Μέσα στην περίοδο της γενικευμένης κοινωνικής κρίσης πλησιάζουμε και αγγίζουμε καθημερινά το σημείο μηδέν της αξιοπρέπειας και της αισθητικής, αδύνατοι να αντιδράσουμε και στο αφελές «πνεύμα» των εικόνων, που στοιχειώνει την καθημερινότητα μας. Επιτρέψαμε σε ένα χρησιμότατο μέσο μαζικής επικοινωνίας να μετατραπεί σε συγκάτοικο, να πατάει πάνω στις αδυναμίες μας και να χρησιμοποιεί με τον πιο ωμό τρόπο τα συναισθήματα, τις σκέψεις μας και να ισοπεδώνει την ζωή μας.
Το πρόβλημα της ανεξέλεγκτης εισβολής της εικόνας από τα Μ.Μ.Ε, ηλεκτρονικά παιχνίδια, κινητό τηλέφωνο, Ιντερνέτ, δεν εντοπίζεται μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στην ίδια τη μορφή τους. Ο κατακλυσμός του οικογενειακού χώρου από αυτό τον κρουνό που είναι διαρκώς ανοιχτός, από όπου ξεχύνεται ένα αδιάκοπο κύμα εικόνων υποκαθιστά τον παιδαγωγικό ρόλο των γονέων .
Οι γονείς δεν μπορούν πλέον να απευθυνθούν ουσιαστικά στο παιδί τους. Δεν μιλούν, δεν μεταβιβάζουν αφηγήσεις, κύρια ονόματα, υποχρεώσεις , δικαιώματα , κοινωνικές σχέσεις…αλλά πάνω από όλα τον ίδιο λόγο. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και στο σχολείο. Οι σημαντικοί αυτοί φορείς , δεν «μιλούν» δεν καλλιεργούν τον διάλογο και την προφορική επαφή που βοηθά την εξωτερίκευση των φόβων και των συναισθημάτων μας. Αυτόν τον προφορικό λόγο, του προσώπου προς ένα άλλο πρόσωπο που θεσπίζει την ικανότητα ομιλίας σε ένα διπλό επίπεδο: Σε επίπεδο ήχων ή νευμάτων αλλά και μεταφοράς νοητικών εικόνων. Δηλαδή ξεχνάμε ότι όταν ο άλλος μας μιλάει, εμείς «βλέπουμε» και μέσα από τα μάτια του τι θέλει να μας πει.
Η παρατήρηση αυτή ισχύει και για ολόκληρη την Τήλε-ματική η οποία στηρίζεται στην τηλεπαρουσία , δηλαδή οτιδήποτε μεταφέρει το «εδώ» -«εκεί» και το «εκεί»-« εδώ ». Ηλεκτρονικά παιχνίδια , κινητό τηλέφωνο, Ιντερνέτ. Βλέπουμε δηλαδή, εκτός της αύξησης των ικανοτήτων και την αύξηση της σύγχυσης στην επικοινωνία. Οι εικόνες στοιχειώνουν τον ψυχικό κόσμο του φορέα, ο οποίος δεν διαθέτει καν το κλειδί τους. Ο νέος ιδιαίτερα , μετατρέπεται σε όν σχεδόν απελευθερωμένο από τους περιορισμούς του χωροχρόνου και δεν είναι σε θέση να ενταχθεί σε κανένα χωροχρόνο. Δεν ορίζει το παρόν αλλά κυρίως τον εαυτό του. Στα μάτια του αντανακλώνται όλες οι εικόνες που γελοιοποιούν εμάς τους ίδιους, τα γεγονότα και την βία, το μπέρδεμα του φανταστικού με το πραγματικό.
Όλα γίνονται στο μυαλό του ένα παραμύθι. Θα πει βέβαια κάποιος ότι τα παιδικά παραμύθια που διηγούνταν κάποτε οι γιαγιάδες περιείχαν αρκετές ιστορίες με δράκους που καταβροχθίζουν παιδάκια , οι οποίες δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις αιματοβαμμένες εικόνες που μεταδίδονται καθημερινά από τα Μ.Μ.Ε. Όμως δεν πρέπει να θεωρούμε αμελητέα την διαφορά ανάμεσα στο απόλυτο φανταστικό σύμπαν των δράκων του παραμυθιού , το οποίο υποχρεώνει το παιδί να σκεφτεί αυτό το σύμπαν ως ένα διαφορετικό κόσμο-τον κόσμο της φαντασίας- και στο ιδιαίτερα ρεαλιστικό σύμπαν των τηλεοπτικών σειρών που παρουσιάζουν βία, βιασμούς και φόνους, χωρίς να υπάρχει απόσταση από τον πραγματικό κόσμο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
