Κύμα μετανάστευσης στο εξωτερικό, ειδικά στους νέους. “Γιατί;” στις μέρες μας μόνο κάποιος αφελής θα ρωτούσε. ¨Μα για να έχουν μέλλον… Εδώ όλα τελείωσαν¨. Τι ζοφερή προοπτική για τον κάτοικο οποιασδήποτε χώρας να ακούει ότι αδειάζει ο τόπος του. Θα μείνουν οι ηλικιωμένοι λοιπόν; Οι γέροι; Και μετά τι; Ένα ατέλειωτο γηροκομείο η Ελλάδα. Θα γεμίσει ξανά ο τόπος από τους μετανάστες μάλλον, θα φτιάξουν την δική τους γειτονιά, οι άνθρωποι από τις βάρκες, που ήρθαν περπατώνας πονεμένοι, και θα γεμίσουν τα μονοπάτια που εμείς αφήσαμε. Κάπως, ισως, έτσι θα ξαναγεμίσει αυτός ο τόπος. Χρόνια τώρα η ανθρωπότητα ταξιδεύει. Οι άνθρωποι μεταναστεύουν για να βρουν την μοίρα τους. Για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον εκεί που δεν υπάρχει παρόν.
[quote text_size=”small”]
Κι εμείς εδώ; Γιατί; Γιατί είπαμε στα παιδιά μας ότι ¨αυτός ο τόπος δεν έχει μέλλον¨; Και ποιο είναι το μέλλον; ‘Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να αισθάνεσαι ξεριζωμένος’, μου είπε πριν λίγο ένας φίλος.
[/quote]
“Πήγε στο εξωτερικό και πρόκοψε”, φτιάχνουμε τα όνειρα της άλλης γενιάς μέσα σε ένας νέφος φυγής. “Για να προκόψεις πρέπει να φύγεις. Δεν βλέπεις τι γίνεται εδώ; “ Τι να κάνεις άλλωστε εδώ; Ποτίζουμε την φυγή. Προετοιμάζουμε τα παιδιά να φύγουν: Με ξένες γλώσσες, με ξένα διπλώματα, με προδιαγραφές και αξίες. Ξεχάσαμε όμως. ..Ξεχάσαμε κάτι. Ξεχάσαμε να τους δώσουμε κάτι. Δεν τους δώσαμε τον τρόπο να ζουν. Τον τρόπο να ζουν οπουδήποτε – τον τρόπο να αλλάζουν αυτό που δεν τους αρέσει και όχι να το παρατάνε γιατί ‘χάλασε’ ή γιατί ‘είναι δύσκολο’. Τον τρόπο να ανακαλύπτουν αν είναι αυτό που θέλουν αυτό που κάνουν, κι αν δεν είναι να έχουν τα θάρρος να ακολουθήσουν την ψυχή τους.
Μήπως τα κλείσαμε πίσω από τα δικά μας όνειρα; Και φτιάξαμε γύρω τους το νέφος της φυγής για να μην δουν τον λύκο, τον λύκο του φόβου. Να αλυχτά στα σκοτάδια της δικής μας ψυχής: “αν εσείς το κάνετε καλύτερα, μάλλον εμείς ήμαστε άχρηστοι… φύγετε, λοιπόν, γιατί όσο μένετε μπορεί να ανακαλύψουμε τα λάθη μας και την ανικανότητα μας… φύγετε γιατί σας βολέψαμε… και τώρα μπορεί να σταματήσουμε να μπορούμε…μην μας δείτε έτσι, μην μας ζητήσετε κάτι παραπάνω, δεν θα το αντέξουμε να αντικρύσουμε τον εαυτό μας αν σας πούμε ‘όχι’…”
[quote text_size=”small”]
Αποτύχαμε. Γι’αυτό φεύγουν οι νέοι. Γιατί, στην ορμή μας να τους μάθουμε την φυγή, ξεχάσαμε να φτιάξουμε τους λόγους για να μείνουν.
[/quote]
Εξωραίσαμε ακόμα και την αποφυγή: προσπαθήσαμε να τους κάνουμε να μην ταλαιπωρηθούν ποτε – να αποφύγουν το πόνο. Ξεχασαμε να τους πούμε ότι η ζωή δεν είναι μόνο χαρά και παιχνίδι. Το να πονάς είναι αναπόφευκτο μέρος της ζωής. Θα χάσουμε τη δουλεια μας, τους εραστές μας, το αγαπημένο μας κατοικίδιο. Τραυματιζόμαστε ή αρρωσταίνουμε. Μπορεί ένα αγαπημένο πρόσωπο να αρρωστήσει. Ένας γονιός να πεθάνει. Να αισθάνεσαι πολύ, να θρηνείς πολύ. Είναι κι αυτό κομμάτι της ζωής. Φτιάξαμε όσα νομίσαμε ότι μπορούσαμε. Και μάλλον αποδειχτήκαμε λιγότεροι των περιστάσεων. Έχουμε να βελτιωθούμε κι άλλο. Η διαδικασία της βελτίωσης, βλέπεις, είναι η ίδια η ζωή. Πεθαίνεις όταν παραμένεις στάσιμος. Καλή αντάμωση…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
