Ο Σημίτης αντιμετώπισε πριν καν ορκιστεί εμπόλεμη κατάσταση στα Ίμια και κατέληξε στο θλιβερό ευχαριστώ στους Αμερικανούς. Η (πιθανή) νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ενδέχεται να αντιμετωπίσει ίδιας βιαιότητας «οικονομικά Ίμια» λίγα 24ωρα μετά την εκλογική νίκη της. Ο Τσίπρας, για να μην καταλήξει να πει ευχαριστώ στους Ευρωπαίους, πρέπει να έχει βρει χρηματοδότη πριν καν κερδίσει τις εκλογές-είναι δύσκολο αλλά όχι ανέφικτο. Οι Βρυξέλλες είναι σαφέστατες: Δεν μας νοιάζει ποιος κυβερνάει στην γίνεται να πάρουν υπογραφή (υποταγής) από τον Τσίπρα πριν από εκλογές, θα την απαιτήσουν μετά. Ποια η διαφορά;
Ωστόσο την επόμενη μέρα των εκλογών η χώρα, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, θα βρεθεί με ένα νικητή αλλά χωρίς διάδοχό του.
[quote text_size=”small”]
Η κυβερνώσα ελίτ σε συνεργασία με τις Βρυξέλλες/ Βερολίνο κατάφεραν να εκθέσουν τόσο πολύ το πολιτικό προσωπικό, να του αφαιρέσουν κάθε ίχνος αξιοπιστίας, ώστε η ήττα θα είναι συνώνυμο της αποσύνθεσης, ακόμα και αν το εκλογικό αποτέλεσμα δίνει την εντύπωση ότι είναι διαχειρίσιμο.
[/quote]
Δεν είναι διόλου απλό να αντιπαρατεθούν οι ΒΒ (Βρυξέλλες/Βερολίνο) απ’ ευθείας με μια νέα κυβέρνηση χωρίς μια στοιχειωδώς αξιόπιστη στήριξη στο εσωτερικό της χώρας. Τούτο σημαίνει και ότι το σενάριο πως η κυβέρνηση της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα είναι παρά μια σύντομη παρένθεση, είναι περισσότερο ευχή και φαντασίωση των σημερινών κρατούντων παρά μια ρεαλιστική προοπτική. Αν μάλιστα η νέα κυβέρνηση, τηρώντας υποσχέσεις της, θέσει ως αναγκαία προτεραιότητα-και όχι ως τακτικισμό- να αποκαλύψει και να τιμωρήσει ενόχους σκανδάλων και ιδίως εκείνους που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάντια τότε η πολιτική και ηθική ανάκαμψη του κυβερνώντος πολιτικού προσωπικού τις τελευταίες δεκαετίες θα πάρει πολύ καιρό. Αν αντίθετα, δημιουργηθεί η εντύπωση ατιμωρισίας και λήθης, η νέα κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει σύντομα την περίφημη αποστροφή του Γεωργίου Παπανδρέου: εγίναμεν η χλεύη των ηττημένων. Η κυβερνώσα ελίτ, εντός και εκτός της χώρας, έχει αφαιμάξει τόσο το πολιτικό προσωπικό ώστε να μην διαθέτει εφεδρείες παρά επιπέδου κόμματος Τζήμερου ή «Ποτάμι», όπως λέμε μεταξύ τυρού και αχλαδίου.
Ίσως, λοιπόν, η φράση του Σόϊμπλε «αν έχουμε νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα, θα προσαρμοστούμε», που επιμελώς απόκρυψαν τα ΜΜΕ, αφήνει χαραμάδα κάποιας συνδιαλλαγής, αν ο ΣΥΡΙΖΑ τη διεκδικήσει σθεναρά, όπως διακηρύσσει. Οι ξένοι επικυρίαρχοι δεν θα παραδοθούν φυσικά αλλά πιθανόν να παραχωρήσουν χρόνο για τις διαπραγματεύσεις-ώστε να σφυγμομετρήσουν με τη σειρά τους τις πραγματικές διαθέσεις, το σθένος, την ωριμότητα και τις δυνατότητες της κυβέρνησης. Τα «Ίμια» στην περίπτωση αυτή θα μετατεθούν κάπως χρονικά αλλά θα περιμένουν αμετακίνητα στο τέλος της σύντομης διάρκειας των διαπραγματεύσεων. Σε κάθε περίπτωση το μέγεθος της λαϊκής συσπείρωσης, εκλογικά και μετεκλογικά, θα είναι αναγκαίος αλλά όχι επαρκής από μόνος του παράγοντας εξελίξεων.
