Ο Αθάνασιος Παπανδρόπουλος σημειώνει πως ο έγκριτος νομικός Γιώργος Κ. Στεφανάκης, στο τελευταίο βιβλίο του «Αποστασίας Ανατομή» (Εκδόσεις Σιδέρη) αποκαλύπτει πως οι συνταγματάρχες, για να επιβάλλουν την επταετή δικτατορία τους, αξιοποίησαν Βασιλικό Διάταγμα της 20ης Απριλίου 1967.
Στο βιβλίο του «Αποστασίας Ανατολή» (εκδόσεις Σιδέρη), ο έγκριτος νομικός και δημοσιολόγος Γιώργος Κ. Στεφανάκης, γιος του Κων. Στεφανάκη, Βενιζελικού πολιτικού, περιγράφοντας τα πραγματικά γεγονότα του Ιουλίου 1965, φέρνει στο προσκήνιο ένα σοβαρό ντοκουμέντο. Αναδημοσιεύει το Φύλλο της Κυβερνήσεως της 20ης Απριλίου 1967, στο οποίο δημοσιεύεται Βασιλικό Διάταγμα, που πέραν του βασιληά Κωνσταντίνου Β΄, συνυπογράφουν οι υπουργοί Εθνικής Άμυνας Π. Παπαληγούρας, Δημόσιας Τάξης Γ. Ράλλης και Εμπορικής ναυτιλίας Εμμ. Κεφαλογιάννης. Με βάση το παραπάνω Β.Δ. ανατίθεται εις τους κατά τόπους Στρατιωτικούς Διοικητές, η κατά την κρίση τους εφαρμογή του Νόμου ΔΞΘ/1912 «Περί καταστάσεως πολιορκίας».
Είναι προφανές έτσι ότι η Χούντα, οικειοποιήθηκε ένα ΒΔ που της έδινε τη δυνατότητα να προχωρήσει στη δικτατορία, με ό,τι αυτό σήμαινε τότε για τη Χώρα. Πλην όμως τεράστια σημασία όχι μόνον για τον ιστορικό, αλλά και για κάθε Έλληνα σήμερα, έχουν τα γεγονότα που προηγήθηκαν του πραξικοπήματος, αλλά και ποια είναι η σημασία τους σε συνάρτηση με τα χρόνια της δικτατορίας σήμερα.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Γιώργος Κ. Στεφανάκης χωρίς να κρύβει τις πολιτικές του καταβολές, που είναι αυτές του βενιζελισμού, με μοναδική σπουδή παραθέτει γεγονότα και απόψεις και αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Γράφει έτσι ο Γ.Κ. Στεφανάκης ότι: «Η ιστορία ουδέποτε είναι ότι συνέβη. Αυτό το ξέρουν ελάχιστοι. Ιστορία είναι ό,τι γράφτηκε. Και αποτέλεσε, άρα, αντικείμενο επαλήθευσης»εξηγεί έτσι ότι η 15 Ιουλίου 1965 είναι μια σημαδιακή μέρα για την Ελλάδα, διότι υπήρξε η αφετηρία της καταστροφικής «Αποστασίας», η οποία όσο και αν είναι δύσκολο να το μαντέψει κανείς, δεν είναι καθόλου άμοιρη για τα σημερινά χάλια της Χώρας.
Κατά τον συγγραφέα έτσι, αυτά που πιστεύεται ότι συνέβησαν τον Ιούλιο 1965 δεν έχουν πράγματι συμβεί,πλήν όμως έφεραν στο προσκήνιο τις διαχρονικές αδυναμίες του πολιτικού συστήματος, τις οποίες τελικά τις βιώνουμε ακόμα και σήμερα. Από αυτή την οπτική γωνία, ένα μέρος του βιβλίου έχει μεγάλη σημασία, αν λάβομε υπόψη την εξέλιξη της ελληνικής ιστορίας από τότε έως τις ημέρες μας.
Πρόκειται για τα όσα ο συγγραφέας εξιστορεί αναφορικά με τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της Ένωσης Κέντρου, για τις φιλοδοξίες του Γεωργίου Παπανδρέου να ισχυροποιήσει την παρουσία του γιού του Ανδρέα μέσα στο Κόμμα αλλά και στην κυβέρνησή του, για την απειρία του τότε βασιληά Κωνσταντίνου και για το ρόλο της βασιλικής Αυλής.
Επιπλέον, με μοναδική ενάργεια ο Γ.Κ. Στεφανάκης, ιχνηλατεί και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (1912-2018). Εξηγεί έτσι πώς και γιατί ο αποβιώσας επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ., προσπάθησε να κυριαρχήσει στην Ένωση Κέντρου, με τη βοήθεια τότε του Πάνου Κόκκα και της εφημερίδας του «Ελευθερία», αλλά τελικά απέτυχε.
