Η μάχη που δίνει ο Ελληνισμός δεν είναι μάχη για δάνεια και νομίσματα. Είναι μάχη για τις ιδέες και τον πολιτισμό του, έναν πανανθρώπινο πολιτισμό ελευθερίας τον οποίο ασπάστηκε σταδιακά μεγάλο κομμάτι του κόσμου και αποτελεί στις μέρες μας τον κανόνα στην οργάνωση των σύγχρονων κοινωνιών και όχι την εξαίρεση.
Κατά μια έννοια, πίσω και πάλι βρεθήκαμε να υπερασπίσουμε τις Θερμοπύλες της Δημοκρατίας, της Φιλοσοφίας, του Ανθρωπισμού, των υπερβατικών αξιών, της Γεωγραφίας και της Ιστορίας, τόσο των δικών μας όσο και όλων των άλλων, σημερινών ανθρώπων, περασμένων και επόμενων. Δίνουμε τη σύγχρονη μεγάλη μάχη των ιδεών.
Ωστόσο και επιπλέον, για μια ακόμα φορά στην μακραίωνη ιστορία μας, τη μάχη αυτή τη δίνουμε τυφλωμένοι από το μέγα πολιτικό πάθος του λαού μας, διασπασμένοι και σε πλήρη σύγχυση. Αυτό το συλλογικό μας πολιτικό πάθος είναι και η ευχή και η κατάρα μας ανά τους αιώνες, η πανάκεια και η Νέμεσις μας. Μας χαρακτηρίζει σαν λαό εξ αρχαιοτάτων χρόνων, από όταν ουσιαστικά καταλάβαμε, εννοήσαμε, ασπαστήκαμε και διδάξαμε και στους υπόλοιπους ότι «ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικόν», ενώ, ταυτόχρονα, κοινωνία σημαίνει πολιτική οργάνωση και πολιτική διαχείριση, πολιτική επιστήμη δηλαδή.
Με άλλα λόγια, οι Έλληνες γνωρίζουμε πολύ καλά και είμαστε υπέρ του δέοντος η απόδειξη ότι «ο άνθρωπος είναι ον πολιτικόν». Αυτό το «υπέρ του δέοντος» που χαρακτηρίζει το γένος μας και αντιπαρατίθεται στο «παν μέτρον άριστον» δεν έχει θετικές πλευρές, έχει μόνο αρνητικές. Το μέτρο κάνει πάντα τη διαφορά. Το μέτρο, η ψυχραιμία και η λογική είναι που μπορούν να οδηγήσουν τα πολιτικά όντα σε σωστές και πρέπουσες, ηθικά και πολιτικά, οικονομικά, στρατηγικά και κοινωνικά, συλλογικές αποφάσεις και συνακόλουθες δράσεις, με την αποφασιστικότητα, τη διορατικότητα και την τόλμη που κάθε φορά οι συνθήκες ενδέχεται να απαιτούν ή να απορρίπτουν, ανάλογα με την ιστορική περίπτωση. Από την άλλη, η έλλειψη του μέτρου, το άγχος, ο φόβος και ο παραλογισμός είναι που μπορούν να οδηγήσουν όλα τα όντα, πολιτικά, κοινωνικά, συλλογικά και όλα τα άλλα, στην ίδια τους την καταστροφή και την καταστροφή του περιβάλλοντός τους και των άλλων πλασμάτων που το συγκατοικούν, μέσω εσφαλμένων αναλύσεων, εκτιμήσεων και συνακόλουθων αποφάσεων.
Η ιστορικότητα των στιγμών που διανύουμε στις αρχές του 21ου αιώνα, τα κορυφαία ζητήματα του πλανήτη σε συνδυασμό με την κρισιμότητα των περιστάσεων που αφορούν εμάς και μόνο, τους Έλληνες, μας επιφορτίζουν όλα από κοινού να αρθούμε πάνω από τα διαχρονικά συλλογικά μας κουσούρια και να δούμε την μεγάλη εικόνα στην οποία πρωτοστατούμε, το τι αυτή συνεπάγεται για εμάς και για τους άλλους, όποιους άλλους, και με βάση την ανάλυση αυτή να πορευθούμε και να πάρουμε τις συλλογικές μας αποφάσεις, σαν λαός, σαν έθνος και σαν κοινωνία που απαρτίζεται από υπεύθυνους πολίτες και όχι από άτομα, όχι από ιδιώτες, που όντας ικανοί να σκεφτούν μόνο το στενό ιδιωτικό τους συμφέρον, είναι δομικά ανίκανοι να δουν πέρα από την μύτη τους σε ότι έχει να κάνει με το συλλογικό συμφέρον, το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον, άνευ των οποίων το ιδιωτικό δεσμεύεται ή εξαφανίζεται, ενώ, ταυτόχρονα, έχουν την ακράδαντη πεποίθηση ότι τα πάντα δύνανται κατανοήσουν στη λεπτομέρειά τους και εξ αυτής τους τους πεποίθησης ορμώμενοι τείνουν να έχουν έντονη άποψη για όλα, να διαφωνούν εντόνως και επίμονα ή να συμφωνούν με το ίδιος πάθος, αρκεί και μόνο να πιστεύουν, ακόμα και αν δεν έχουν πειστεί, κυρίως αν δεν έχουν πειστεί για την ακρίβεια, ότι οι έντονες απόψεις τους εξυπηρετούν καλύτερα ή πρόκειται να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα ιδιωτικά τους συμφέροντα.
