Ο Κώστας Χριστίδης σημειώνει ότι παρά τις προσπάθειες ευτελισμού των δημοκρατικών θεσμών η Ελλάδα παραμένει κατά βάση μια δημοκρατική χώρα. Οι εκλογές είναι ώρα ευθύνης για τους πολίτες που οφείλουν να το επιβεβαιώσουν στην κάλπη.
Σε μία δημοκρατική χώρα όπως κατά βάση παραμένει η Ελλάδα – παρά τις προσπάθειες ευτελισμού των δημοκρατικών θεσμών που συστηματικά καταβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ – καθένας μετέχει και συνδιαμορφώνει, σε κάποιο βαθμό, τις πολιτικές εξελίξεις (και, επομένως, είναι λογικό να υφίσταται, και πάλι σε κάποιο βαθμό, τις συνέπειες των πολιτικών του επιλογών).
Δεν ήταν ευθύνη των ξένων που, ήδη από την δεκαετία του 1980, μετατρέψαμε τον πακτωλό των κοινοτικών επιδοτήσεων και δανείων σε αυθαίρετα, βίλλες, σκάφη, πολυτελή αυτοκίνητα, νυκτερινά κέντρα, που συρρικνώσαμε την παραγωγική βάση της χώρας με αναρίθμητες απεργίες, επιθέσεις κατά της ‘’πλουτοκρατίας’’ και των ‘’μονοπωλίων’’ (ουδέποτε, όμως, των κρατικών), αποθαρρύναμε τις επενδύσεις, διορίσαμε αναξιοκρατικά εκατοντάδες χιλιάδες ‘’ημετέρους’’ στο Δημόσιο και δώσαμε περίπου 300.000 συντάξεις σε ‘’αντιστασιακούς’’.
Ατυχώς, οι λίγοι σχετικά πολιτικοί που αγωνίσθηκαν εναντίον των ανωτέρω πρακτικών και υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας περιθωριοποιήθηκαν ή αποβλήθηκαν από το πολιτικό σύστημα. Αντιθέτως, όσοι συνέβαλαν στην διόγκωση των δημοσίων δαπανών και, συνακόλουθα, του δημοσίου χρέους μέσω διορισμών, πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και λοιπών πελατειακών δραστηριοτήτων, επιβραβεύθηκαν από το εκλογικό σώμα διά της επανεκλογής τους και κατέχουν, ακόμη και σήμερα, υψηλά πολιτειακά και πολιτικά αξιώματα.
Ο ελληνικός λαός υφίσταται τις επώδυνες συνέπειες λανθασμένων πολιτικών επιλογών. Αυτό συνέβη συχνά στο παρελθόν. Ουδέποτε, όμως, οι συνέπειες υπήρξαν τόσο καταστρεπτικές όσο τα τελευταία χρόνια κατά τα οποία κυβέρνησαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και, πιο πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ με τα δεκανίκια ‘’προοδευτικών’’ παραγόντων όπως : Παπακώστα, Θεοχαρόπουλος, Ξενογιαννακοπούλου, Κουΐκ κ.α.
Παρά τα φληναφήματα περί ‘’εξόδου από τα μνημόνια’’ και ‘’υπεραπόδοσης της οικονομίας’’, η πραγματικότητα είναι ότι το δημόσιο χρέος παραμένει στο ύψος των 340 δις ευρώ, ο αριθμός των οφειλετών προς εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία και δήμους ανέρχεται σε 4.000.000 άτομα περίπου, οι συνολικές οφειλές υπερβαίνουν αθροιστικά τα 130 δις ευρώ, η ανεργία, εάν συνυπολογισθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες νέων Ελλήνων που μετανάστευσαν τα τελευταία χρόνια σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, παραμένει στο επίπεδο του 25%. Το χειρότερο είναι ότι η χώρα αντιμετωπίζει δύο οξύτατα ελλείμματα, το δημογραφικό και το παραγωγικό, για την αντιμετώπιση των οποίων οι σήμερον κυβερνώντες ουδέν πράττουν.
Αντιθέτως, ταξιδεύουν με θαλαμηγούς ‘’συνεργατών’’ ή ‘’επενδυτών’’, ακολούθως ενθυμούνται τον ‘’ανατριχιαστικά επίκαιρο’’ Άρη Βελουχιώτη και μοιράζουν επιδόματα ολίγα εικοσιτετράωρα προ των εκλογών σε μία απέλπιδα προσπάθεια εξαγορασμού συνειδήσεων. Η εμπειρία καταδεικνύει ότι, κατά το κοινώς λεγόμενο, ‘’δεν μας παίρνει άλλο’’ να εμπιστευόμαστε τους κόρακες του λαϊκισμού. Ανάγεται πλέον στην ευθύνη των πολιτών να περιθωριοποιήσουν τους ακατάλληλους και να προωθήσουν τους ικανούς και τους άξιους, τόσο σε επίπεδο πολιτικών σχηματισμών όσο και – πράγμα επίσης πολύ σημαντικό – σε επίπεδο προσώπων.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