Γράφει σχετικά ο συγγραφέας:
«Ο Μητσοτάκης υπερτίμησε την κυριαρχία του στον «Ανένδοτο». Πίστεψε πως η διάκριση αυτή τον καταξίωνε ως ηγέτη του «Κέντρου». Αλλ΄ο Ανένδοτος υπήρξε αγώνας εκ του μη όντος. Πράγματι διαπιστώθηκαν παραβάσεις. Ήσαν, όμως, επουσιώδεις. Ανεπαρκείς ώστε ν΄ανατρέψουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτά τα επουσιώδη ανέδειξε σε κορυφαία συνθηματολογική δεξιοτεχνία του Γεωργίου Παπανρέου. Αυτός, έτσι, ιστοριογραφήθηκε, διά του Ανενδότου ως ο «Γέρος της Δημοκρατίας». Ακόμη, μέρος της προσπάθειας είχε επωμισθεί η «Αριστερά». Το ΚΚΕ αποφάσισε να μη κατεβάσει η ΕΔΑσυνδυασμούς σε 24 περιφέρειες κατά τις εκλογές του 1964 (κεφ. ΙΒ).Άμεση, άρα, ήταν η ενίσχυση της ΕΚ…»
«Γοητευμένος, εν τούτοις, ο ίδιος από την πεποίθηση της υπεροχής του υποτίμησε την σημασία των Παπανδρέου, πατρός και υιού. Ο διάλογος στην σελ, 212 του βιβλίου ανάγεται, όπως έχει σημειωθεί, στην νύκτα της 15 Ιουλίου 1965. Και είναι αποκαλυπτικός για τα συμβάντα. Είναι (και) προφητικός για τα μελλούμενα Μιλά ο Κόκκας. Λέει επί λέξει: … «… Φοβάμαι πως την πατήσαμε, Μήπως πρέπει να κάνουμε πίσω …»… Απαντά ο Μητσοτάκης …«… Να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε πίσω,αν μπορεί να πάει πίσω αυτή η υπόθεση …» … Και προφανώς διαισθητικά συμπληρώνει: … «…ήταν κάτι το τραγικό εκείνη την ώρα …»…
Είχε ορθά διαισθανθεί. Εξοστρακίζονταν από τον χώρο της πολιτικής καταγωγής. Αποσυνδέονταν, πολιτικά, από τον Γενάρχη και παππού του, από τους Βενιζέλους. Έπαιρνε νέο πολιτικό στίγμα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν έχασε την ευκαιρία.Από 28 Σεπτεμβρίου 1965 περιοδεύει στην Μεγαλόνησο απ’ άκρου εις άκρον. Και συνοδεύεται από την πλειοψηφία των βουλευτών Κρήτης της ΕΚ. Και συντρίβει τον εκεί μητσοτακισμό. Η Κρήτη για τα επόμενα (σχεδόν) εξήντα χρόνια γίνεται – άκρως – παπανδρεϊκή.
- Στις εκλογές της 20.9-2015 το Πασόκ, πλέον υπό τον τίτλο του Σύριζα, εξέλεξε τέσσερις βουλευτές επί τεσσάρων του νομού. Η Ν,Δ. ουδένα βουλευτή εξέλεξε στην γενέτειρα του Κων. Μητσοτάκη.
- Ο Γεωργ. Παπανδρέου γνώριζε το modusoperandiτου Μητσοτάκη, πάντως, από την κρίση στοΚ.Φ. Από κοινού είχαν προσπαθήσει να εκβάλουν της ηγεσίας τον Σοφοκλή Βενιζέλο.
Εν επιγνώσει του, άρα, από υπερβάλλουσα αυτοπεποίθηση, ο Μητσοτάκης, δεν “φυλάχθηκε” από τον Γέρο. Τον θεωρούσε προφανώς (και αφελώς) αναλώσιμο. Απεδείχθη πως δεν ήταν.
- Η πτώση Μητσοτάκη σήμανε την οριστική καθιέρωση του Ανδρέα.
Ζήτημα είναι ότι ο Ανδρέας λεηλάτησε το “Κέντρο”. Δεν έγινε αρχηγός του. Ουδέποτε πίστεψε στον πολιτικό χώρο της ισορροπίας μεταξύ των δύο άκρων.
Ουδέποτε, γενικώτερα, ο Ανδρέας έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία οιωνδήποτε ιδεών.Έθεσε, αντιθέτως, κάθε νοητή ιδέα στην υπηρεσία του εαυτού του.
- Κινήθηκε ανέκαθεν στα πλαίσια τον άκρατου ευδαιμονισμού.
Βγήκε από το ελιτίστικο Κολλέγιο Ψυχικού κομμουνιστής. Αλλά πήγε στην Αμερική, Έγινε Αμερικανός καθηγητής. Επέστρεψε το 1959 με εξαιρετικές αποδοχές αλλά… μισθοδοτούμενοςτης ΕΡΕ. Ο Ανένδοτος δεν τον διαπέρασε. Τον Ιανουάριο 1961 δήλωνε αδιάφορος – απολιτικός – (!!!). Πέρασε στην πολιτική μόνον όταν ο πατήρ έγινε πρωθυπουργός. Έπειτα μετήλθε και την αριστερή συνθηματολογία.
Αυτά και άλλα πολλά αναφέρει ο Γ.Κ. Στεφανάκης στο πλούσιο βιβλίο του και στην ουσία ανατέμνει το ελληνικό δράμα. Ένα δράμα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανοίκειοι αγώνες για εξουσία, ερήμην των όσων συμβαίνουν ή θα μπορούσαν να συμβούν στον κόσμο. Έτσι, η Ελλάδα τα τελευταία 127 χρόνια πτώχευσε επτά φορές και πολύ αμφιβάλλω αν το πολιτικό της σύστημα έχει καταλάβει γιατί.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
