Ο Κώστας Χρονόπουλος ακροβατεί ανάμεσα στο πεζό και το ποιητικό για να μας δώσει μια διαφορετική, τη δική του πρωτότυπη, ματιά για το νέο χρόνο που ήρθε. Νέος χρόνος που δεν είναι μεσσίας που θα λαμπαδιάσει τα όνειρα μας.
Ο Άνθρωπος δεν μπορεί χωρίς μύθους και παραμύθια να ζει,
ούτε χωρίς ελπίδα / προσδοκία ή αυταπάτες να προχωρεί.
Κάθε δώδεκα μήνες γιορτάζει τον ερχομό του νέου χρόνου, που με λαχτάρα καρτερεί.
Αυτόν ο οποίος υποχρεωτικά πρέπει να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο, που – αποδοκιμαζόμενος – αποχωρεί.
Φαντασιώνεται έναν δωροφόρο Άγιο Βασίλη με ευμάρεια φορτωμένο για να του αλλάξει άρδην τη μιζέρια του, το πεπρωμένο, μ’ έναν τρόπο …μαγικό, εξωγήινο, αλλοπαρμένο. Κάτι που θα τον κάνει ευτυχισμένο. Δεν συνειδητοποιεί πως το μόνο που του προσφέρεται είναι η αναθέρμανση των προσδοκιών του.
Πιάνεται σαν τον πνιγμένο από τα μαλλιά του – οράματά του. Καρτερεί κάθε φορά τον καινούργιο χρόνο, σαν κάτι προσωπικό του. Αυτόν που θα υλοποιήσει / πραγματώσει το όνειρο του.
Δεν είναι μεσσίας ο νέος χρόνος
Όμως ο παλιός και ο καινούργιος χρόνος είναι ένα.
Γεμάτοι με αέρα κοπανιστό, δώρο για τον καθένα.
Πρακτικά αναμένουμε τον …μεσσία – κανένα
προκειμένου να λαμπαδιάσουν τα όνειρά μας τα σβησμένα!
Είναι αναντίστοιχη η ονοματοδοσία με την πραγματικότητα
αφού δεν διαθέτει ούτε παλιά ούτε νέα /καινούργια ταυτότητα.
Είναι απλώς μια ουτοπιστική, ανύπαρκτη οντότητα.
Αποτελεί μια ιδιάζουσα, παγκόσμια, καθιερωμένη συμβατικότητα.
Επομένως ο (κάθε) νέος χρόνος – ως ανυπόστατος – δεν έρχεται από πουθενά.
Οι άνθρωποι τον καθιέρωσαν αυθαίρετα και πειστικά.
Θα μπορούσε να μας επισκέπτεται περισσότερο από μία φορά
ώστε να ξεφαντώνουμε και να ονειροβατούμε πιο συχνά.
Κανένα δεν βλάπτει η γιορταστική ατμόσφαιρα, η ευθυμία,
αρκεί να συνοδεύεται από επίγνωση, αυτογνωσία
πως γιορτάζουμε τον ερχομό ενός ανυπόστατου επισκέπτη, στην ουσία.
Δεν είναι έντιμο να φορτώνουμε στον παλιό χρόνο τη δική μας ανευθυνότητα και αβελτηρία.
ΥΓ Κάθε χρόνο βέβαια δίνεται μια ευκαιρία σε όλους μας. Να συναντήσουμε τον συνάνθρωπό μας. Να δείξουμε την απαραίτητη αλληλοκατανόησή μας. Να συνομιλήσουμε μ’ εκείνον και τον εαυτό μας. Ας καταλάβουμε επιτέλους πως δεν φταίει για τα δεινά μας ο παλιοχρόνος, και ότι θα λύσει ο νεοχρόνος τα προβλήματα μας συγχρόνως. Ένας τρόπος ευ ζην υπάρχει, ο μόνος: Η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη προκειμένου να αποδράμει ο ανθρώπινος πόνος.
* Το σκίτσο είναι του Θοδωρή Μακρή
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