[quote text_size=”small”]
Πρέπει να εννοήσουμε «τι παίζεται» και σε τι δράμα αρχαιοελληνικής έμπνευσης για μια ακόμα φορά πρωτοστατούμε. Αν αυτό το κάνουμε, το πλέον πιθανόν είναι πως θα πάψουμε να είμαστε ιδιώτες, εκ του οποίου το αγγλικό “idiots” που είναι ενδεικτικότατο της ουσίας της ιδιότητας αυτής, και θα γίνουμε ο λαός εκείνος που πιστεύουμε πως είμαστε, αν και δύσκολα δικαιολογούμε την ακράδαντή μας αυτή πεποίθηση. Πρέπει επιτέλους να την δικαιολογήσουμε τη πράξη!
[/quote]
Αυτό είναι εκ των ουκ άνευ, προκειμένου παίξουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ρόλο που η Ιστορία θέλησε να μας φέρει στη δύσκολη θέση να επιτελέσουμε εκ νέου και τον οποίο ρόλο καλούμαστε να επιτελέσουμε τόσο για εμάς όσο και για όλους τους άλλους ανθρώπους, απανταχού της οικουμένης. Το διακύβευμα είναι μεγάλο. Τεράστιο, για την ακρίβεια. Ισάξιο του Ελληνισμού και των ιδεών του Ελληνιστικού Πνεύματος. Όχι μικρότερο. Είναι ένα διακύβευμα πανανθρώπινο και το ότι καλούμαστε εμείς να πρωτοστατήσουμε στην υπεράσπισή του είναι και μεγάλη ευκαιρία, και μεγάλη ευθύνη και μεγάλος κίνδυνος, όλα από κοινού. Όπως όλες οι Μεγάλες Υποθέσεις της Ανθρωπότητας διαχρονικά, έτσι και αυτή η Μάχη είναι από τις Μεγαλύτερες που δόθηκαν ποτέ.
Αν δεν τα καταφέρουμε να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων δεν είναι μόνο ότι θα φύγουν οι θεατές δυσαρεστημένοι με την παράστασή μας ή ότι ο δικός μας θίασος θα αντιμετωπίσει τις οικονομικές δυσκολίες που ακολουθούν μια οποιαδήποτε κακή θεατρική παράσταση. Αν δεν παίξουμε καλά το ρόλο που μας κάλεσε η Ιστορία να επιτελέσουμε στο όνομα πανανθρωπίνων ιδανικών και αξιών, κλείνει το Θέατρο της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, κατεδαφίζεται. Δυνητικά η κατεδάφισή μπορεί να διαρκέσει για πάντα ή, τουλάχιστον, μέχρι κάποιος μελλοντικός απόγονος του Ανθρώπου, κάποτε στο μέλλον και εάν το είδος μας επιβιώσει και δεν μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο από αυτό που είναι σήμερα, να καταφέρει – αν και εφόσον βρει τη γνώση, τα μέσα και τους πόρους να δώσει και τελικά να κερδίσει εκείνες τις μάχες του μέλλοντος – να το επανορθώσει.
Το Θέατρο της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας κινδυνεύει μαζί με όλες του τις ιδέες, τους ανθρώπους, την περιουσία και την υπόσταση. Όχι κάποιοι άλλοι, εμείς, οι Έλληνες, εκείνοι που γέννησαν τις ιδέες αυτές και έφτιαξαν το Θέατρο είναι και εκείνοι που καλούνται να τις υπερασπίσουν ή να πέσουν γι αυτές, κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά. Κάποιοι πέφτουν ήδη ή έπεσαν από την εξάντληση, την απόγνωση, την πείνα. Εμείς είμαστε εκείνοι, όλοι από κοινού και η κυβέρνηση πρώτη, κάθε Ελληνική κυβέρνηση, που κλήθηκαν να δώσουν την παράσταση της ζωής τους και να σώσουν το Θέατρο ή να το δουν να κατεδαφίζεται, μαζί με ότι οι ίδιοι ήξεραν να είναι. Και αυτή την παράσταση θα την δώσουμε, τη δίνουμε για την ακρίβεια, είτε το θέλουμε είτε όχι: η Ιστορία δεν δέχεται ούτε αρνήσεις, ούτε αντιρήσεις όταν καλεί στο καθήκον.
[quote text_size=”small”]
Οι Έλληνες καλούμαστε να υπερασπιστούμε τις ιδέες και τις αξίες μας ή να πέσουμε με αυτές, μαζί με αυτές, σαν άλλοι 300, απέναντι σε υπεράριθμους εχθρούς που χωρίς μέτρο και λογική αλλά με πολύ πάθος και δύναμη προχωρούν λεηλατώντας λαούς και συνειδήσεις, πολιτικά συστήματα και ιδέες υπερβατικές και πανανθρώπινες.