[quote text_size=”small”]
Λένε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταπολεμηθεί για να φρονιματιστούν Ποντέμος, Ιταλοί, Γάλλοι κλπ. Το πρόβλημα είναι διεθνές. Αν η Ελλάδα είναι το έδαφος όπου θα καταγραφεί μια σημαντική νίκη ή ήττα της γερμανικής αλαζονείας, της πολιτικής του ευρωιερατείου που στηρίζει τη Μέρκελ, τότε η Ελλάδα μπορεί να έχει συμμάχους πολλούς από τους άλλους.
[/quote]
Και θα τους έχει αν από τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ κινηθεί, τους ενημερώσει, τους πείσει να συντρέξουν για να κερδίσουν μαζί με την Ελλάδα ένα σημαντικό γύρο προς όφελός τους.
Οι συμμαχίες μπορεί να είναι ευκαιριακές, συμπτωματικές-για ένα μόνο στόχο- συχνά αντικρουόμενες όπως πχ η διεύρυνση των οικονομικών σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας δεν αίρει στο ελάχιστο τη στρατηγική αντιπαλότητα των δυο χωρών. Το αμοιβαίο συμφέρον κάνει Ρωσοεβραίους Ολιγάρχες να μεσολαβούν για να πάρει από ρωσική Τράπεζα η Λεπέν δάνειο 40εκ. ευρώ που της το αρνούνταν οι δυτικές τράπεζες. Οι Δυτικοί καταπολεμούν όποιον μάχεται για την πατρίδα του (δεξιό ή αριστερό) και αντιμετωπίζει θετικά τη Ρωσία του Πούτιν. Πατρίδα ή Παγκοσμιοποίηση και νεοφιλελευθερισμός είναι, αυτή τη στιγμή, η διαχωριστική γραμμή. Ίσως αύριο κιόλας αυτό αλλάξει, θα το δούμε μόλις τελειώσει η νύχτα. Κριτήριο κάθε προσέγγισης είναι το αμοιβαίο συμφέρον για κάθε θέμα.
Η ισχνή νίκη της ΝΔ το 12 βασίστηκε στο φόβο, περιμένουμε επανάληψη στο τετράγωνο. Για τα τρέχοντα, ποιος θα ψηφίσει τι, θα πουν πολλοί πολλά ώσπου να μπαϊλντίσουμε. Η γενική, συνολική εικόνα, όμως, στην Ευρώπη είναι περίπου όμοια με την ελληνική πραγματικότητα. Οι συσπειρώσεις των διαμαρτυρόμενων αγγίζουν δημοσκοπικά (και εκλογικά στο πρόσφατο παρελθόν) περίπου το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος. Δεν είναι αρκετό, είναι μάλιστα πολύ λίγο.
[quote text_size=”small”]
Υπάρχει δυναμική αλλά οφείλεται περισσότερο στα ίδια τα πράγματα που υπόσχονται χειρότερες μέρες παρά στον μαγνητισμό των ηγεσιών, στην καθαρή και τολμηρή ματιά τους.
[/quote]
Αντί να προσδοκούμε την αλληλεγγύη των άλλων, Ποντέμος κλπ, καλύτερα είναι να γίνει συνείδηση ότι το βάρος, κυριολεκτικά την πρωτοπορία, θα την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτός θα πείσει τους άλλους λαούς ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός. Το Ποντέμος, λένε, παίρνει το δρόμο της μετριοπάθειας ενόψει πιθανής ανάληψης της κυβέρνησης. Και η Λεπέν, όμως, μετατρέπει το Εθνικό Μέτωπο ταχέως σε ένα «κλασικό» δεξιό κόμμα με γκωλικό χρώμα, επικαλούμενη τη «δόξα της Γαλλίας», απέναντι στη θλιβερή καρικατούρα του Ολάντ. Το Σύστημα έχει, ακόμα, δυνατή «έδρα» αλλά όχι ανίκητη. Όλοι, όμως, αντιλαμβάνονται ότι χρειάζονται πολλοί να μαζευτούν για να το ταρακουνήσουν, και ο τελευταίος οπαδός, έστω ο απλός, διστακτικός, ψηφοφόρος. Το ζητούμενο τώρα είναι να μπει ένας φραγμός στην ατέλειωτη κατηφόρα, στον εξανδραποδισμό. Κάθε πράγμα στον καιρό του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
