Η αναστολή της απεργίας που θέλησε να κηρύξει η συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ ήταν η κατάληξη στο χρονικό μιας προαναγγελθείσας ήττας. Διότι, από τη στιγμή που οι ηγήτορες των εκπαιδευτικών αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν αναχρονιστικές μεθόδους διεκδίκησης όπως η κήρυξη απεργίας εν μέσω πανελλαδικών, η αποτυχία του εγχειρήματος ήταν δεδομένη.
Χωρίς την κοινωνία στο πλευρό της καμία συνδικαλιστική οργάνωση δεν πρόκειται να πετύχει τους στόχους της. Είναι η ώρα (και το έχουμε επισημάνει πλείστες φορές από τούτο εδώ το βήμα) για το συνδικαλιστικό να αλλάξει μυαλά και τρόπο συνδικαλιστικής δράσης. Είναι ώρα και για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να ξαναβρούν το νήμα που θα τους συνδέσει με την κοινωνία από την οποία έχουν αποξενωθεί και απαξιωθεί.
Σε μια χώρα που καταρρέει. Σε μια κοινωνία που χάνει τη συνοχή της. Σε μια οικονομία που δεν έχει βρει ακόμα το δρόμο, έστω, της ανάκαμψης. Σε μια κατάσταση ρευστή και σε μετάβαση, όπου “όλα τριγύρω αλλάζουν” (και αυτή τη φορά ΔΕΝ μένουν ίδια…), οι εργαζόμενοι σε κάθε κλάδο της οικονομίας θα πρέπει να εμπιστευθούν την εκπροσώπηση τους σε νέους ανθρώπους με φρέσκα μυαλά, με συνείδηση και κατανόηση του τρόπου λειτουργίας της αγοράς και των αναγκών της κοινωνίας.
Το στυλ εργασιακών διεκδικήσεων που ανέχθηκε και συντήρησε επί μακρό το ΠΑΣΟΚ αποτελεί πλέον μόδα της περασμένης εικοσαετίας. Σήμερα, οι κοινωνικοί αγώνες κρίνονται σε άλλους χώρους με τη χρήση νέων εργαλείων και το κυριότερο βαθιάς γνώσης των θεμάτων και σκληρής δουλειάς.
Η προχειρότητα με την οποία η ηγεσία της ΟΛΜΕ προσέγγισε το ζήτημα κρίθηκε εκ του αποτελέσματος. Η αφελής προσέγγιση “εμείς κηρύσσουμε απεργία κι ας μας επιστρατεύσουν και να γυρίσουμε με το κεφάλι ψηλά και να μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια τους συναδέλφους μας”, έμοιαζε αρκετά με τη θυσία της Ιφιγένειας. Γνώριζε ότι θα πεθάνει, αλλά αρκούνταν στη μεταθανάτια αποκατάσταση της.
Στη σύγχρονη ζωή όμως οι μύθοι αποκαλύπτονται και μένει η σκληρή πραγματικότητα. Όσο κι αν ορισμένοι θέλουν να χρυσώσουν το χάπι της ήττας και να κοιτούν τον εαυτό τους μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της αυτοϊκανοποίησης μιας μάχης που δόθηκε για να χαθεί, καλό είναι να αναθεωρήσουν και να ζητήσουν συγνώμη – αν όχι να υποβάλλουν σεμνά και ταπεινά την παραίτηση τους.
Διότι το μόνο που κατάφεραν να πετύχουν ήταν, να προσφέρουν ένα ακόμα πολύτιμο δώρο στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του ιδίου προσωπικά. Ο πρωθυπουργός δικαιώθηκε για την επιλογή του να αρνηθεί τον οποιοδήποτε συμβιβασμό, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά το ισχυρό πολιτικό του αισθητήριο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
