Η πολυπόθητη συναίνεση των κομμάτων εξουσίας επιτεύχθηκε τελικώς! Όχι στο μέτωπο της οικονομίας που είναι και το μεγάλο ζητούμενο, αλλά της εξωτερικής πολιτικής.
Το βασανιστικό ερώτημα των ημερών, ήταν αν θα έπρεπε η Ελλάδα να προσφέρει διευκολύνσεις σε όσους Δυτικούς συμμάχους εκστρατεύουν εναντίον του Μουαμάρ Καντάφι. Την απάντηση είχε δώσει ένα μήνα νωρίτερα η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά. Ήταν ένα έμμεσο πλην όμως “ναι”, το οποίο αντέταξε στην επιφυλακτικότητα του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησης του. Ήταν μια απερίφραστη καταδίκη του “καθεστώτος” Καντάφι για να φέρει σε δύσκολη θέση το ΠΑΣΟΚ που παραδοσιακά διατηρούσε καλές σχέσεις με το Λίβυο δικτάτορα και αναγκαστικά όφειλε να είναι προσεκτικότερο. Και για να είναι συνεπές με την παράδοση, αλλά και γιατί ως κυβέρνηση πια έπρεπε να ζυγίσει τα συν και τα πλην της στάσης που θα ακολουθούσε η χώρα.
Το ζύγισμα έγινε λοιπόν και η ζυγαριά έδειξε πως η Ελλάδα έπρεπε να εγκαταλείψει τον Λίβυο ηγέτη και να ταχθεί με το μέρος των “ισχυρών” που δια της ισχύος επιβάλλουν τη βούληση τους στους “αδυνάτους” αυτού του κόσμου. Η απόφαση υπαγορεύεται από την ελληνική λογική που θέλει τις ελληνικές ηγεσίες να τάσσονται διαχρονικά στο πλευρό του “ισχυρού”.
Το ερώτημα ωστόσο είναι πάντα ένα. Με ποια ανταλλάγματα; Διότι συνήθως μόνο το κόστος είναι ορατό. Είτε σε ανθρώπινες ζωές, είτε σε χρήμα. Στην προκειμένη περίπτωση ελάχιστοι είναι σε θέση να γνωρίζουν τα ανταλλάγματα που έλαβε η Ελλάδα. Κάποιοι υποψιάζονται μια καλύτερη μεταχείριση στην υπόθεση διαχείρισης του ελληνικού χρέους. Πρόκειται για τη καλή εκδοχή των πραγμάτων. Το μέλλον θα δείξει…
Υπάρχει και η κακή. Ότι δηλαδή η Ελλάδα έσπευσε ασμένως να υποστηρίξει μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον ενός παλιού “φίλου”, χωρίς να έχει διασφαλίσει κανένα αντάλλαγμα, παρά μόνο κάποιες υποσχέσεις. Ούτε αυτό όμως είναι γνωστό.
Συνεπώς, η συζήτηση επανέρχεται στην ουσία. Δηλαδή στον τρόπο που οι ελληνικές ηγεσίες ζυγίζουν τα πράγματα. Και για κάποιον που θα ήθελε να δει και να συγκρίνει, δεν θα χρειαζόταν να πάει μακρυά. Θα αρκούσε να κοιτάξει προς Ανατολάς, τον τρόπο που η Τουρκία ζυγίζει κι ενίοτε παζαρεύει. Στην περίπτωση λοιπόν της εκστρατείας των “προθύμων” (εσχάτως με τη σφραγίδα και του ΝΑΤΟ) εναντίον του Καντάφι η Τουρκία είπε ένα αυτοκρατορικό “όχι”. Θύμισε δηλαδή στη Δύση πόσο διαφορετικά απ’ την Ελλάδα αντιλαμβάνεται τη γεωστρατηγική της θέση στην περιοχή και υπερασπίζεται το “εθνικό συμφέρον”. Στο προσεχές μέλλον θα φανεί ποιος έπραξε το σωστό…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
