Ο Βασίλειος Παπαδάκης αναλύει τις έννοιες ακτιβισμός, αναρχισμός. Διαχωρίζει τους τρομοκράτες του Ρουβίκωνα που απειλούν τη Δημοκρατία και εκθέτουν την Δικαιοσύνη.
Η ΕΣΤΙΑ, 14 Μαΐου, είχε έγκαιρα ενημερώσει τους αναγνώστες περί των επικείμενων «κτυπημάτων» στο κέντρο των Αθηνών και πιθανόν την Κυριακή των εκλογών, προς εκφοβισμό των πολιτών – εκλεκτόρων από τους Θερσίτες, ανιόντες – κατιόντες του ισοβίτη ανθρωποκτόνου της 17«Ν». Στις 21 Μαΐου, οι τρομοκράτες του Ρουβίκωνα περιέλουσαν με βαθυέρυθρο χρώμα (το χρώμα του μίσους, φθόνου των φονέων), το περίστυλο του Ναού της Δημοκρατίας, εκβιάζοντας τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.
Η νέα γενεά αριστεριστών-τρομοκρατών, ουδεμία σχέση έχει με τη γνήσια παλαιά Αριστερά. Υπό την καθοδήγηση του μακελάρη της 17«Ν» επιδίδεται σε εμπρησμούς, βανδαλισμούς, καταστροφές ξένων περιουσιών περιφρονώντας τελείως συνταγματικές διατάξεις, θεσμούς και νόμους, με στόχο να βλάψει το δημοκρατικό πολίτευμα.
Οι λέξεις αντιεξουσιαστές, μπαχαλάκηδες, «ακτιβιστές» κατά την προσφιλή ορολογία του προέδρου της Βουλής για να αποενοχοποιήσει τη συμμετοχή του υιού στην τρομοκρατική οργάνωση Ρουβίκωνας, δεν πρέπει να συγχέονται με την έννοια του αναρχισμού.
Αναρχισμός – Αναρχία (από το άναρχος = α στερητ. + αρχή, άρχω, έλλειψη αρχόντων, νόμιμης αρχής). Ο αναρχισμός πολύ πριν διατυπωθεί ως κοινωνική, πολιτική θεωρία προϋπήρχε ως ιδέα στη διδασκαλία αρχαίων φιλοσόφων και χριστιανικών κηρυγμάτων. Ο Ζήνων (336-238 π.Χ. Κίτιο Κύπρου) πρωτοποριακός Στωικός φιλόσοφος, έλεγε πως η κοινωνία πρέπει να θεμελιώνεται μόνο πάνω στην αγάπη, όπως δίδαξε ο Χριστός και να αποκλείει κάθε καταναγκασμό. Το φιλοσοφικό δίδαγμα του Ζήνωνος δεν έγινε αποδεκτό και δε μπόρεσε να εφαρμοστεί.
Σύμφωνα με τη σύγχρονη κοινωνιολογία ο αναρχισμός ως θεωρία, αντιμάχεται κάθε συγκροτημένη κοινωνία. Είναι δόγμα που πιστεύει στην απόλυτη ελευθερία του ατόμου, δίχως περιορισμούς. Για τους αναρχικούς οι νόμοι και το κράτος αποτελούν πηγές κακών. Οι βιαιοπραγίες, βανδαλισμοί, καταστροφές αντίκεινται προς το πνεύμα των μεγάλων θεωρητικών του αναρχισμού. William Godwin (1756-1836), Pierre Proudhon (1809-1865), διαμόρφωσε τον αναρχισμό σε κοινωνική θεωρία.
Με την πάροδο του χρόνου ο αναρχισμός υπέστη πλήρη συσκότιση, ενώ στη σύγχρονη εποχή η μεταβολή του από θεωρητικό σε πολιτικό, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από τους γνήσιους οπαδούς του. Με πρόσχημα την ιδεολογία του αναρχισμού και τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας, οργανωμένες ομάδες ατόμων κινήθηκαν προς νέες μεθόδους δράσης και προχώρησαν σε βίαιες ενέργειες και ακραίες θέσεις. Περιεπλάκεισαν πέριξ της πολιτικής τρομοκρατίας και έγιναν όργανα κυβερνήσεων με έμβλημα το έγκλημα, το φθόνο και το ταξικό μίσος. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, 1999, κακοποιημένα παιδιά, θύματα βιαιοτήτων η κακής μεταχείρισης που ζουν σε φτωχά περιβάλλοντα, στρατολογούνται και εντάσσονται σε τρομοκρατικές ομάδες.
Ο χαρακτηρισμός «ακτιβιστής» δεν καλύπτει τον Προέδρο της Βουλής διότι δεν ανταποκρίνεται στην έννοια της λέξης.
Ακτιβιστής – Ακτιβισμός – Ενεργητισμός: Λατινική λέξη (“actio” = πράξη, ενέργεια) φιλοσοφική θεωρία που υποστηρίζει ότι η ουσία του ανθρώπου βρίσκεται στην αποτελεσματικότητα της δράσης. Η πρακτική δράση έχει μεγαλύτερη αξία από τη θεωρητική σκέψη και τα αποτελέσματα της δράσης μεγαλύτερη αξία από τις εσωτερικές μας προθέσεις. Άτομα με αλτρουιστική αγωνιστικότητα θα μπορούσαν ν αλλάξουν την κοινωνία. Τον αλτρουισμό δίδαξαν οι Στωικοί και ο Χριστιανισμός. Μεγάλοι ακτιβιστές, υπέρμαχοι της ειρήνης, υπήρξαν ο Μαχάτμα Γκάντι, (1869-1948) και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (1929-1968).
Το μανδύα του ακτιβισμού ενδύονται σήμερα ψευτοεπαναστάτες, ομάδες απαρτιζόμενες από άτομα ανίκανα, απαίδευτα και ανώριμα, τα οποία καθοδηγούμενα από πολιτικά συμφέροντα προβαίνουν σε αντικοινωνικές ενέργειες. Τέτοιες είναι οι ομάδες κρούσεως των συνιστωσών. Εγκληματικές. Εκβιαστές της δικαιοσύνης. Ουδεμία σχέση έχουν με τους γνήσιους αναρχικούς και ακτιβιστές.
Επίλογος. Ο πατέρας της ελληνικής τραγωδίας Αισχύλος (525-456 π.Χ.), έγραφε στις «Ευμενίδες» «Να μην επαινέσεις ούτε τον αναρχούμενο βίο αλλά ούτε εκείνον που είναι καταπιεστικός. Ο Θεός κανόνισε να επικρατεί παντού το μέτρο».
«Το μέτρο που είναι άριστο, είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία, η ατομική, πολιτική, οικονομική ελευθερία και το δικαίωμα της πλειοψηφίας να κυβερνά και της μειοψηφίας να ελέγχει, σε αντίθεση με τις αναρχικές ουτοπίες» έλεγε ο Χρήστος Φιλιππίδης, γενικός διευθυντής της «Ακρόπολις», στην εκπομπή «Πολιτικές Τομές».
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