[/quote]
Δεν έχουμε απέναντί μας καλοπροαίρετους θεατές που αδυμονούν να απολαύσουν μια ωραία παράσταση και καλοπροαίρετα θα χειροκροτήσουν αν η επιθυμία τους ευοδοθεί ή δυσαρεστημένοι θα αποχωρήσουν, ενδεχομένως και χολωμένοι, αν δεν καλύψουμε τις προσδοκίες τους. Δεν έχουμε απέναντί μας καν πικρόχολους θεατές, κακοπροαίρετους, που δεν βρίσκονται στο Θέατρο παρά για να απαξιώσουν την παράσταση και να χλευάσουν τους πρωταγωνιστές, για όποιους λόγους και αν το κάνουν και με όποιον τρόπο και αν προτίθενται να το κάνουν, ακόμα και πετώντας ζαρζαβατικά. Όχι! Έχουμε απέναντί μας καταστροφείς θεάτρων, άμουσους ανθρώπους, ανίδεους περί μέτρου, περί ρυθμού, περί τόνου, που ενοχλούνται από την ύπαρξη των θεάτρων αυτών καθ’ αυτών. Τα θεωρούν τρανή απόδειξη του χθες σε έναν κόσμο του αύριο, ο οποίος δεν προβλέπει κοινωνίες αλλά αποστασιοποιημένα άτομα, μονάδες, όχι σύνολα, χωρίς πολλά δικαιώματα, απομονωμένα πίσω από μηχανές που φτιάχνουν νέες «κοινωνικότητες», χειραγωγούμενα με, από και μέσω μηχανών, τα οποία προορίζονται να νοιώσουν χειριστές τους, ενώ στην πραγματικότητα είναι χειριζόμενοί τους, υποχείριά τους. Έχουμε απέναντί μας εκείνους που δεν θέλουν τον άνθρωπο ον κοινωνικόν και ον πολιτικόν, εκείνους που τον προτιμούν ον ιδιωτικόν, προκειμένου τον χειραγωγήσουν και τον δεσμεύσουν απόλυτα. Έχουμε απέναντί μας τους καταστροφείς της ελευθερίας των πολλών προς δόμηση του κόσμου των πολύ ολίγων. Αυτοί μόνο καταστρέφουν θέατρα ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι όπου Μούσα και Ελευθερία, όπου Ελευθερία και Δημοκρατία.
[quote text_size=”small”]
Η “Δημοκρατία στο Απόσπασμα”, ακόμα μια φορά. Πάλι στην Ελλάδα, με την Ελλάδα να παίζει το ρόλο του θύματος, ενώ στο εκτελεστικό απόσπασμα στέκονται αρκετοί, ανάμεσά στους οποίους οι περισσότεροι δηλώνουν φίλοι.
[/quote]
Εάν η Ελλάδα πέσει στα καταιγιστικά φίλια πυρά του αποσπάσματος, όπως συνέβη πάλι και πάλι στο παρελθόν, ή, εναλλακτικά, εάν ικανοποιητικά παρουσιαστεί ότι η Ελλάδα ευθύνεται για όλα τα σύγχρονα δεινά του κόσμου, ή τουλάχιστον της Δύσης, όπως και τα επερχόμενα, όπως υπομονετικά και με ευλάβεια επιχειρείται τα τελευταία χρόνια στο διεθνή Τύπο αλλά και σε μεγάλο κομμάτι του εγχώριου Τύπου, τότε η Δημοκρατία θα τεθεί σε αμφισβήτηση εξολοκλήρου, ως πολιτικό σύστημα, απανταχού της γης. Οι έχοντες τη λαϊκή εντολή με τεράστια πλειοψηφία νέοι Έλληνες κυβερνήτες, “αυτοί οι ακραίοι της αριστεράς που πήγαν και ψήφισαν οι δημοκράτες οι Έλληνες”, θα παρουσιαστούν ως οι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας που μπορούν να προκύψουν από μια αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, η οποία θα κάνει την πτώση της Λίμαν Μπρόδερς και τα απόνερά της, τα οποία εμάς μας έπνιξαν όπως και άλλους στον Ευρωπαϊκό Νότο αλλά και στον Βορά, να μοιάζει με διαφημιστικό σπότ του κυρίως έργου και όχι με άλλο έργο με το οποίο η έξοδος της Ελλάδας θα μπορούσε να συγκριθεί.
Η διάλυση της Ευρωζώνης και ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί σε περίπτωση Grexit, αφήνοντας ολόκληρη την Ευρώπη αναγκασμένη είτε να προσδεθεί, εξολοκλήρου ή αποσπασματικά, ανά έθνος ή ακόμα και ανά περιφέρεια, με το δολάριο μέχρι να βρεθεί – σε μεγάλο βάθος χρόνου – νέος διεθνής οικονομικός διακανονισμός των χρεών, είτε να προσφύγει σε έναν νέο αιματηρό Ευρωπαϊκό εμφύλιο προκειμένου καταλήξει σε έναν νέο οικονομικό διακανονισμό μετά τη εξάντληση του πολέμου, αφού τα έθνη ψάξουν με τα όπλα όσα δεν μπόρεσαν πρωτύτερα να βρουν με τα λόγια, τη διπλωματία και τους διακανονισμούς.
Η Ιστορία και δη η Ευρωπαϊκή μπορεί πολύ άνετα να επαναληφθεί και μάλιστα ενδυναμωμένη από τα σύγχρονα πολεμικά μέσα, εάν και εφόσον υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες, προσαρμοσμένη πάντοτε σε αυτές. «Ιστορία εστί φιλοσοφείν διδάσκειν διά των παραδειγμάτων». Η όποια παράσταση μπορεί να ξανανέβει στο Θέατρο της Ιστορίας εφόσον τα σκηνικά είναι τα κατάλληλα και οι ηθοποιοί παίξουν τους ρόλους που προβλέπονται να παίζουν.
