«Ο Ερντογάν δεν πρέπει να είναι ευχαριστημένος. Το δημοψήφισμα δεν τού βγήκε όπως θα το ήθελε. Αντίθετα, το αποτέλεσμα δείχνει μία Τουρκία βαθειά διχασμένη και αυτό θα είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για τον άνθρωπο που θέλει να γίνει Σουλτάνος…». Με αυτά τα λόγια απάντησε στο τηλεφώνημά μας ο Γάλλος συνάδελφος Α. Ρουντίνσκι, ειδικός σε θέματα εξωτερικής πολιτικής στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Και από μία άποψη έχει δίκιο.
Ο επιχειρούμενος από τον Ταγίπ Ερντογάν εξισλαμισμός της Τουρκίας συναντά πλέον πολλά εμπόδια, γεγονός που σίγουρα θα επηρεάσει και τις προσεχείς επιλογές του Τούρκου προέδρου. Ας δούμε, όμως, ποιες ήταν αυτές οι επιλογές και στην συνέχεια θα μπορούμε να διατυπώσουμε κάποιες θέσεις εργασίας.
Τον Φεβρουάριο 2016, σε ειδικό αφιέρωμά του, ο Economist είχε τίτλο Το Σουλτανάτο του Ερντογάν. Περιέγραφε δε μία Τουρκία που με αρκετά γρήγορο ρυθμό απομακρυνόταν από την Δύση, αλλά και από την δημοκρατία. Στο τελευταίο τεύχος του, το ίδιο περιοδικό πάει πιο μακρυά στην ανάλυσή του και κάνει λόγο για επερχόμενη δικτατορία. Μία δικτατορία που θα έχει την μορφή του κοινοβουλευτικού σουλτανάτου –καθεστώς το οποίο σίγουρα πλέον βάζει τέλος σε κάθε πιθανότητα τουρκικής ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Υπό αυτές τις συνθήκες, οι όποιες πρόοδοι έγιναν στην Τουρκία από το 2003 έως και το 2011, περίοδο που η χώρα γνώρισε και ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, σήμερα πάνε περίπατο…», αναφέρει το βρεταννικό περιοδικό.
«Το δημοκρατικό όνειρο τελειώνει στην Τουρκία. Η χώρα για την ώρα ακολουθεί τον δρόμο μίας ήπιας ισλαμοποίησής της, υπό την αιγίδα του AKP, το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία», τονίζει ο οικονομολόγος και συγγραφέας Αχμέτ Ινσέλ, το τελευταίο βιβλίο του οποίου φέρει τον τίτλο Η Νέα Τουρκία του Ερντογάν, από το δημοκρατικό όνειρο στην αυταρχική κατάπτωση (εκδόσεις La Decouverte, Γαλλία). Κατά τον Αχμέτ Ινσέλ, το ΑΚΡ –το οποίο σήμερα αριθμεί πάνω από 6 εκατομμύρια μέλη σε μία χώρα 80 εκατομμυρίων κατοίκων– έχει πλέον διεισδύσει σε όλες τις αρθρώσεις της τουρκικής ζωής και άρα είναι σχετικά εύκολο γι’ αυτό να εγκαθιδρύσει ένα μονοκομματικό κράτος. Ιδιαίτερα δε μετά τις τελευταίες εκκαθαρίσεις που επιχειρεί το καθεστώς Ερντογάν στο όνομα του αντιγκιουλενισμού. «Το καθεστώς έχει πλήξει την κοινωνία των πολιτών, αλλά ως φαίνεται η τελευταία έχει ακόμα αρκετά αποθέματα αντίστασης στις εκτροπές που σχεδιάζονται εις βάρος της», δήλωσε ο Αχμέτ Ινσέλ μία ώρα μετά τα πρώτα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος.
Ένα δημοψήφισμα το οποίο συγκέντρωσε πάνω από 60% «ναι» των Τούρκων που ζουν στην Ευρώπη –ποσοστό το οποίο αποτελεί πρόβλημα. διότι, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το καθεστώς Ερντογάν έχει στείλει στην δυτική Ευρώπη πάνω από 1.000 πράκτορες-προπαγανδιστές υπέρ του Ισλάμ, στόχος των οποίων είναι η «αποδυτικοποίηση» των 3 εκατομμυρίων Τούρκων που ζουν στην Γερμανία, στην Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ολλανδία. «Οι πράκτορες αυτοί», τονίζει ο συγγραφέας και πρώην διπλωμάτης Αλέξανδρος ντε Βαλ, «παίζουν σημαντικό ρόλο στις τουρκικές κοινότητες και κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίζουν την ενσωμάτωσή τους στις δυτικές κοινωνίες. Με τον τρόπο αυτόν, όμως, καλλιεργούν και ισλαμικές αντιλήψεις, εξαιρετικά επικίνδυνες για τα δημοκρατικά καθεστώτα. Αποτελούν αποσταθεροποιητικό παράγοντα και αυτομάτως καθιστούν τον Τούρκο πρόεδρο ρυθμιστή εσωτερικών εξελίξεων στην Ευρώπη».
Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να επισημάνουμε (εξ ιδίας πείρας, στο Βέλγιο και στην Γερμανία) ότι τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ των ερντογανικών και των εγχώριων αντιπάλων τους έχουν εξαπλωθεί ανά την Ευρώπη και περιλαμβάνουν την διάδοση σκληροπυρηνικών ιδεών και παρακολούθηση ακόμα και Ευρωπαίων πολιτών, συνήθως από αποσπασμένους για τις ανάγκες της διασποράς ιμάμηδες από την Τουρκία. Έτσι, σχεδόν επισήμως, εγκαθίστανται στην καρδιά της Ευρώπης πράκτορες του Ισλάμ, με δεδηλωμένο στόχο τους την υπονόμευση της δημοκρατίας. Και όχι μόνον. Μια βόλτα σε τουρκοκρατούμενα προάστια στις Βρυξέλλες, για παράδειγμα, πείθει ακόμα και τον πιο φιλομουσουλμάνο πολίτη ότι οι απόδημοι Τούρκοι, σε συντριπτικό ποσοστό, θέλουν να αλλάξουν και τον τρόπο ζωής των Ευρωπαίων.
Ωστόσο, η ευρωπαϊκή πλευρά στερείται αποτελεσματικών μοχλών για να πετύχει την συνεργασία της Τουρκίας ή εναλλακτικών σχεδίων εάν δεν την εξασφαλίσει. Η αναγόρευση του Ερντογάν σε «Σουλτάνο» με πρόγραμμα αντιδιαμετρικά αντίθετο αυτού του εκδημοκρατισμού και εξευρωπαϊσμού που τον έφερε στην εξουσία το 2002, ασφαλώς δεν καθησυχάζει. Αλλά και η επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα δεν προοιωνιζόταν σταθεροποίηση, πόσω μάλλον που το επικρατέστερο σενάριο σε μια τέτοια περίπτωση ήταν η διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, πάντα σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, ώστε η τρικομματική Εθνοσυνέλευση που θα προέκυπτε (εφόσον το φιλοκουρδικό Κόμμα Δημοκρατίας των Λαών έχει ήδη την ηγεσία του και τους μισούς βουλευτές του στην φυλακή) να προωθήσει την περιπόθητη συνταγματική αναθεώρηση με κοινοβουλευτική υπερπλειοψηφία.
Όλα αυτά δεν είναι καθόλου καλά νέα και για την χώρα μας, ιδιαίτερα δε για την Κύπρο, αν ο Ταγίπ Ερντογάν αποφασίσει να «παίξει χοντρά» το αντιευρωπαϊκό χαρτί του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
