Είναι σύνηθες στη χώρα μας να μιλάμε για το ίδιο θέμα και να παίρνουμε τόσο εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις ώστε ακόμα και ο Αντρέ Μπρετόν σύμφωνα με κάποια μαρτυρία, μας είχε χαρακτηρίσει λαό που λειτουργεί σουρεαλιστικά.
Για παράδειγμα στο ερώτημα αν υπάρχει οικονομική κρίση υπάρχουν αρκετοί συμπολίτες μας που παρακάμπτουν τα τερατώδη ελλείμματα της χώρας, και τους εκτροχιασμένους προϋπολογισμούς και μιλούν για ξένο δάκτυλο που δημιουργεί πλασματική εικόνα εις βάρος μας επειδή θέλει να μας υποδουλώσει! Λες και μας δάνειζαν με το ζόρι οι πιστωτές μας! Το αξιοπερίεργο είναι ότι οι ίδιες ακρότητες ακούγονται από εκπροσώπους κομμάτων μέσα στο κοινοβούλιο, επιτείνοντας, σκόπιμα; τη σύγχυση της κοινωνίας.
Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την πρόσκληση προς τον Τούρκο πρωθυπουργό να επισκεφθεί 14 και 15 Μαϊου την Αθήνα, το εθνικό μας σπορ των ακραίων αντιπαραθέσεων, βρήκε πεδίο λαμπρό στα εθνικά μας θέματα. “Ο Παπανδρέου κάλεσε τον Ερντογάν σε στιγμή ακατάλληλη καθώς η χώρα είναι διεθνώς αποδυναμωμένη από την κρίση”, λένε κάποιοι. Άλλοι μιλάνε για το διεθνή παράγοντα που θέλει να κλείσει άρον άρον τα εθνικά μας θέματα και εκμεταλλεύεται την κρίση να το επιβάλλει. Δηλαδή σα να λένε ότι η ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης της οικονομίας μας με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, στην πραγματικότητα είναι μια διεθνής συνομωσία κατά του ελληνισμού. Έγινε μέχρι και ερώτηση στον πρωθυπουργό στη βουλή για το θέμα, για να απαντήσει ο κ. Παπανδρέου το αυτονόητο, πως αποτελεί casus beli η απόπειρα εμπλοκής της κρίσης με τα εθνικά μας δίκαια.
Η εθνική μας μοναξιά και η εθνική μας σχιζοφρένεια μας οδηγεί σε ολισθηρούς δρόμους και ανακαλύπτουμε διαρκώς σκευωρίες και Έλληνες έτοιμους να λιγοψυχήσουν. Φυσικά δεν μας έχει γίνει παράδειγμα το κυπριακό που έχει ονομαστεί από κορυφαίους διπλωμάτες ως το πρόβλημα των χαμένων ευκαιριών, επειδή όσες φορές ήρθε κοντά στη λύση του οι ντόπιοι και οι Κύπριοι “υπερπατριώτες”, ανακάλυπταν προδοσίες και συνομωσίες, και να επανέρχεται κάθε φορά η προσπάθεια επίλυσής του από δυσμενέστερη θέση. Και ξεχνάμε ότι είμαστε πλήρη μέλη της ευρωπαϊκής κοινότητας, κάτι που σχεδόν όλες οι χώρες επιθυμούν και επιδιώκουν, ώστε να νοιώσουν την ασφάλεια που σήμερα εξασφαλίσαμε απέναντι στη χρεοκοπία και τους κερδοσκόπους, θέση που βρεθήκαμε από δικό μας φταίξιμο. Ας επισημάνουμε ότι στην Τουρκία τα τελευταία δέκα χρόνια έχει μπει το ΔΝΤ τέσσερις φορές να στηρίξει την κλονιζόμενη οικονομία της, αλλά δεν διανοήθηκε κανένας να υποστηρίξει, ότι αυτό θα ήταν αιτία να απεμπολήσει η Άγκυρα τις διεκδικήσεις της.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