[quote text_size=”small”]
Το αποτέλεσμα και η τέρψη του κοινού σε τέτοιου είδους θεάματα, μελλοντικού κοινού ως επί το πλείστον αφού το σύγχρονο κοινό εν πολλοίς πληρώνει το κόστος ανάλογων πολυέξοδων παραστάσεων και θεάτρων πολέμου, εξαρτάται και από τα σκηνικά και από τους ηθοποιούς και από το σενάριο και από τους θεατές.
[/quote]
Κακοπροαίρετοι θεατές και καταστροφείς θεάτρων, τωρινοί και μελλοντικοί, δεν προβλέπεται να αντλούν ευχαρίστηση από κάτι λιγότερο της απόλυτης κταστροφής, ούτε να αλλάζουν γνώμη περί της απόφασής τους για την κατεδάφιση του Θεάτρου της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, όσο καλοί και αν είναι οι πρωταγωνιστές των δραμάτων στην παραγωγή τους, και όσο μεγάλα και αν είναι δράματα. Αυτοί είναι εκεί με σκοπό το κακό και δύσκολα αλλάζουν γνώμη. Πάντα, σε όλους τους καιρούς. Η καταστροφή είναι στο αίμα τους, όχι η δημιουργία. Απέναντί τους, οι ηθοποιοί από μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν παρά ένα πράγμα προκειμένου τους εξαναγκάσουν να αλλάξουν γνώμη, αφού αλλιώς δεν πείθονται. Είναι πάντοτε πανίσχυροι οι εργολάβοι των κατεδαφίσεων ενώ ταυτόχρονα οι περισσότεροι είναι και αφιλοσόφητοι, με αποτέλεσμα να γίνονται απολύτως ξεροκέφαλοι σε βαθμό καταστροφής, δικής τους και των άλλων ή των άλλων και δικής τους, η σειρά είναι δευτερευούσης σημασίας εφόσον σταδιακά η κατατροφή τους αφορά όλους. Σε όλους τους καιρούς και τους χρόνους ισχύει αυτό: η κατεδάφιση είναι πιο εύκολη από το χτίσιμο και οι κατεδαφιστές πιο πλούσιοι και πιο ισχυροί και πιο ξεροκέφαλοι από τους χτίστες. Οι εργολάβοι δε των ανεδαφίσεων και των κατεδαφίσεων είναι πιο ισχυροί και πιοι ξεροκέφαλοι από όλους, και από τους ανεδαφιστές και από τους κατεδαφιστές και από όλους τους άλλους. Το μόνο που ενδέχεται να τους σταματήσει αυτούς τους άμετρους ανθρώπους είναι η δύναμη του κοινού και τίποτα άλλο. Διά του πειθαναγκασμού, όχι διά των λόγων – από λόγια δεν παίρνουν, μόνο την ισχύ ακούν γιατί μόνο την ισχύ αντιλαμβάνονται αυτού του τύπου οι άνθρωποι, δυστυχώς και ευτυχώς, τόσο για τους ίδιους όσο και για όλους τους άλλους. Δυστυχώς γιατί δύσκολα χτίζεται ισχύς ικανή να αντισταθμίσει το δικό τους ισοζύγιο ισχύος, ευτυχώς γιατί εάν και εφόσον αυτή η ισχύς υπάρξει, μέσω των αριθμών των πολλών, τότε δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να καθυποταχθούν σε αυτή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Μοναδική διέξοδος των πρωταγωνιστών του δράματος λοιπόν, ημών των ιδίων πρώτων απ’ όλους, είναι να δώσουν την παράσταση της ζωής τους, στοχεύοντας να συνεπάρουν το κοινό απανταχού γης, αφού αυτό είναι το μόνο που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στους σκοπούς των κατεδαφιστών της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας των Λαών, των Εθνών και των Ανθρώπων. Εάν οι θεατρόφιλοι της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας δεν σταθούν ενώπιον αυτών μετά το πέρας της παράστασης, εάν δηλαδή η παράσταση δεν είναι καλή και οι θεατές φύγουν απογοητευμένοι, εάν οι πρωταγωνιστές και οι συντελεστές της παράστασης αποτύχουν στο μεγάλο τους σκοπό, ασχέτως αν ξέρουν ότι έχουν έναν τέτοιο και ότι με τις δράσεις και τις παραλείψεις, τις γνώσεις και τις άγνοιές τους τον προωθούν θέλοντας και μη, τότε θα βρεθούν μόνοι τους να σταματήσουν τις μπουλντόζες, να σβήνουν τους δυναμίτες και να δώσουν τη ζωή τους για το Θέατρο, το πλέον πιθανώς ανεπιτυχώς, μετά το πέρας αυτής και αφού το φιλοθεάμων κοινό πάει στο σπίτι του. Ακόμα και αν τη δώσουν αυτή τη μάχη μόνοι τους οι ηθοποιοί, το Θέατρο δύσκολα θα σωθεί. Μερικές ζωές και ιδιαίτερα ηθοποιών, «αυτών των τρομερών ανθρώπων του χθες», ποτέ δεν ήταν πρόβλημα για αδίστακτους ανθρώπους σαν τους καταστροφείς Θεάτρων και ηθών σε όλους τους αιώνες.
