Όποιοι και αν είναι οι δολοφόνοι, η απεχθής, προμελετημένη και επαγγελματικά εκτελεσμένη, πράξη τους φέρνει τη χώρα σε ένα πραγματικό και ιδιαίτερα κρίσιμο πολιτικό ερώτημα: Η πράξη αυτή ανοίγει το δρόμο για μια εμφύλια σύγκρουση; Ανεξάρτητα από τις προθέσεις των εκτελεστών και των εμπνευστών τους, η απάντηση εξαρτάται από τις αντιδράσεις όλων των άλλων, από εμάς, από τις πράξεις μας, να μην αφήσουμε να παρασυρθούμε στην άβυσσο.
Ωστόσο πριν από το αίμα του εμφύλιου υπάρχει ο φόβος. Άμεσος στόχος των εμπνευστών είναι ο φόβος. Να υποταχθούμε στο υπάρχον κακό για να αποφύγουμε, δήθεν, τα χειρότερα. Ο κόσμος, εργαζόμενοι και άνεργοι, απέχει συστηματικά από κάθε πράξη βίας.
Η αίσθηση ότι «κάποιοι» πολύ θα ήθελαν –και θέλουν- να χυθεί αίμα στους δρόμους είναι μία από τις αιτίες (όχι ασφαλώς η μόνη) που αδρανοποιεί τον κόσμο. Πρόκειται για άμυνα, για προφύλαξη, για σωφροσύνη. Αυτή τη φορά το κόλπο του προεκλογικού φόβου (θα έρθει ο Τσίπρας να σας πάρει ότι έχετε) δεν θα πιάσει. Ένας δεύτερος εμφύλιος «ουκ ανδρός σοφού», όταν μάλιστα ο πρώτος είχε θύτες και θύματα αλλά όλοι καταλήξαμε εδώ που βρισκόμαστε. Ο καθένας φυσικά με τις ευθύνες του.
Η τρομοκρατία παραμένει υπόθεση μηχανισμών, με ουσιώδη το ρόλο των μυστικών υπηρεσιών, χωρίς καμία λαϊκή στήριξη, συμμετοχή ή έστω συμπάθεια. Και αυτό, από μόνο του, χαλάει πολλά σχέδια. Όσοι απορρίπτουν, ως θεωρίες συνωμοσίας, την ανάμιξη μυστικών υπηρεσιών, τα περί υποκλοπών τους διαψεύδουν εκτός αν νομίζουν ότι οι μυστικές υπηρεσίες αρκούνται μόνο στο να παρακολουθούν. Καταγράφω ότι διάφορες οργανώσεις, επαναστατικές υποτίθεται, εμφανίζονται και εξαφανίζονται ως δια μαγείας ( με κορυφαία την αυτοαποκαλούμενη «Σέχτα Επαναστατών) αφήνοντας ερωτηματικά για το ποιοι είναι, τι θέλουν, ποιος ο υποβολέας και χρηματοδότης κλπ, κλπ. Η, εμφανιζόμενη ως επαναστατική, τρομοκρατία στη χώρα μας είναι τουλάχιστον ύποπτη κατά την προέλευση και τους σκοπούς. Αλλά χτυπάει στου κουφού (λαού) την πόρτα. Είναι απλό και εύκολο να εμφανιστεί ως έργο «επαναστατών» η συγκεκριμένη δολοφονία (και άλλες τέτοιες ενέργειες) ενώ οι εμπνευστές και οι (εκπαιδευμένοι) εκτελεστές θα γελάνε με την αφέλεια των θυμάτων.
Η καταδικαστέα δολοφονία των δυο νέων, μελών της ΧΑ, δεν την εξαγνίζει, βεβαίως, πολιτικά αλλά το ερώτημα είναι αν θα δώσει αφορμή για τον «εκσυγχρονισμό» της. Η αγάπη στην πατρίδα, ακόμα και με τη μορφή του εθνικισμού, δεν προϋποθέτει τη βαρβαρότητα, όπως την ενσάρκωσε η ΧΑ. Ένα αυθεντικό εθνικιστικό κόμμα (με καταγωγή πχ τον Ίωνα Δραγούμη και όχι μόνο) θα απειλούσε, από τα δεξιά του φάσματος, το ίδιο το (διεφθαρμένο) σύστημα. Όχι τον καπιταλισμό αλλά τις κυβερνώσες «ελίτ». Το πρώτο βήμα σε μια μακρά πορεία. Μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο ότι κάτι τέτοιο ούτε περνάει από το μυαλό της ηγεσίας της ΧΑ (να σηκωθούν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι) παρά τις πρόσφατες κατραπακιές που δέχθηκαν. Επειδή ο εθνικισμός της είναι (και από την ιστορική καταγωγή της) ψευδεπίγραφο, απλό προκάλυμμα του αντικομμουνισμού της, κύρια αν όχι μοναδική αιτία της ύπαρξής της. Έτσι ώστε οι εθνικιστές εκπρόσωποι της ΧΑ να θεωρούν υποδειγματική μορφή τον Χίτλερ, σφαγέα του ελληνικού λαού.
Ούτε, όμως, η απερίφραστη καταδίκη της δολοφονίας απαλλάσσει τους κυβερνώντες από τις ευθύνες τους. Όσοι αναρωτιούνται γιατί η (δήθεν) «αριστερή» τρομοκρατία δρα σχεδόν ανενόχλητη ας αναζητήσουν τις ευθύνες στους κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια. Ή είναι τόσο ανίκανοι ώστε δεν μπορούν ή κάτι τους αρέσει στο κλίμα της τρομοκρατίας που επικρέμαται, όπως λένε σε κάθε ευκαιρία, επί της κεφαλής της Δημοκρατίας, αυτής που θέλουν, υποτίθεται, να σώσουν. Το ελάχιστο και προφανές είναι ότι η τρομοκρατία τους προσφέρει την ευκαιρία να εγκαλέσουν τα κόμματα της Αριστεράς πως υπερασπίζονται τη βία ή δεν την καταδικάζουν. Στο τέλος-τέλος αν μπορούνε να παρακολουθούνε τους Αμερικάνους εδώ και στην Άγκυρα(!) είναι αδιανόητο να μην πιάνουνε στα πράσα την οποιαδήποτε «Σέχτα». Αλλά όποιος δεν θέλει να ζυμώσει…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
