του ΝΙΚΟΛΑ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ
Η υπόθεση Bettencourt ίσως να σήμανε την αρχή του τέλους της «πολιτικής αυτοκρατορίας» του Νικολά Σαρκοζί. Πέρα από τα ερωτήματα που άφησε να πλανώνται σχετικά με την διείσδυση της διαφθοράς στην ανώτατη γαλλική πολιτική σφαίρα, αποτέλεσε και ένα καίριο πλήγμα στην υστεροφημία ενός προέδρου, για τον οποίο επί χρόνια η δημόσια εικόνα του ήταν η βάση της εξέλιξης της πολιτικής του καριέρας.
Με αφορμή λοιπόν το σκάνδαλο Bettencourt, θα θέλαμε να αφιερώσουμε μερικές γραμμές στο «πολιτικό αντικείμενο Νικολά Σαρκοζί».
Όταν ο τότε Γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ έκανε δώρο στον άσπονδο πολιτικό φίλο του Νικολά Σαρκοζί τον θώκο του υπουργείου εσωτερικών το 2005, πολλοί θεώρησαν ότι εξαγόραζε έτσι την μετέπειτα πολιτική ασυλία του, για τα σκάνδαλα στα οποία είχε εμπλακεί το όνομά του. Το υπουργείο εσωτερικών αποτέλεσε την αφετηρία της ανέλιξης του Νικολά Σαρκοζί στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, καθώς στήριξε σε αυτό τα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά του πολιτικού προφίλ, που τον οδήγησαν αργότερα στην Προεδρία.
Η ασφάλεια «της Γαλλίας που σηκώνεται νωρίς το πρωί» έγινε η σημαία του υπουργού εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί κερδίζοντας έτσι την συμπάθεια αρκετών Γάλλων πολιτών, οι οποίοι αισθάνονταν απειλούμενοι από ένα αυξανόμενο κύμα βίας και ανασφάλειας. Η στοχοποίηση των μεταναστών, η καταστολή και η αστυνόμευση αποτέλεσαν τα κύρια συστατικά του πολιτικού λόγου του Σαρκοζί εκείνη την περίοδο, με τις δημόσιες εμφανίσεις του να ακολουθούν την παραπάνω λογική. Στην επίσκεψή του στο Quartier d’Argenteuil, μετά από την εξέγερση των γαλλικών προαστίων το 2006, αποκάλεσε δημόσια «αλήτες» τους νεαρούς που του πετούσαν πέτρες. Λίγο νωρίτερα είχε προωθήσει ένα νόμο με τον οποίο θα τιμωρούνταν όσοι δικαστές θα αποφάσιζαν την απελευθέρωση κατηγορουμένων για βιασμό, παρεμβαίνοντας ανοιχτά στην ανεξάρτητη λειτουργίας της δικαιοσύνης.
Η προσωπική ζωή του Νικολά Σαρκοζί άρχισε την ίδια περίοδο να απασχολεί τα γαλλικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι φιλίες του με διάφορους επιχειρηματίες επίσης. Άλλωστε, σαν δήμαρχος του Neuilly–sur–Seine, της πιο ακριβής περιοχής στο Παρίσι, είχε την ευκαιρία να διευρύνει το καρνέ των επαφών του με την γαλλική πλουτοκρατία.
Σε διεθνές επίπεδο, ο Νικολά Σαρκοζί στήριξε τις πολιτικές του επιλογές στην φιλία του με την οικογένεια Bush. Το ράντζο του τελευταίου στο Τέξας αποτέλεσε τον αγαπημένο προορισμό του τότε ζεύγους Σαρκοζί. Η ευρύτερη εμπλοκή της Γαλλίας στο Αφγανιστάν αποτελεί προϊόν του φιλοατλαντισμού του Σαρκοζί. Η «μάχη κατά της τρομοκρατίας», ιδιαίτερα στην Μέση Ανατολή επίσης.
Η εκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 2006 ήταν το επιστέγασμα της πολιτικής του επιτυχίας. Νικώντας καθαρά εσωτερικούς και εξωτερικούς αντιπάλους, ο Σαρκοζί έφτασε στο πολιτικό και προσωπικό απόγειό του. Εντούτοις, η διακυβέρνησή του γρήγορα αποδείχθηκε καταστροφική. Καλούμενος να διαχειριστεί μια οικονομία σε κρίση και μια κοινωνία σε αναβρασμό, ο Γάλλος πρόεδρος είδε την μιντιακή του εικόνα να ξεφτίζει. Οι προσωπικές του περιπέτειες δε, τον κατέστησαν μόνιμο θαμώνα των κουτσομπολίστικων μέσων ενημέρωσης του πλανήτη. Την ίδια στιγμή, η πολυτέλεια της προσωπικής του ζωής προκαλούσε την γαλλική κοινωνία η οποία έβλεπε εντωμεταξύ το επίπεδο ζωής τής να υποβαθμίζεται.
Η εμπλοκή του ονόματός του στην υπόθεση της κληρονόμου της L’Oréal ήρθε να ολοκληρώσει την πολιτική κατηφόρα του Γάλλου προέδρου, τον οποίο για πρώτη φορά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν να υπολείπεται της σοσιαλίστριας αντιπάλου του Martin Aubry. Από τα δεξιά του επίσης, ο νέος πολιτικός φορέας του Dominique de Villepin και η άνοδος του Front National απειλούν την πρωτοκαθεδρία του Νικολά Σαρκοζί στον συντηρητικό χώρο. Το τέλος μιας πολιτικής αυτοκρατορίας;
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
