ΜΕΤΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

Μοίρασε το

– “Ανθρώπους, μπαμπά, ανθρώπους… που ζεις; Η θάλασσα στις μέρες μας ξεβράζει ανθρώπους…”

Να μιλήσουμε για μετατραυματικό άγxος; Ο Silove (1999) περιγράφει τις πιθανές αντιδράσεις στο περιβάλλον μετά από ένα τέτοιο τραύμα. Οι πρόσφυγες αλλάζουν τρόπο επικοινωνίας, αποσυντονίζονται, αισθάνονται ‘χαμένοι’, πρέπει να προσαρτηθούν βίαια σε μια άλλη χώρα. Και όλα αυτά έχουν επιπτώσεις στο αίσθημα ασφάλειας (που χρειαζόμαστε όλοι για να επιβιώσουμε), στην δημιουργία δεσμών με άλλους ανθρώπους, στη έννοια της δικαιοσύνης, στην έννοια της ταυτότητας, στον ρόλο, και στην υπαρξιακή σημασία που δίνει ο καθένας μας στις πράξεις της ζωής του.

Η εμπειρία της απώλειας στην επανεγκατάσταση των προσφύγων έχει συνδεθεί με τις δυσκολίες στην ψυχική τους υγεία. Τα άτομα που είχαν υψηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης στη χώρα καταγωγής τους και οι οποίοι θα εχoυν κατώτερη κοινωνικοοικονομική θέση στην χώρα της επανεγκατάστασης έχουν χειρότερες δυσκολίες προσαρμογής (Porter & Haslam, 2005). Εκείνοι που αναφέρουν ως σημαντική την απώλεια των σημαντικών κοινωνικών ρόλων που έπαιζαν στον τόπο τους (πχ. ο δάσκαλος, ο γιατρός) και απώλεια σημαντικών έργων ζωής (Peisker & Walker, 2003), έχουν χαμηλότερα επίπεδα καθημερινής δραστηριότητας στην χώρα επανεγκατάστασης, είναι άνεργοι ή αντιμετωπίζουν (Miller et al, 2002) οικονομικές δυσχέρειες ή / και κοινωνικό αποκλεισμό.

[quote text_size=”small”]

Οι δυσκολίες στην ψυχική υγεία των προσφύγων μπορεί επίσης να είναι αποτέλεσμα της συμβατότητας ή μη του συγκεκριμένου πρόσφυγα με τον πολιτισμό υποδοχής και τη φύση του προγράμματος επανεγκατάστασης.

[/quote]

Στις περισσότερες περιπτώσεις, το να έχεις υπάρξει ξανά πρόσφυγας ή να είσαι γυναίκα οδηγεί σε χειρότερα προβλήματα στην επανεγκατάσταση (Majka & Mullan, 1992 Porter & Haslam, 2001, 2005,. SM Weine et al, 1998). Οι ενήλικες μεγαλύτερης ηλικίας μπορεί να έχουν ιδιαίτερες ανησυχίες που σχετίζονται με τα συναισθήματα που έχουν ” ότι θα γερνάω σε λάθος μέρος» (Hugman, Bartolomei, & Pittaway, 2004).

Τα χαρακτηριστικά της οικογένειας και οι οικογενειακές διαδικασίες και η διατήρηση τους συνηγορούν στην καλύτερη προσαρμογή των παιδιών και των εφήβων στην επανεγκατάσταση. Μεταξύ των παιδιών, η οικογένεια είναι ένας βασικός διαμεσολαβητής των παραγόντων κινδύνου και της επιβίωσης (Rousseau & Drapeau, 1998). ΄Οταν οι γονείς είναι ψυχικά υγιείς, υπάρχουν χαμηλά επίπεδα άγχους μέσα στην οικογένεια και υψηλά επίπεδα συνοχής, τα παιδιά είναι σε καλύτερη θέση να προσαρμοστούν στη νέα χώρα υποδοχής τους Φτάνοντας στην νέα χώρα και με τους δύο γονείς είναι ένα ισχυρός προγνωστικός παράγοντας της θετικής προσαρμογής (Montgomery, 1998). Η δύναμη της οικογένειας ενισχύει την προτεραιότητα της οικογενειακής επανένωσης σε προγράμματα επανεγκατάστασης.

Οι συνθήκες κράτησης είναι μια αρνητική εμπειρία. Η κράτηση επιδεινώνει τις επιπτώσεις άλλων τραυμάτων. Ο Dudley (2003) εκτιμά ότι τα ποσοστά αυτοκτονικών συμπεριφορών μεταξύ των ανδρών και των γυναικών στα κέντρα κράτησης της Αυστραλίας είναι περίπου 41 και 26 φορές πάνω από τον εθνικό μέσο όρο, αντίστοιχα. Επιπλέον, οι άνδρες αιτούντες άσυλο που τελούν υπό κράτηση έχουν ποσοστά αυτοκτονικών συμπεριφορών που είναι 1,8 φορές υψηλότερα από τα ποσοστά των ανδρικών φυλακών (Dudley, 2003).

Ιδιαίτερη έμφαση έχει δοθεί στις ψυχολογικές αδυναμίες των παιδιών στα κέντρα κράτησης μεταναστών. Ο Thomas και Lau (2002) πραγματοποίησε μια εκτεταμένη ανασκόπηση για την κατάσταση της ψυχικής υγείας των παιδιών και των εφήβων που ήταν πρόσφυγες ή συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια συμπλοκών στην χωρα τους. Τα συμπτώματα μετα-τραυματικού άγχους είναι συνηθισμένα μεταξύ των παιδιών και των εφήβων προσφύγων.

[quote text_size=”small”]

Αν και τα συμπτώματα ποικίλλουν μεταξύ των ηλικιακών ομάδων, στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, εκδηλώνονται συνήθως ως πολύ υψηλό άγχος, κοινωνική απόσυρση και συμπεριφορές παλινδρόμησης.

[/quote]

Σε παιδιά σχολικής ηλικίας, τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν αναδρομές στο παρελθόν, υπερβολικές αντιδράσεις ξαφνιάσματος, δυσκολία συγκέντρωσης, διαταραχές του ύπνου, παράπονα και σωματική δυσφορία. Στους εφήβους, τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν αντίδραση, επιθετικές συμπεριφορές, παραβατικότητα, εφιάλτες, τραυματικές εμπειρίες και ενοχή για τη δική τους επιβίωση (Thomas & Lau, 2002).

Ο κόσμος μας αλλάζει…Μετακομίζει θαρρείς. Ας είμαστε προετοιμασμένοι.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου