ή άγευστα των συνεπειών των πράξεών τους ξεκίνησαν το «αντάρτικο» της συγκεκαλυμμένης διαφοροποίησης προσβλέποντας προς την επόμενη μέρα (!). Ολίσθημα!
Οι φθηνές (λαϊκά: φτηνές /φτηνιάρικες και μαγκιόρες , λόγω περίπτωσης) δικαιολογίες/ διευκρινήσεις εκ των υστέρων , πως ό,τι ειπώθηκε δεν προορίζονταν για τον Αρχηγό, αλλά για κάποιο στέλεχος, δεν πείθουν επειδή ακόμη και έτσι αν είναι, το κακό έγινε, αφού δημοσιοποιείται κόντρα ανάμεσα σε στελέχη. Δεν μπορούσαν αυτά να τα πουν μεταξύ τους και εντός των οργάνων του κόμματος; Πρόκειται για ανεπίτρεπτη ανευθυνότητα. Πολλοί συμπολίτες μας καταλογίζουν πολλά και διάφορα (όπως: ανίκανοι, άσχετοι, καθυστερημένοι κ.α) στους απαξιωμένους “πολιτικούς” μας . Κάπου, κάπως υπερβάλλουν (;). Θα συμφωνήσω ως προς το ότι δεν είναι δα και οι ευφυέστεροι των Ελλήνων. (Ευάριθμες οι εξαιρέσεις).Όμως θα πρέπει να τους πιστωθεί η μοναδική (ενδεχομένως και μόνη) ικανότητά του π ο λ ι τ ι κ α ν τ ι σ μ ο ύ και της α ν ε υ θ υ ν ό τ η τ α ς. Όπως και το γεγονός πως η μπουνταλοσύνη εξατομικεύεται.
ΥΓ Ποσώς με ενδιαφέρουν τα εσωκομματικά αλληλομαχαιρώματα των διαφόρων κομματικών χώρων. Όμως θα τους συμβούλευα να σκεφτούν –όσο τους είναι μπορετό – τις συνέπειες για την Πατρίδα (από τις έριδές τους) τόσο τις ενδοκομματικές, όσο και τις παραταξιακές. Ιδιαίτερα εκείνοι οι οποίοι ασχολούνται επαγγελματικά με την πολιτική , ψωμίζονται και δοξάζονται.
Καλό είναι μερικοί ΕΘΝΟΓΟΝΕΙΣ μας να θυμηθούν τι ήταν πριν, από που ξεκίνησαν , ποιο ήταν το ποιόν και οι –κοινωνικής προσφοράς, – επιδόσεις τους.
Θα τους βοηθήσει ενδεχομένως ώστε να μην συνεχίσουν να γίνονται επιζήμιοι.