Οι Εχθροί της Δημοκρατίας ποτέ δεν ήταν γνωστοί για το μέτρο τους, κάθε άλλο. Αν για κάτι είναι γνωστοί διαχρονικά είναι για την παντελή τους έλλειψη μέτρου και την υπέρμετρη τους φιλοδοξία, που ενίοτε αιματοκυλίζει Θέατρα, Ιπποδρόμους, Αρένες, χώρες, λαούς και ηπείρους. Αλλά όχι για το μέτρο τους.
[quote text_size=”small”]
Με αυτούς τους αμετροεπείς ολιγάρχες έχει έρθει σε αντιπαράθεση η Ελλάδα, με αυτούς τους εργολάβους της διάλυσης της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, απανταχού γης, για μια ακόμα φορά στην ιστορία της. Όχι με άλλους, ακόμα και αν εμφανίζονται άλλοι αντί αυτών.
[/quote]
Εμείς, οι Έλληνες, οι δημοκράτες, οι ελεύθεροι, απανταχού γης, επί σκηνής και επί ξύλου κρεμάμενοι να παίζουμε την παράσταση της ζωής μας και της ζωής όλων των άλλων. Αν δεν παίξουμε καλά ή αν ακόμα και αν παίξουμε καλά μας παρουσιάσουν ότι παίξαμε άσχημα, οι θεατές θα αρνηθούν να προστατέψουν το Θέατρο της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, το οποίο θα πέσει ως απαξιωμένο και απαρχαιωμένο, ως ένα πολιτικό σύστημα που το μόνο που φέρνει είναι απογοήτευση και καταστροφή. Οι άνθρωποι θα αποτραβηχτούν απογοητευμένοι στη γωνίτσα τους εάν αυτό συμβεί και το Θέατρο θα δυναμιτιστεί. Επόμενη παράσταση δεν θα υπάρξει μέχρι νέο Θέατρο να σηκωθεί, εάν και εφόσον, με τις προαναφερθείσες δυσκολίες σε ένα τέτοιο μελλοντικό εγχείρημα, όπου και αν αυτό συμβεί.
Το πιο δύσκολο να σκοτώσει κανείς είναι μια ιδέα. Τους ανθρώπους τους σκοτώνεις σχετικά εύκολα και ανέξοδα, όσο ακριβοί και αν είναι αυτοί, τοουλάχιστον συγκριτικά με μια ιδέα. Για να σκοτώσεις μια ιδέα, λέει η θεωρία, πρέπει να απαξιώσεις όλα της τα ιδιαίτερα γνωρίσματα, όλες της τις απολήξεις, όλες της τις προσδέσεις, συνακόλουθες ιδέες και συστήματα ιδεών με τα οποία συνδέεται. Απαραίτητα πρέπει να απαξιώσεις εκείνους που γέννησαν την ιδέα και θεωρούνται οι διαχρονικοί της εκφραστές, τους διαχρονικούς πρεσβευτές και ηθοποιούς της ιδέας, με όλα τα μέσα και χωρίς μέτρο: ο Μακιαβέλι θα ήταν περήφανος για τους σημερινούς Ηγεμόνες. Λέει η θεωρία και εφαρμόζεται στην πράξη πως για να απαξιωθεί η ιδέα, πρέπει κανείς να κάνει τους εκφραστές της και διαχρονικούς πρεσβευτές, τους γεννήτορές της, να δείχνουν υπεύθυνοι για όλα τα δεινά του κόσμου ει δυνατόν, ακόμα και αν έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους, τον νόμο στο πλευρό τους, την Ιστορία, τη Φιλοσοφία, την Επιστήμη και τη Λογική να στηρίζουν τις θέσεις τους. Τους εμπνευστές της ιδέας που έχει μπει στο στόχαστρο πρέπει να τους απαξιώσει κανείς καθολικά και άνευ αμφιβολιών, τωρινών και μελλοντικών. Όλα όσα βρίσκονται στο πλευρό εκείνων που υπερασπίζονται την ιδέα πρέπει να παραβλεφθούν ακόμα και αν ισχύουν, ιδιαίτερα όταν ισχύουν, και όλοι οι άνθρωποι πρέπει να πειστούν για τη δύστροπη, κακόβουλη και καταστροφική δράση εκείνων που θεωρούνται γεννήτορες και φέροντες την όποια ιδέα έχει μπει στο στόχαστρο της απαξίωσης και της μελλοντικής χλεύης.
