Η αυθάδεια, η ανευλάβεια και ο ανοίκειος κυνισμός πυροδοτούν καθημερινά την ωμή βία που οδηγεί σε μια πανελλήνια οργή κατά των «θεριών» που αναδύουν στην επιφάνεια τις δραματικές διαστάσεις της προσωπικής ή συλλογικής έλλειψης απαντήσεων στα κοινωνικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Η θανάτωση ενός εφήβου και η παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων έγιναν ο καθρέπτης μιας γυμνής από αξίες και ιδανικά εποχής.
Στη δεκαετία του ´70 , η αμφισβήτηση των νέων ήταν συνδεδεμένη με τα προβλήματα που αφορούσαν την ποιότητα της δημοκρατίας και την είσοδο στη ζωή των ενηλίκων.
Στη δεκαετία του ´80 προερχόταν από τους εξεγερμένους και συνειδητοποιημένους νέους.
Στη δεκαετία του ´90 συναντάμε την έλλειψη ιδεολογικών πλαισίων και σημείων αναφοράς.
Η «ανεξέλεγκτη» και «παγωμένη» σημερινή γενιά της παγκοσμιοποίησης, εκφράζει την δυσφορία για την απεμπόληση των οραμάτων, για την χωρίς ελπίδες ζωή που διάγουν και την αδιαφορία των ενηλίκων για το παρόν και το μέλλον τους. Το «θανάσιμο κοκτέιλ» της εκρηκτικής βίας αποτελείται από τον συνδυασμό παραγόντων που διογκώθηκαν επικίνδυνα.
Ο πρώτος παράγοντας είναι η νεανική οργή που πυροδοτήθηκε από ένα όπλο εξουσίας που χτύπησε την νεανική καρδιά.
Ο δεύτερος παράγοντας αφορά τον χώρο των αντεξουσιαστών που εκτός των ατόμων που έχουν μια συγκεκριμένη ιδεολογία και μάχιμη θέση ενάντια στην κρατική εξουσία και ασυδοσία, έχει «μολυνθεί» από ένα βρώμικο μίγμα με προβοκάτορες , κουκουλοφόρους και κλόουν, που εξυπηρετούν τόσα χρόνια τα σκοτεινά παραπολιτικά συμφέροντα.
Ο τρίτος (και νέος) παράγοντας που συμπληρώνει το κοκτέιλ του χάους που βιώνουμε, αφορά τους αλλοδαπούς. Ο αριθμός που «δέχτηκε» η Ελλάδα είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτούς που μπορεί να ελέγξει, πράγμα που επαληθεύεται με τον πιο δραματικό τρόπο. Οι λεηλασίες, το πλιάτσικο και καταστροφή περιουσιών είναι συνάρτηση του παρωχημένου πολιτικού σχεδιασμού για την ενσωμάτωση τους στη κοινωνία με ανθρωπιστικούς όρους.
Απέναντι σε αυτές τις παραμέτρους βρίσκεται η κρατική εξουσία με την έκφραση της θεσμοθετημένης βίας, την Αστυνομία. Υπάρχει η κατάλληλη εκπαίδευση να αντιμετωπιστούν έστω, οι φωνές διαμαρτυρίας «των κοντών παντελονιών»; Φυσικά όχι! Όταν δεν υπάρχει η σχετική πρόνοια ώστε η εκπαίδευση τους να περιλαμβάνει και τα βασικά μαθήματα εισαγωγής στη κοινωνική ψυχολογία και την αντεγκληματική πολιτική , τότε η αντιμετώπιση και της απλής «παθητικής πρόκλησης», όπως αυτή των φραστικών προκλήσεων, οδηγούν στην αναπαραγωγή της αρνητικής κατασταλτικής εικόνας, αλλά και στην προσβολή της τιμής και της υπόληψης όλου του Αστυνομικού σώματος.
Η βία έχει πάντα ενήλικο πρόσωπο. Πρόσωπο που δεν έμαθε να αφουγκράζεται την νεολαία ακόμα και από τα πολύ παλιά χρόνια. Στην Πομπηία, είχαν αποκαλυφθεί συνθήματα στους τοίχους κάποιου σχολείου που χαρακτήριζαν, το δάσκαλο με φράσεις που έκαναν τους αρχαιολόγους να εκπλαγούν! Τα παιδιά δεν έχουν συνείδηση των ορίων τους. Δεν νοιώθουν φόβο και μπορούν να πάρουν οποιοδήποτε ρίσκο. Η αναθεώρηση της παιδείας και στο τομέα της πολιτικής συνειδητότητας είναι απαραίτητη.
Πήρε η κοινωνία μας ένα σκληρό μάθημα από τις παιδαγωγικές ελλείψεις που στη θέση τους ήρθε η αστυνομία και γιατί όχι σε λίγο και ο στρατός! Μόνο που πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτού του είδους η αντιμετώπιση θα δημιουργήσει « μικρά τέρατα» όπως χαρακτηριστικά είχε αναφέρει ο κοινωνιολόγος Κρίστιαν Μπάκμαν. Αν και ο άνθρωπος είναι το υποκείμενο του σεβασμού, ο σεβασμός αφορά επίσης ιδέες, αξίες και προπάντων την ιερότητα της νεανικής αμφισβήτησης.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
