Δύσληπτα και δύσπεπτα πρωθύστερα διαδραματίζονται προκειμένου να επιλυθούν κοινωνικά προβλήματα. Πρώτα βγαίνουν στους δρόμους οι εξουσιαζόμενοι και μετά οι εξουσιαστές αναγκάζονται να συνομιλήσουν μαζί τους. Λες και είναι ανέφικτο, παράλογο ή αφύσικο να γίνει το αντίστροφο. Ας δούμε τα αίτια της άτοπης, ανάρμοστης πρακτικής.
Α. Πολίτες
1. Οφείλουν να εξαντλούν όλες τις προσφερόμενες δυνατότητες διαλόγου, με την – εκάστοτε- κυβέρνηση, πριν προβούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις , διαδηλώσεις.
2. Δεν θα πρέπει να καταλαμβάνονται: Δημόσια κτίρια, γραφεία, να κρατούνται όμηροι εργαζόμενοι και να αποκλείονται δρόμοι, να παρακωλύονται οι συγκοινωνίες κ.ο.κ.
Το κοινωνικό σύνολο δεν θα πρέπει να ταλαιπωρείται και να τιμωρείται, χωρίς να ευθύνεται. Ας αναζητηθούν – και εδώ- …”Ι σ ο δ ύ ν α μ α Δ ρ ά σ η ς / Δ ι α μ α ρ τ υ ρ ί α ς” (όπως: Αποκλεισμοί κομματικών γραφείων, Υπουργικών κατοικιών κλπ).
3. Απαραίτητη η συγκρότηση ολιγομελούς επιτροπής η οποία θα συναντηθεί με τον Γεν. Γραμματέα και τον Υπουργό.
4. Η απαίτηση των διεκδικούντων, να συναντηθούν με τον ίδιο τον – εκάστοτε- Πρωθυπουργό είναι ένα δυσπερίγραπτο δικό μας φαινόμενο ιλαροτραγικών προδιαγραφών, πλην όμως ευεξήγητο (!). Ενώ έχουμε Γεν. Γραμματείς, Υφυπουργούς, Αναπληρωτές και Υπουργούς, στην πράξη , μόνον (;) ο Πρωθυπουργός μετράει!…. Αυτός, τελικά, θα επιληφθεί (παραδοσιακά και ά-λογα) του όποιου μεγάλου ή μικρού ζητήματος.
Προδήλως όλοι οι παραπάνω έχουν … διακοσμητικό ρόλο ή – στην καλύτερη περίπτωση – λειτουργούν ως … αυτοφωράκηδες ή αμορτισέρ προστασίας του Κυβερνήτη από κραδασμούς κοινωνικών αντιδράσεων / εξεγέρσεων. Είναι το τίμημα του Πρωθυπουργοκεντρικού μας συστήματος και της υπερσυγκέντρωσης, απόλυτων, εξουσιών σε ένα πρόσωπο.
Β. Κυβερνώντες
1. Αποφεύγουν :
– Να συνδιαλαγούν με τους κοινωνικούς φορείς, πριν να διαμορφώσουν προτάσεις, σχέδια, νομοθετήματα.
– Να συναντηθούν με επιτροπές απεργών / διαδηλωτών με διάφορες προφάσεις όπως ότι:”Είναι απησχολημένοι με άλλα σοβαρότερα (Σ.Σ Περιλαμβάνονται και θέματα … συνήθους ή και πνευματικής δυσκοιλιότητας;).
2. Αναγκάζονται (οποίον ρεζιλίκιον) να το πράξουν όταν τα πράγματα φθάσουν στο απροχώρητο και φοβηθούν για, επερχόμενα , χειρότερα!
3. Δεν συνενοούνται με την Αστυνομία ώστε να αντιμετωπίσουν διαφορετικά την κατάσταση: Τοποθέτηση καμερών και παρουσία – κρατικού και ιδιωτικών καναλιών – ώστε να καταγράφονται: Γεγονότα, πρόσωπα, αδικαιολόγητες επιθέσεις διαδηλωτών ή χρήσης επιβλαβών χημικών, λοστών, καδρονιών, γκλόπς, κ.ο.κ. Να συλλαμβάνονται και να τιμωρούνται οι παρεκτρεπόμενοι, όποιοι και αν είναι (και από τις δύο πλευρές). Προηγουμένως να έχει χαραχτεί μια κόκκινη (in , της μόδας) “κόκκινη γραμμή” σε απόσταση 30 μέτρων από εκεί που γίνεται φύλαξη / παρουσία των Αστυνομικών. Θα την περνά μόνον μια ολιγομελής επιτροπή για να συναντηθεί με τον αρμόδιο Υπουργό.
Θα ήθελα να παραθέσω και δύο ακόμη αξιοπρόσεκτες παραμέτρους:
Ι. Το γελοίο , φαινόμενο της παρουσίας κομματικών …. “συμπαρατασσόμενων και συμπασχόντων” σε κάθε διεκδίκηση. Προνόμιο Αντιπολιτευόμενων πολιτικάντηδων , το οποίο όμως αμφισβητείται τελευταία από στελέχη της ….. συμπολίτευσης που εναντιώνονται (μαζί με τους διαδηλωτές) στην κυβέρνηση τους!……
Ψηφοσυλλεκτική αναγκαιότητα.
ΙΙ. Την (ανεπίτρεπτη σε δημοκρατίες) δύναμη της πυγμής. Είναι άδικο, ανισότιμο, άνανδρο, οι “αδύναμοι” (όπως συνταξιούχοι, εμποροϋπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι κ.α) να μην εισακούγονται ενώ όσοι κατεβάζουν ηλεκτρικούς διακόπτες, ή κλείνουν λιμάνια, αεροδρόμια, νοσοκομεία, δικαστήρια, κόμβους κυκλοφοριακούς / δρόμους ΜΜΜεταφοράς, να δικαιώνονται.
Μια παθογένεια που την αναδεικνύω, μήπως και (χιούμορ κάνω) διορθωθεί.
ΥΓ Οι συγκρούσεις θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν:
– Τα κόμματα διέθεταν σαφή προεκλογικά προγράμματα με την υποχρέωση να τηρούν τις υποσχέσεις τους. Παράλληλα με την εξοντωτική ποινική δίωξη των ψευδολόγων, αλλά και τον δια βίου αποκλεισμό τους από τα πολιτικά δρώμενα.
– Οι πολίτες αφυπνιστούν και απαγκιστρωθούν από τις ΚΟΜΜΑΤΟΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ.
Το σκίτσο είναι το Θοδωρή Μακρή
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