Για ιδέες τόσο μεγάλες σαν την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, με την έννοια και το περιεχόμενο που αυτές έφτασαν στις μέρες μας να έχουν, είναι απαραίτητη η πλήρης απαξίωση του Ελληνισμού και του Ελληνιστικού πνεύματος που αυτός εκπροσωπεί και πρεσβεύει, αν και πολλές φορές δεν γνωρίζει καν ότι αυτό συμβαίνει ή τι αυτό σημαίνει και τι συνεπάγεται από τη στιγμή που συμβαίνει. Δυστυχώς, ο Ελληνισμός σε μικρό του μόνο κομμάτι φέρει το Ελληνιστικό πνεύμα και έχει επίγνωση αυτού, ενώ από την άλλη πλευρά όλος ο υπόλοιπός κόσμος θεωρεί τον Ελληνισμό ως το Ελληνιστικό πνεύμα αυτό καθ’ αυτό ανά τους αιώνες, ως την ενσάρκωση και μετουσίωση στο φυσικό κόσμο των μεγάλων ιδεωδών του Ελληνιστικού Πνεύματος. Έτσι, αν απαξιωθεί ο Ελληνισμός στην όποια διαχρονική του φάση, αυτομάτως «πέφτει» και το Ελληνιστικό πνεύμα, οι ιδέες δηλαδή της Ελευθερίας από θεούς και δαίμονες και ανθρώπους, της Φιλοσοφίας και του Μέτρου, απόρροια των οποίων στέκει και το πολιτικό σύστημα της Δημοκρατίας, όχι ως το τέλειο, αλλά ως το συγκριτικά καλύτερο των υπολοίπων, το οποίο αενάως παίρνει βελτιώσεων προς την κατεύθυνση της επέκτασης της ελευθερίας και αενάως δέχεται απειλές προς την κατεύθυνση του περιορισμού της μέχρι πλήρους εξάλειψης.
Αυτή η διαχρονική μάχη στη σύγχρονή της μορφή είναι που επιτελείται επί της Ελλάδος και συντελείται μέσω Ελλάδας και για όλους τους άλλους, μέσω χρεών και μέσω τελεσιγράφων, μέσω διαπραγματεύσεων, πιέσεων και φίλιων προστριβών. Όλο αυτό κρύβεται πίσω από χρέη, αλλά δεν αφορά σε χρέη. Τα χρέη είναι μόνο η επιφάνεια, η δικαιολογία της Ιστορίας να προχωρήσει, όχι η αιτία της γι αυτό. Αιτία αποτελεί η προσπάθεια οριστικής διαγραφής της Δημοκρατίας και της Εθνικής Αυτοδιάθεσης με ταυτόχρονη μεταφορά της Εξουσίας των Εθνών σε μια υπερεθνική ολιγαρχία πολύ πιο συγκεντρωτική από εκείνη που χειριζόταν τον κόσμο από το Συνέδριο της Βιέννης του 1815 μέχρι τις παραμονές του Α’ ΠΠ, και η οποία ήταν και η βασική αιτία για τον Α’ ΠΠ, η σύγχρονη απόγονος της οποίας δεν μπορεί παρά να κατέχει απεριόριστη πρόσβαση στην γνώση και την πληροφορία, να έλεγχει τις νέες τεχνολογίες και όλες τις παλιές, τα κεφάλαια και τα όπλα, και ελέω χρήματος και κυνισμού να προχωρά ακάθεκτη στην εδραίωση των δικών της συμφερόντων σε βάρος των πολλών, όλων των άλλων δηλαδή, απανταχού γης.
Σε αυτόν τον κόσμο η Δημοκρατία δεν προβλέπεται. Σε αυτόν τον κόσμο, η Ελλάδα είναι δομικό εμπόδιο, λιγότερο για ότι είναι σήμερα, παρά για ότι αντιπροσωπεύει διαχρονικά, παρά τους περί του αντιθέτου λόγους. Κανείς δεν προσπαθεί να μας συνετίσει για το καλό μας, κανείς δεν προσπαθεί να μας μεταρρυθμίσει για το κοινό καλό, αντιθέτως – διακυρήσσοντας πως αυτό ακριβώς κάνουν και πρέπει να τους εμπιστευθούμε – η προσπάθεια επικεντρώνεται στην πλήρη διάλυση της Δημοκρατίας μέσω απαξίωσης στη χώρα που τη γέννησε εκείνων που την κατοικούν και των δικών τους σημερινών
διεκδικήσεων, της χώρας που τη γέννησε αυτής καθαυτής, δηλαδή. Αυτή τη μάχη δίνουμε, όχι άλλη. Την Τελευταία Μάχη της Δημοκρατίας. Τίποτα λιγότερο.
