Ο Κώστας Χριστίδης με αφορμή την τραγωδία στο Μάτι, μιλάει για την μετάνοια. Που εν προκειμένω σημαίνει την αλλαγή γνώμης ή νοοτροπίας ενός λαού. Μιας κοινωνίας που γαλουχήθηκε με το “άρπαξε ό,τι μπορείς” και το “έλα μωρέ τώρα” και στο τέλος οδηγήθηκε στην χρεοκοπία.
Στο κλασικό έργο του “Η Πέμπτη Πειθαρχία: Η Τέχνη και η Πρακτική του Οργανισμού που Μαθαίνει”, ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο ΜΙΤ Peter Senge χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη “μετάνοια” για να περιγράψει το βασικό χαρακτηριστικό μίας συλλογικής οντότητας που έχει την ικανότητα να μαθαίνει. Η λέξη προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων “μετά”, που υποδηλοί μία χρονική ή τοπική ακολουθία. Και “νους”, που σημαίνει την διάνοια, το σύνολο των πνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου, την ικανότητα σκέψης.
Τι σημαίνει μετάνοια
Η μετάνοια σημαίνει εν προκειμένω την αλλαγή γνώμης ή νοοτροπίας. Αυτό αποτελεί ακριβώς την βαθύτερη σημασία της μάθησης. Η οποία συνεπάγεται μία θεμελιώδη αλλαγή νοοτροπίας. Η μάθηση δεν σημαίνει απλή πρόσληψη και απομνημόνευση πληροφοριών. Σημαίνει μία βαθιά πνευματική διεργασία ως αποτέλεσμα της οποίας αλλάζει, “μετανοεί” κάποιος για ορισμένες απόψεις και συμπεριφορές του. Και οδηγείται σε νέους τρόπους του σκέπτεσθαι και του πράττειν.
Η ελληνική κοινωνία επί δεκαετίες δέχεται λανθασμένα υποδείγματα συμπεριφοράς από την πολιτική και τις λοιπές ηγεσίες (συνδικαλιστική, ακαδημαϊκή, επιχειρηματική). Αποτέλεσμα να έχει καταστεί προβληματική σε όλες της, σχεδόν, τις εκφάνσεις. Η τακτική τού “άρπαξε ό,τι μπορείς, από οποιονδήποτε μπορείς”… Άρπαξε δηλαδή από το κράτος, από τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από καθένα με τον οποίο συναλλασσόμαστε, γενικά. Αγνόησε κάθε άλλη συνέπεια εκτός από την άμεση ικανοποίηση του παρόντος.
Έλα μωρέ τώρα
Αυτή η τακτική οδήγησε την χώρα σε οικονομική πτώχευση και διεθνή ανυποληψία. Η αντίληψη του υπουργού και μέντορα του σημερινού πρωθυπουργού “έλα, μωρέ, τώρα…” συνέβαλε και συμβάλλει, υπό συνήθεις συνθήκες, στην μεταρρυθμιστική αδράνεια και την μειωμένη ανταγωνιστικότητα. Συμβάλλει όμως και υπό ακραίες καιρικές και άλλες συνθήκες, σε τραγικές καταστροφές. Όπως πρόσφατη η τραγωδία στο Μάτι.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν αυτή η ανείπωτη καταστροφή μπορεί να αφυπνίσει μία κρίσιμη μάζα. Του πολιτικού συστήματος, αλλά και της ελληνικής κοινωνίας.
Για τους σημερινούς κυβερνώντες, είναι προφανώς μονόδρομος η εμμονή στα ψεύδη. (Έστω και μόνο για να κερδίσουν λίγο χρόνο. Έστω και ελπίζοντας ότι κάτι άλλο μπορεί να συμβεί για να αλλάξει η ατζέντα). Εξίσου αξεπέραστη η αδυναμία βελτίωσης σχεδιασμών και τρόπων υλοποίησής τους από στελέχη όπως ο “αλάνθαστος” υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Η προσπάθεια συγκάλυψης των γεγονότων και μετάθεσης των ευθυνών αποβαίνει ιλαροτραγική.
Υπάρχουν, πάντως, πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο. Δεν γίνεται να καρκινοβατούν επενδύσεις στο Ελληνικό λόγω του “αρχέγονου δάσους” και του ενδεχόμενου “υπόγειου Παρθενώνα”. Να καίγονται, κάθε χρόνο, πραγματικά δάση, οικισμοί και άνθρωποι λόγω έλλειψης σχεδίων πρόληψης και καταστολής κινδύνων.
Δεν μπορεί, ως κοινωνία, να συνεχίσουμε να εκλέγουμε πολιτικούς ακατάλληλους, με βασικό επίτευγμα στο βιογραφικό τους την “ενεργό συμμετοχή στο κίνημα των καταλήψεων” ή πρόσφατους “αντι-μνημονιακούς τίτλους” (!) Πρόκειται για την κορυφαία επιλογή σε δημοκρατικό καθεστώς που δείχνει αν διδασκόμαστε από τα λάθη μας. Αν “μετανοούμε” και – όπως θα έλεγε ο νομπελίστας ποιητής μας – “αλλάζουμε ζωή”.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
