Ο Κώστας Χριστίδης υποστηρίζει ότι το ηθικό πλεονέκτημα χάθηκε για την Αριστερά. Παρότι ποτέ επί της ουσίας δεν υπήρξε η τελευταία υπόθεση με κατασκευαστική εταιρία συμφερόντων συγγενών του Πρωθυπουργού επιβεβαιώνει ότι η εξουσία διαφθείρει.
Στο ποινικό δίκαιο το αξιόποινο ενός εγκλήματος εξαλείφεται διά παραγραφής ή διά μη υποβολής εγκλήσεως ή δι’ εμπράκτου μετανοίας. Η εξάλειψη, εννοιολογικά, αφορά σε κάτι, το οποίο προϋπάρχει. Εν προκειμένω, η “πρώτη φορά” Αριστερά επικαλείται το γεγονός ότι μέχρι το 2015 δεν είχε ασκήσει κυβερνητική εξουσία. (Εσφαλμένως, γιατί το ΠΑΣΟΚ της πρώτης ανδρεο-παπανδρεϊκής περιόδου σαφώς ήταν “αριστερά”).
Το ηθικό πλεονέκτημα ποτέ δεν υπήρξε
Παράλληλα, προβάλει το επιχείρημα για το “ηθικό πλεονέκτημα” της. Πράγματι, ούσα εκτός εξουσίας, δεν επιβαρύνονταν με σκάνδαλα χρηματισμού, διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων. Βεβαίως, αυτό το ηθικό πλεονέκτημα ήταν ανέκαθεν ανύπαρκτο. Γιατί η Αριστερά πάντοτε πολέμησε λυσσωδώς κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού του κράτους. Υποστήριξε κάθε συντεχνιακή διεκδίκηση. Δαιμονοποίησε την επιχειρηματικότητα. Χαρακτήρισε κάθε ιδιωτικό φορέα ως μονοπώλιο, ταξικό εχθρό, καταστροφέα του περιβάλλοντος και κάθε ιδιωτικοποίηση ως “ξεπούλημα”. Ανεχόταν ή επιδοκίμαζε την ανομία και την βία, όταν αυτές γίνονταν “για καλό σκοπό” (κίνημα ‘’δεν πληρώνω’’, καταλήψεις κτιρίων, δρόμων, λιμανιών, εμπρησμοί καταστημάτων και τραπεζών με θάνατο ανυποψίαστων ανθρώπων κ.α.)
Επομένως, οι αριστεροί του Σύριζα (σε συνεργασία με ένα κομμάτι της λαϊκίστικης δεξιάς – και ο συνδυασμός αυτός πράγματι υπήρξε για “πρώτη φορά”) δεν ανήλθαν στην εξουσία ως αθώες περιστερές. Ήρκεσε, όμως, μία τριετία διακυβέρνησης για να καταρρεύσει με πάταγο το ευλογοφανές. Για όσους ήθελαν να το δεχθούν, επιχείρημα περί “ηθικού πλεονεκτήματος”. Μέσα στο χρονικό αυτό διάστημα η αυτο-θαυμαζόμενη για την ηθική υπεροχή της Αριστερά διέπρεψε σε ακατάσχετη ψευδολογία. (Με αποκορύφωμα να χαρακτηρίσει τα ψεύδη της “αυταπάτες”, ως εάν οι τελευταίες να αποτελούν συγχωρητέες αδυναμίες υπεύθυνων κυβερνητών). Καλλιέργησε εις το έπακρον τις πελατειακές σχέσεις διά του διορισμού ημετέρων και του κατατρεγμού “ετεροδόξων”. Αφηρημένοι εκατομμυριούχοι υπουργοί παρέλειψαν να περιλάβουν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία τους στις δηλώσεις τους περί “πόθεν έσχες”. Η κυβέρνηση κατέβαλε προσπάθειες (άλλοτε με και άλλοτε χωρίς επιτυχία) να ελέγξει ραδιοτηλεοπτικά και λοιπά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Να ελέγξει ανεξάρτητες αρχές (ιδιαιτέρως, την Τράπεζα της Ελλάδος). Να ελέγξει δικαστικούς λειτουργούς και λοιπά “θεσμικά εμπόδια”.
Η εξουσία διαφθείρει…
Ταυτοχρόνως, με την αλλοπρόσαλλη οικονομική της πολιτική και την γενικότερη διαχειριστική ανεπάρκειά της, καθυστέρησε την ανάκαμψη της οικονομίας. Επιδείνωσε την θέση ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Το σύνολο σχεδόν αυτών υπέχει ληξιπρόθεσμες οφειλές προς Δ.Ο.Υ., ασφαλιστικά ταμεία και οργανισμούς κοινής ωφελείας, έχοντας περιέλθει σε μία παγίδα φτώχειας.
Πρόσφατο, κραυγαλέο κρούσμα νεποτισμού η ψήφιση του νόμου 4411/2016. Με το άρθρο 8 εξαλείφθηκε το αξιόποινο (μεταξύ άλλων πράξεων) πλημμελημάτων που έχουν τελεσθεί μέχρι 31/03/2016, κατά των οποίων ο νόμος απειλεί ποινή φυλάκισης μέχρι δύο ετών ή χρηματική ποινή. Είχε προηγηθεί η υποβολή πλαστής φορολογικής ενημερότητας για την διεκδίκηση δημοσίου έργου ύψους 1,1 εκ. ευρώ από τεχνική εταιρεία συμφερόντων των αδελφών του πρωθυπουργού. (Κανονικά, τέτοιες εταιρείες δεν θα έπρεπε καν να διεκδικούν δημόσια έργα). Και ακολούθησαν ιδιαιτέρως ευνοϊκές ρυθμίσεις δανειακών υποχρεώσεων της ιδίας εταιρείας. Επιβεβαιώνεται έτσι πανηγυρικά η ρήση του Λόρδου Άκτον ότι ‘’η εξουσία διαφθείρει, η δε απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα’’.
Διαβάστε το προηγούμενο άρθρο του Κώστα Χριστίδη στο new deal
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