Πίσω και πάλι βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τους σύγχρονους Μύδες και τους Κροίσους, Ανατολικούς και Δυτικούς αυτή τη φορά, οι οποίοι ως πάντοτε κάνουν οι ανάλογοί τους ανά τους αιώνες, τσακώνονται για άχυρα σε ξένους αχυρώνες, καταστρέφοντας και τα άχυρα και τους αχυρώνες και τους εαυτούς τους, πολλές φορές. Αυτή τη μάχη δίνουμε και είναι μάχη επιβίωσης, πολιτισμού και ιδανικών, ούτε δανεικών, ούτε ορολογίας και τεχνικών όρων. Όποιος σε αυτή τη φάση της Ιστορίας μείνει στην εικόνα και στα του φαίνεσθαι, ενδυναμωμένα καθώς αυτά είναι από τα σύγχρονα μέσα πειθούς, καθυπόταξης και προπαγάνδας, δεν μπορεί παρά να χάσει την ουσία από την οπτική του και στο τέλος να μην ξέρει ούτε τι βλέπει, ούτε που πατάει, ούτε που βρίσκεται. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί ούτε καν να είναι θεατής, πόσο μάλλον ηθοποιός, στο Θέατρο της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Γι αυτό και πρέπει όλοι – επιτέλους, πριν αν είναι οριστικά αργά! – να αρθούμε στο ύψος της Μεγάλης Σκηνής στην οποία κληθήκαμε να πρωτοστατήσουμε, να δούμε κατάματα τους θεατές και να παίξουμε την παράσταση της ζωής μας, προκειμένου τους πείσουμε περισσότερο για την αναγκαιότητα του ίδιου του Θεάτρου και λιγότερο για το όμορφο αυτής ειδικά της παράστασης. Η παράσταση αφορά όσους έρθουν ή δεν έρθουν να την δουν αλλά η ύπαρξη του θεάτρου τους αφορά όλους, τωρινούς, παρελθόντες και επόμενους. Αν δεν τα καταφέρουμε σε αυτή τη δύσκολη υπόθεση, η Δημοκρατία, τα Θέατρα και οι ελευθερίες του κοινού θα γίνονται όλο και περισσότερο παρελθόν μέχρι που θα φτάσουμε στη διαχείρηση κοινωνιών μέσω της επικαιροποίησης του ρωμαϊκού «άρτος και θεάματα» με την διαφοροποιώ συνθήκη ότι τα σύγχρονα θεάματα θα είναι αυστηρώς ιδιωτικά και δεν θα αντίκεινται στην απαγόρευση του συναθροίζεσθαι. Τραβηγμένο το σενάριο, αλλά στο τέρμα του ο δρόμος της τεχνολογίας, των επικοινωνιών και των απολίτικων ανθρώπων τον οποίο οι αμετροεπείς, άμουσοι, ολιγάρχες επιλέγουν να προωθήσουν εκεί οδηγεί και πουθενά αλλού. Το αν θα επιλέξουμε να τον διαβούμε μέχρι τέρμα είναι στο χέρι μας, όπως και στο χέρι όλων των άλλων, με τους οποίους από κοινού ορίζουμε το μέλλον.
[quote text_size=”small”]
Η μάχη που δίνει ο Ελληνισμός με την Κυβέρνηση και το Λαό για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες σε τόσο αγαστή συνεργασία – η Κυβέρνηση ΕΙΝΑΙ ο Λαός και ο Λαός ΕΙΝΑΙ στην Κυβέρηση για πρώτη φορά μετά το 1981 – δεν θα είναι εύκολη, ούτε θα λήξει σίγουρα υπέρ ημών. Αλλά οφείλουμε και να την δώσουμε ως Έλληνες, ως δημοκράτες, ως ηθοποιοί και να πέσουμε ως τέτοιοι, εάν αυτό απαιτηθεί από τις περιστάσεις.
[/quote]
Σε τελική ανάλυση κάτι άλλο δεν ξέρουμε να είμαστε και αν κάτι άλλο αναγκαστούμε να γίνουμε, διά του καρότου και του μαστιγίου, διά «συλλογικών πνιγμών» και δι άλλων μεθόδων συλλογικού πειθαναγκασμού μέσω βασανιστηρίων, αν οδηγηθούμε τελικά να στερηθούμε το Θέατρο της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας μέσω εξαγορών και δυναμίτη, ότι και αν αναγκαστούμε να γίνουμε και όπως και αν έχουμε επιβιώσει όταν το μακάβριο αυτό έργο τελειώσει, θα είμαστε απαξιωμένοι ως ηθοφθόροι, δευτερεύουσες υπάρξεις ενός λαού τον οποίο κανείς δεν πρέπει να έχει σε καμία εκτίμηση, ούτε και στις ιδέες του και τις ιδέες των προγόνων του, προφανώς.
Σε έναν τέτοιο κόσμο, ως τέτοιοι άνθρωποι, ως τέτοιος λαός, ως ανυπόληπτοι, μίζεροι και απαξιωνένοι, θέλουμε να ζούμε; Αν δεν θέλουμε, όσοι δεν θέλουμε, οφείλουμε αυτήν, την Τελευταία Μάχη της Δημοκρατίας, την Σύγχρονη Παράσταση του Θεάτρου του Ελληνισμού, να την δώοσυμε με όλες μας τις δυνάμεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις και υπεκφυγές, χωρίς πείσματα και πολιτικά πάθη, δογματισμούς και παρωπίδες. Οφείλουμε να κερδίσουμε και ο μόνος τρόπος να το κάνουμε είναι να δούμε κατάματα το κοινό και να το πείσουμε. Για να γίνει αυτό, όπως και σε όλα τα θέατρα του κόσμου, πρέπει πρώτα από όλα να αντιληφθούμε και να εννοήσουμε ότι πρωταγωνιστούμε, όλοι από κοινού και ο καθένας μόνος του, καθημερινά, σε αυτό το σύγχρονό μας δράμα. Γιατί όσο συνεχίζουμε να μην το αντιλαμβανόμαστε ή όσο συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι το θέατρο μπορεί και να σωθεί μέσω δανείων από εκείνους που σκοπεύουν στην κατεδάφισή του, αναπόφευκτα θα πρωτοστατούμε σε παράσταση που άλλοι έστησαν για εμάς, χωρίς εμάς, το πέρας της οποίας θα σημάνει και την καταστροφή του Θεάτρου και ημών, αφού το Θέατρο της Δημορατίας και της Ελευθερίας είναι το πλέον ισχυρό μας περιουσιακό στοιχείο. Πρωτοστατούμε σε μια παράσταση δεσμευμένη από μια κλασσική απάτη κακοπροαίρετων δανειστών, απέναντί στην οποία έχουμε μοναδική διέξοδο να πείσουμε, αυξάνοντας συνεχώς το ακροατήριό μας και βάζοντάς το ανάμεσα σε εμάς και τους κατεδαφιστές. Άλλη διέξοδος για τον Ελληνισμό δεν υπάρχει. Μόνος δρόμος η Δημοκρατία, μόνο όπλο η Πίστη στο Δίκαιο Σκοπό μας, μόνη προοπτική η Νίκη, ακόμα και αν πάρει πολλές ήττες για να γίνει αυτή εφικτή. Κάποτε, για να σταματήσουν τους Πέρσες και να μην Μυδίσουν οι ίδιοι και όλη η Δύση, τότε που ορίστηκε η Ανατολή και χωρίστηκε από τη Δύση επί Ελληνικού εδάφους, κόστισε στους Αθηναίους τη συθέμελη πυρπόληση ολόκληρης της Αθήνας, η οποία τους οδήγησε στις μεγάλες νίκες της Σαλαμίνας και των Πλαταιών και τους έκαναν αθάνατους ανά τους αιώνες. Εκείνους οφείλουμε να μιμηθούμε στην αποφασιστικότητα και την μαεστρία αν θέλουμε να κερδίσουμε και όχι άλλους. Γιατί χωρίς Ελευθερία και χωρίς Δημοκρατία οι Έλληνες όχι μόνο δεν ξέρουν να υπάρχουν, παύουν να υπάρχουν εξ ορισμού.
