Ιδού τί έγραφε ο Εμμανουήλ Ροΐδης, με πίκρα αλλά και με περιπαικτική διάθεση, πριν ακριβώς 119 χρόνια –περιγράφοντας σε μεγάλο βαθμό και την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Αυτήν, δηλαδή, μιας ακίνητης και βαθειά αντιφιλελεύθερης κοινωνίας, που ήδη τα πέντε τελευταία χρόνια έχει διώξει 370.000 από τα πιο καλά και δυναμικά παιδιά της. Προφανώς δε, έπεται και συνέχεια.
Από τον «Νουμά» της 29ς Αυγούστου 1904:
Μια σελίδα του Εμμανουήλ Ροΐδη
Σε μακαρίζω όχι μόνον διότι μεταβαίνεις εις θαυμαστόν τόπον, τον οποίον δεν θα ευτυχήσω εγώ παρά εις τον ύπνον μου να ίδω, αλλά και διότι απέρχεσαι εκ της Ελλάδος, όπου αδύνατον φαίνεται ν’ αναπτύξη ο Έλλην όσην έλαβε παρά Θεού ικανότητα και ευφυΐαν. Ο συγκρίνων όσα εντός της πατρίδος του πράττει, προς όσα εκτός αυτής ο Έλλην κατορθώνει, ο ερωτών τίνες έκτισαν το Ζάππειον, το Αρσάκειον και την Ακαδημίαν, ο παραβάλλων τας Αθηναϊκάς προς την εν Τεργέστη ελληνικήν εφημερίδα, και τους παρ’ ημίν προς τους εν Μονάχω Έλληνας καλλιτέχνας, προ πάντων δε τα εκατομμύρια και την φήμην τιμιότητος των ημετέρων από του Λονδίνου μέχρι και των οχθών του Τάγγου εμπόρων και τραπεζιτών προς την παρ’ ημίν αθλιότητα και κακοπιστίαν, κλίνει να πιστεύση ότι ενυπάρχει τι εις την ατμόσφαιραν της Νεωτέρας Ελλάδος, ικανόν να μεταβάλη τον έξυπνον εις βλάκα και τον τιμιώτερον άνθρωπον εις ιδρυτήν Εταιρείας οίαι ο «Αρχάγγελος» και η «Πιστωτική». Όπως η Ιερουσαλήμ δια τους Εβραίους, ούτε και δια τους σημερινούς Έλληνας, είναι η Ελλάς τόπος κατάλληλος μόνον προς γεροντικήν ανάπαυσιν και αιώνιον ύπνον. Πολύ προτιμοτέρα η εξορία παρά να ζη τις εντός κοιμητηρίου.
Εν Αθήναις την 2 Νοεμβρίου 1896
Αν ζούσε σήμερα ο καυστικός σχολιαστής, σίγουρα θα έγραφε ότι στο κοιμητήριο-Ελλάδα ούτε οι εξ Αραπιάς προερχόμενοι πρόσφυγες επιθυμούν να ζήσουν. Καθ’ όσον, όχι λίγοι από αυτούς, προσβλέπουν στην κίνηση και όχι στην ακινησία. Δυστυχώς δε, στην σημερινή Ελλάδα, όπως θα έλεγε και ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, «οι περισσότεροι ελπίζουν για να μην σκέπτονται».
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