[quote text_size=”small”]
Ελληνισμός και Ελευθερία συνδέονται στα δύο πρώτα τους γράμματα και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο: τόσο δομική είναι η σχέση ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία που η ύπαρξη του ενός συνεπάγεται και του άλλου, η πτώση του ενός συνεπάγεται και του άλλου. Γι αυτό και είμαστε στο στόχαστρο της διεθνούς ολιγαρχίας.
[/quote]
Τα δάνεια λειτουργούν ως ο μοχλός της πίεσης, αλλά δεν είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή ασκείται. Και όποιος αυτό δεν το βλέπει, για όποιον λόγο και αν αυτό συμβαίνει, είναι εθνικά επικίνδυνος, όχι απλά ανεύθυνος. Γιατί το κόστος τέτοιας άγνοιας ή παρανόησης ή ενσυνείδητης στάσης μετράτε σε γεννεές επί γεννεών και έχει όση διαφορά έχει η Ελευθερία από τη Δουλειά, για όλους, απανταχού γής, όχι λιγότερη.
Τόσο σοβαρά είναι τα πράγματα και το συντομότερο που το αντιληφθούμε, τόσο καλύτερη παράσταση θα δώσουμε και τόσο καλύτερες ελπίδες θα έχει το Θέατρο μας να επιβιώσει και εμείς μαζί του ή, αλλιώς, εμείς να επιβιώσουμε και να διαιωνίσουμε το Θέατρο, που είναι ένα και το αυτό. Όσο από την άλλη συνεχίζουμε να μένουμε στην επιφάνεια και να αγόμαστε και να φερόμαστε από το μέγα πολιτικό μας πάθος σαν λαός, τόσο θα διασπόμαστε στο εσωτερικό μας, τόσο περισσότερες έριδες θα προκύπτουν ανέμεσα στους ηθοποιούς και τους συντελεστές του Θεάτρου δηλαδή, και, συνακόλουθα, τόσο χειρότερη παράσταση θα δίνουμε, αυξάνοντας τις πιθανότητές μας τελικά όχι μόνο να μην πείσουμε τους θεατές, αλλά και απογοητευμένοι εμείς οι ίδιοι να αρνηθούμε το δύσκολο καθήκον της συνέχισης της παράστασης που μας έλαχε να πρωταγωνιστήσουμε, κατεβαίνοντας από την σκηνή της Ιστορίας και αφήνοντας το Θέατρο και τους εαυτούς μας στην τύχη των κατεδαφιστών. Αυτές τις επιλογές έχουμε και αυτές τις διεξόδους, το τι τελικά θα πράξουμε και αν τελικά αποδειχθούμε εκείνοι που θα έπρεπε να είμαστε, αυτοί που με όποιο κόστος θα προσπαθήσουν ψυχή τε και σώματι να σώσουν το Θέατρο δηλαδή, κρίνεται από τον καθένα μας προσωπικά και από όλους μας συλλογικά, ενώ επίσης κρίνει το μέλλον της δομής και της υπόστασης όλου του κόσμου. Τόσο απλά και τόσο σύνθετα, την ίδια στιγμή, είναι τα πράγματα, τόσο Ιστορικά! Αν το αντιληφθούμε εγκαίρως και σε όλη του τη διάσταση αυτό το δράμα στο οποίο πρωτοστατούμε, όχι μόνο θα σώσουμε τους εμάς και τους προγόνους μας, αλλά θα εξασφαλίσουμε και τους απογόνους μας. Αν δεν το αντιληφθούμε θα πάψουμε όλοι να υπάρχουμε από κοινού. Τόσο μακάβριο και τόσο μεγαλειώδες, τόσο Ελληνιστικό το σύγχρονο δράμα της Ελλάδας. Θα μπορούσε άραγε να είναι αλλιώς, αφού αυτό το Θέατρο λέγεται Ελλάς; Θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, εφόσον κάποιοι βάλθηκαν να το κατεδαφίσουν;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
